Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat een 10-jarige jongen naar een buurtfeest kon gaan, zijn gezicht als een Halloweenzombie kon laten beschilderen en iets volslagen onzinnigs tegen een lokale tv-nieuwsverslaggever kon uitkramen en niemand er ooit nog aan zou denken. Er zou die avond een publiek zijn, waarvan een groot deel zou gniffelen en denken “Whaaaaa?” Maar dat was het dan.
Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat een 10-jarige jongen naar een buurtfeest kon gaan, zijn gezicht als een Halloweenzombie kon laten beschilderen en iets volslagen onzinnigs tegen een lokale tv-nieuwsverslaggever kon zeggen en niemand er ooit nog aan zou denken. Er zou die avond een publiek zijn, waarvan een groot deel zou gniffelen en denken “Whaaaaa?” Maar daar zou het bij blijven.
Het moment zou niet blijven voortbestaan als een videofragment, geplaatst op websites en meer dan 500.000 keer bekeken, noch zou het T-shirts inspireren, of parodieën of remixes of mash-ups. Het zou niet leiden tot een bedrijf in, laten we zeggen, Engeland om de jongen op te sporen en hem – of beter gezegd, zijn ouders – geld te bieden om zijn verbijsterende uitspraak van drie woorden om te zetten in een beltoon voor een mobiele telefoon. Hij zou niets horen van de Jimmy Kimmel show. Een handjevol vreemden zou hem niet bellen in de hoop hem huisdieren te sturen.
Maar dankzij internet leeft Jonathan Ware als 10-jarige in de gouden eeuw van de onbenulligheid, waarin de meest willekeurige uitspraken worden gevierd en herdacht. En dus kan iedereen genieten van Ware’s rendez-vous met YouTube, een 17 seconden durend meesterwerk van komische trivialiteit dat hem tot het meest eigenaardige mediaschepsel heeft gemaakt: de virale videobekendheid.
Laten we het van voren af aan bekijken. Het is 31 mei. Ware en z’n zussen bezoeken het Rozenfestival in Portland, Ore. Jonathan heeft net een schminkhokje verlaten, waar hij eruitziet als Bart Simpson, omgevormd tot een ‘Dawn of the Dead’-vleeseter. Een KGW-correspondent stopt Jonathan en vraagt hem stil te staan voor een snel live-interview. Als de camera op de jongen wordt gericht, kijkt hij hem wezenloos in de lens, wat een online commentator omschreef als “een blik van 1000 meter ver.”
“Hier live in het Waterfront Village met mijn vriend de zombie, Jonathan,” zegt verslaggeefster Nancy Francis. “Je ziet er goed uit, Jonathan. Jonathan heeft z’n gezicht geweldig geverfd. Wat vind je ervan?”
Jonathon hoeft hier niet lang over na te denken. Jonathan draait zich om naar de journalist en zegt met een vlakke en krachtige stem: “Ik hou van schildpadden.”
En dat was het. Nou, dat is het niet helemaal. Francis lijkt even verbijsterd. “Oké dan!” zegt ze. “Je bent een geweldige …zombie,” zegt ze, haar grammatica even ontvlochten, terwijl ze Jonathan een schouderklopje geeft als ze opstaat. Na een kwartseconde van leegte, keert ze vrolijk terug naar haar on-air persoonlijkheid. “
Fade to black.
Snel nadat de clip was uitgezonden, plaatste iemand hem online, en “TurtleBoy” veroverde al snel zijn plaats in het pantheon van onwetende digitale helden, naast Dude Who Juggles to the Beatles, naast BoomGoes the Dynamite Guy, en meest recent, Vapid Anchor BabeInterviewing Holly Hunter. In tegenstelling tot deze mensen, echter, toonde Jonathan geen talent (of gebrek aan talent), noch had hij zijn moment van roem (of beruchtheid) uitgedacht. Binnen een paar weken was de ophef groot genoeg voor KGW om de clip opnieuw uit te zenden, dit keer met het dringende verzoek aan Turtle Boy, zijn vrienden of familie, om contact op te nemen met de zender. De Wares hebben de uitzending gemist, maar een vriendin van Jonathan’s zus zag het en stuurde een bericht via MySpace.
“Ze schreef eigenlijk: ‘Weet je dat je broer beroemd is op het internet?’ “herinnert Kim Ware, 16, zich. “We waren stomverbaasd.”
De Ware’s belden het station, dat de volgende dag een verslaggever stuurde. Intussen nam een ringtoneverkoper in het Verenigd Koninkrijk contact op, net als Jimmy Kimmels mensen en een natuurprogramma dat een segment over schildpadden maakte. Iemand begon T-shirts met Jonathan’s gezicht erop te verkopen. Jonathan heeft nog geen agent, maar z’n ouders denken erover na.