In veel opzichten verdient het einde van dit vreselijke jaar het grootste, luidruchtigste en meest catharsische feest aller tijden. In een pandemie zou dat natuurlijk nooit gebeuren – maar het lijkt wel het laatste wat velen toch willen doen.

Op de vraag hoe zij oudejaarsavond zouden vieren – te midden van kovid-beperkingen, slecht weer en algemene 2020-uitputting – deelden veel mensen op Twitter hetzelfde sentiment: ze zouden niet veel doen. De een kijkt uit naar “een rustige avond met mijn honden”; een ander naar een “opwindend bordspel”; een derde antwoordde: “

Na vijf en een halve maand in Melbourne te hebben vastgezeten, is Cora Roberts van plan om “het nieuwe jaar in te luiden zoals ik het grootste deel van het jaar heb doorgebracht: op de bank, met een martini”; Charlotte Roberts is “geen drinker, maar zal wel veel zoetigheid eten”.

Misschien is een rustig nachtje thuis wel wat we nu allemaal nodig hebben – of misschien is er wel een betere manier. Omroepster en scenarioschrijfster Marieke Hardy zet een traditie voort die ze al vijf jaar in ere houdt: “Een afscheidsbrief/reflectiebrief schrijven over het afgelopen jaar en die om middernacht in de fik steken”, zegt ze, en voornemens formuleren voor het komende jaar. “Er zullen ook cocktails en pailletten zijn.”

De komiek Demi Lardner heeft zo haar eigen plannen:

Hoe ga jij dit jaar vaarwel zeggen en het volgende jaar inluiden? Laat het ons weten in de comments.

Elle Hunt: hotel quarantaine voor mij

Ik zal oudejaarsavond alleen doorbrengen in een hotelkamer onder toezicht van het leger, op mijn negende dag in hotel-quarantaine in Auckland. Ik weet niet wat ik zal hebben gegeten, want ik kan me niet herinneren wat ik heb opgeschreven toen ik het formulier een week geleden kreeg. Ik hoop dat het lekker is.

Ik heb tenminste de tegenwoordigheid van geest gehad om in de supermarkt een fles cava te bestellen. Die heeft de afgelopen week bij de receptie gestaan, waar hij samen met mijn twee andere flessen wijn bij aflevering werd onderschept, opdat ik ze niet allemaal in één keer zou opdrinken. Alleen al het oppakken voelde als het in de feeststemming komen.

Zal ik me opdirken? Waarschijnlijk niet. Ik zou me dwaas voelen om een jurk aan te trekken voor mijn dagelijkse temperatuurcontrole. Het zou al vanzelfsprekend moeten zijn dat een nieuwjaarsborrel niet aan de orde is (en, zoals ik het begrijp, zou leiden tot een verlenging van mijn quarantaine en mogelijk aanklachten).

Ik ben van plan mijn vrienden in Londen te bellen – mijn middernacht zal hun middernacht zijn, wat niet wil zeggen dat ze niet zullen zijn begonnen met drinken. Uiteindelijk, veronderstel ik, zal ik mijn ouders bellen: de enige mensen waarvan ik weet dat ze een rustigere nachtplanning hebben dan ik. Nou ja, neem ik aan.

First Dog on the Moon: liggend op het parket en snikkend

Hier in de wildernis van zuidelijk Tasmanië is oudejaarsavond in het First Dog on the Moon Institute normaal gesproken een sprankelende vrolijke aangelegenheid. We trekken onze mooiste jurken aan en sjokken door de lange paddock naar de grote geul bij de dam, daar onder de sliver wattles en de blauwe gombomen is een met gras begroeide bemoste plek waar de pademelons dartelen en de wallaby’s de tango dansen door de varens.

Maar niet dit jaar – iedereen is gewoon te moe van Covid en klimaatverandering en alle andere ellende van 2020, niemand heeft nog pit in zijn dingen. Oudejaarsavond 2021 zal de bemanning van het goede schip First Dog on the Moon Institute gekleed in onze glamoureuze zomerpyjama’s op het parket liggen en snikken terwijl onze coven van zorgvuldig getrainde border collies ons laudanum spritzers en dienblad na dienblad van heerlijke kleine cakes brengt. Hopelijk houdt 2021 voor ons allemaal iets anders in.

Van Badham: KFC, slingers en sparklers

Ik was vroeger een berucht wild kind, maar met al het vergif van de wereld kon ik gewoon nooit een goede Oudejaarsavond voor elkaar krijgen. Misschien omdat de verwachtingen altijd te hoog gespannen waren: of het nu ging om een feest in een appartement aan de haven van Sydney of een feestje met vrienden in een achtertuin in een buitenwijk, ik voelde me altijd gevangen in iets luidruchtigs en een beetje rommelig. Mijn partner is ook een hervormd karakter en heeft ook verhalen te vertellen over klote NYE’s, gevangen in menigten, rondstrompelend in plaats van een goede tijd te hebben.

Dus hebben we een eigenzinnig low-key NYE. We zijn maar met z’n tweeën. We rijden vroeg naar de servo, en halen een emmer KFC. We komen terug naar ons huis en – onder kerstverlichting die we speciaal voor dit doel hebben opgehangen – spuiten we ons balkon schoon. Al het afval van het jaar wordt weggespoeld. Daarna doen we slingers om ons hoofd, steken we vonkjes aan, luisteren we naar het aftellen en nemen we een paar seconden de tijd om het gejuich in de lucht boven ons kleine plattelandsstadje te horen opstijgen. We houden wel van een jaarlijks bacchanaal, maar dat is Burn’s Night geworden (25 januari), waar haggis, zwaarden, kilts, Buckfast en onze vrienden die poëzie in het Schots schreeuwen, voor een passender theatraal begin van het jaar zorgen.

