Het legendarische uiterlijk van Sophia Loren wordt geschraagd door mysterie. Zoals bij veel klassieke filmsterren speelt er van alles onder de oppervlakte waar mensen geen weet van hebben. Dus toen ze onthulde dat ze persoonlijke dagboeken bijhield, maar die verbrandde, deed dat menigeen de mond openvallen.

Niet dat Loren niet openhartig is over de meeste aspecten van haar leven, niet in het minst over haar relatie met Cary Grant. Een autobiografie in 2015 vertelde een groot deel van haar verhaal. En daar mogen filmfans haar dankbaar voor zijn.

Zij werd geboren als Sofia Villani Scicolone in Rome, 1934. Haar moeder Romilda Villani was pianolerares en actrice. Door haar gelijkenis met Greta Garbo was ze bijna als body double naar Hollywood gegaan. Helaas verbood haar strenge familie dit.

Romilda kreeg een relatie met bouwkundig ingenieur Riccardo Scicolone, de vader van Sophia en haar jongere zus Maria. Naar verluidt was hij iemand die vrijwel geen rol speelde in het gezinsleven. Sophia ontmoette hem slechts 3 keer.

Een ongehuwde Romilda verhuisde Sophia naar Pozzuoli, een kuststad, waar ze een leven van ontberingen leidden. “Ze groeide op in ernstige armoede, deelde een slaapkamer met acht mensen in het huis van haar grootouders en woonde bij andere familieleden” schrijft Direct Expose. “De omstandigheden werden uiteindelijk zo slecht… dat Loren’s moeder soms water uit de radiator van de auto haalde om aan haar dochters te voeren.”

De Tweede Wereldoorlog gooide hun bestaan nog verder in de war. Maar Sophia Loren, zoals ze bekend werd, had niet veel tijd nodig om op het wereldtoneel te verschijnen. Als tiener gingen zij en haar moeder terug naar Rome met showbusiness in hun gedachten. Sophia deed mee aan de Miss Italië wedstrijd en begon de aandacht te trekken.

Ze werkte als model, hoewel verbazingwekkend genoeg haar eerste feedback negatief was. Een Telegraph-stuk uit 2014 beschrijft hoe “Loren te horen kreeg dat haar gezichtsverhoudingen verkeerd waren. Dat haar neus te groot was.” De gemene sneer legde geen deuk in haar vastberadenheid en “ze heeft er nooit van gedroomd iets te veranderen. Ze wist wie ze was.”

Haar eerste kennismaking met Hollywood was in het Oudromeinse epos Quo Vadis uit 1951, met Robert Taylor en Deborah Kerr in de hoofdrollen. Geschoten in Italië, gaf het Loren een voorproefje van het leven voor de camera, zij het als figurant.

Ze ging verder met een lange carrière in zowel de Amerikaanse als de Europese cinema. Hoogtepunten waren onder meer de anthologie film La Favorita (1952, toen ze haar professionele naam aannam), de romantische komedie It Started In Naples (1960) en verdere historische intriges met The Fall of the Roman Empire (1964).

De Oscars kwamen eraan, dankzij haar rol als Italiaanse moeder in Two Women (1960). Dit was de eerste keer dat een niet-Engelse film een prijs voor Beste Actrice opleverde.

Ongetwijfeld haar bekendste Hollywood-film was The Pride and the Passion (1957). Deze film, gebaseerd op een roman van C.S. Forester, speelt zich af tijdens de Napoleontische oorlogen en was haar grote Amerikaanse debuut. Loren werd gecast tegenover A-Listers Cary Grant en Frank Sinatra. Ol’ Blue Eyes werd een vriend, net als Grant. Grant’s bedoelingen waren echter meer dan platonisch.

“Er is waarschijnlijk geen grotere on-screen chemie,” merkte de Telegraph op. “Zij was gefascineerd door hem, hij door haar.”

In de loop der jaren versierde Grant zijn (veel jongere) tegenspeelster. Beiden hadden een relatie. Grant was getrouwd en Loren was zo goed als getrouwd met de Italiaanse producer – en een andere oudere man – Carlo Ponti. Het paar kon aanvankelijk niet echt trouwen, omdat Ponti volgens de katholieke wetten niet van zijn vrouw kon scheiden.

Loren leek zeker verscheurd, beginnend aan een affaire met een van Tinseltown’s definitieve leading men. Toch was Ponti voor haar de liefde van haar leven en iemand die haar veiligheid bood en een plek om zich te vestigen. “Cary behoorde tot een andere wereld in Amerika,” vertelde ze de Telegraph. “Ik had het gevoel dat ik daar nooit zou passen. Ik zou daar nooit een toekomst hebben vanwege mijn nationaliteit.” Ze was officieel getrouwd met Ponti van 1966 tot hij overleed in 2007. Ze kregen 2 kinderen.

Naast het trotseren van de kansen op het scherm, had Loren ook haar eerlijk deel van de schrammen in het echte leven. Haar ouderlijk huis in Pozzuoli werd gebombardeerd door de geallieerden. Direct Expose schrijft dat ze op een gegeven moment “tegen de grond werd geslagen en tegelijkertijd werd getroffen door granaatscherven. Tot op de dag van vandaag heeft ze een litteken van de wond op haar kin.”

Later was ze in 1957 het avontuur Legend of the Lost aan het filmen met John Wayne toen ze bijna omkwam in haar hotelkamer. Een defect gasfornuis had haar kunnen verstikken, ware het niet voor het snelle denken van co-ster Rossano Brazzi, die haar in veiligheid bracht nadat ze bewusteloos was geraakt toen ze probeerde in de gang te kruipen.

Een ander soort gevaar wachtte haar op een publiek evenement in hetzelfde jaar, toen ze mede-bombshell Jayne Mansfield ontmoette. Loren’s sluwe reactie op Mansfield’s decolleté werd vastgelegd door fotografen. Later zei ze dat ze bang was dat de jurk onder de druk zou bezwijken.

Niet dat Loren zo gefocust was op uiterlijk vertoon. “Mijn karakter is mijn beste eigenschap,” zei ze in de Telegraph. En haar arme achtergrond was nooit ver uit haar gedachten. “Ik wilde zeggen wat me is overkomen, want ik ben trots,” zei ze. “Ik was echt een nobody, een klein meisje, ongelukkig, in wanhoop vanwege het leven dat ik leidde met mijn familie en zonder vader.”

Gerelateerd artikel: Rita Hayworth – The Ups and Downs of Hollywood’s Original Love Goddess

Niet alleen vond ze geluk in een glanzende carrière, ze vond ook voldoening in sterke familiewaarden en een innerlijke genade die haar door een aantal moeilijke tijden heeft gedragen.