Verisimilitude heeft zijn wortels in zowel de Platoonse als de Aristotelische dramatische theorie van mimesis, de nabootsing of voorstelling van de natuur. Volgens Plato en Aristoteles kan een kunstwerk alleen betekenis hebben of het publiek overtuigen, als het zijn wortels in de werkelijkheid heeft.

Dit idee legde de basis voor de evolutie van mimesis naar waarheidsgetrouwheid in de Middeleeuwen, met name in de Italiaanse heldenpoëzie. In deze tijd werd meer aandacht besteed aan het vastleggen van fictie met theorie. Deze verschuiving uitte zich in een grotere aandacht voor eenheid in de heldendichtkunst. Hoe gefictionaliseerd de taal van een gedicht ook mocht zijn, door middel van waarheidsgetrouwheid hadden dichters de mogelijkheid om hun werken te presenteren op een manier die nog steeds in de echte wereld kon worden geloofd. Waarheidsgetrouwheid werd in deze tijd ook verbonden met een ander Aristotelisch dramatisch principe, decorum: de realistische vereniging van stijl en onderwerp. De poëtische taal van personages in een fictief werk moest dus passen bij de leeftijd, het geslacht of het ras van het personage.

Deze klassieke notie van waarheidsgetrouwheid richtte zich op de rol van de lezer in zijn/haar betrokkenheid bij het fictionele kunstwerk. Het doel van de roman, die een meer populaire vorm van waarheidsgetrouwheid werd, was dan ook de lezer te instrueren en een plezierige ervaring te bieden. De roman moest de bereidheid van de lezer bevorderen om zijn ongeloof op te schorten, een uitdrukking die oorspronkelijk door Samuel Taylor Coleridge werd gebruikt. Waarheidsgetrouwheid werd het middel om deze mentaliteit te bereiken. Om de bereidwillige opschorting van ongeloof te bevorderen, moest een fictionele tekst geloofwaardig zijn. Alles wat fysiek mogelijk was in het wereldbeeld van de lezer of in de ervaring van de mensheid werd als geloofwaardig gedefinieerd. Door middel van waarheidsgetrouwheid was de lezer in staat om zelfs in fictie waarheid te vinden, omdat het realistische aspecten van het menselijk leven zou weerspiegelen.