Bridie Jabour: gepaste champagne, goede vrienden, niet koken

Ik ben dit jaar bevallen van mijn tweede zoon, dus ik kan 2020 geen bakbrand noemen. Het waren moeilijke tijden, ja, maar ik heb genoeg om dankbaar voor te zijn, waaronder de gezondheid van alle verpleegsters in mijn familie.

Op oudejaarsavond proost ik bij mij thuis op de terugkomst van 2020 met goede champagne en een paar van mijn beste maatjes. We zullen dineren op een menu dat ik ontwerp maar niet kook, zoals mijn gewoonte is, en we zullen 2021 ingaan met hoop en enige vrees.

Brigid Delaney: een herkansing, met andere resultaten

Nieuwjaarsavond ging 2020 in, en alles leek al voor 21.00 uur in duigen te vallen – sommigen waren ziek geworden, sommigen waren naar huis gegaan, maar degenen die overbleven gingen naar de pub en schoven aan bij de tafel van een groep vreemden. De nacht verbeterde en toen middernacht kwam en ging deelden we onze hoop voor 2020 – in slechts één woord. “Vitaliteit” was het mijne: Ik wilde een energiek jaar waarin ik me constant geweldig voelde. Een van de kerels die we hadden ontmoet noemde “gemeenschap”: hij wilde contact met de mensen om hem heen.

Die nacht waren ze de stranden aan de kust aan het evacueren toen een brandfront oprukte. Rook hing boven de steden. Maar 2020 – de aangename rondheid en symmetrie van de cijfers – zou zeker een voorbode zijn van goede dingen. De sfeer was optimistisch.

Ik raakte bevriend met die jongens in de kroeg en in februari huurde ik zelfs een appartement van een van hen. We werkten aan onze voornemens voor 2020 – en toen brak in maart de hel los. De resoluties – gemeenschap, vitaliteit – werden as op onze tongen; een kosmische grap met als clou isolement en vermoeidheid.

Deze oudejaarsavond ontmoet ik de jongens uit Melbourne weer. Zelfde pub, zelfde plattelandsstadje – maar dit jaar minder zeker over de woorden die we zullen gebruiken.

Mike Bowers: I’ll be thinking of the bushfire victims

“GO GO GO GO GO!”

Hoewel de officier 100 meter verderop was en werd overstemd door het gebulder van het vuur, kon ik de wanhopige urgentie in zijn commando’s duidelijk horen. Ik had het die zomer bij anderen leren herkennen: als de vlammen dreigen te overweldigen, krijgt de stem een smekende en wanhopige kwaliteit, de woorden buitelen eruit en overlappen elkaar in een poging om uit de mond te komen. Ik zou die toon helaas nog vele malen horen voordat het afgelopen was met de woeste zomer van 2019-20.

Ik stond al ongeveer een uur te wachten bij een wegversperring ten zuiden van Nowra aan de zuidkust van New South Wales toen het vuur uit de bush ontplofte. Een sterke wind uit het noordwesten stuwde het vuur voort en het leek iedereen te verrassen. Een brandweerman van de RFS noemde het later een “boze brand” en ik kon het geraas van de brand door mijn voeten voelen terwijl de weg rommelde; de vlammen sloegen door de boomtoppen en het maakte een geluid als van een 747 die landt met omgekeerde stuwkracht ingeschakeld. Het zicht op dit spectaculaire tafereel werd door mijn zoeker onderbroken doordat de spiegel tussen de beelden omhoog klapte. Ik herinner me hoe klein de politieauto leek met de vlammen in de bomen erachter; ik was de belichting aan het rekken om de helderheid te compenseren, de alledaagse processen die bij fotografie komen kijken houden me kalm op momenten van hoge stress.

Nauw daarna veranderde de dag in een apocalyptische oranje tint en werd het helemaal donker en ik volgde het vuur terwijl het eigendommen verwoestte langs de weg naar de kust. Ik was vergeten dat het oudejaarsavond was tegen de tijd dat de wind ging liggen en het vuur minder woedend werd.

Ik ben dit jaar weer aan de zuidkust, verder naar het zuiden bij Bawley Point, op vakantie met mijn gezin. Ik hoop het grootste deel van deze oudejaarsavond tv te kunnen kijken – en hopelijk zal niemand die dringende en wanhopige toon in zijn stem hebben. Het is een wereld van verschil met vorig jaar, maar ik ben me er terdege van bewust dat dit voor sommigen die alles verloren hebben een moeilijke verjaardag zal zijn. Ik heb dit jaar veel slachtoffers gefotografeerd en hun verhaal van wederopbouw en overleven gevolgd. Ik zal ook aan hen denken.

– Wat heb jij gepland voor oudejaarsavond? Laat ons in de reacties weten hoe het u vergaat met 2020

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{{topRight}}

{{bottomRight}}

{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{/ticker}}

{heading}}

{#paragraphs}}

{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}{{/cta}}

Herinner mij in mei

We zullen contact met u opnemen om u eraan te herinneren een bijdrage te leveren. Kijk uit naar een bericht in uw inbox in mei 2021. Als u vragen heeft over bijdragen, neem dan contact met ons op.

Onderwerpen

• Cultuur
• Open draad

• Coronavirus

• Deel op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via e-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger