Twintig jaar is een lange tijd in ieders business, vooral in de motorfietsindustrie. In een spel dat wordt gezien constante evolutie en meer nieuwe tech dan ooit tevoren, het hebben van een motorfiets als de Suzuki GSX-R1300R Hayabusa nog steeds te koop is iets van een anomalie.
De Verenigde Staten is een van de weinige landen die nog steeds de Hayabusa verkopen, de anderen zijn Zuid-Afrika, Thailand, Chili, Australië, Canada, en Saoedi-Arabië. De continenten van Europa, Zuid-Amerika en het vasteland van Azië hebben de ‘Busa van Suzuki-dealers dankzij steeds strenger wordende emissieswetten geschrapt, die een vroeg einde aan deze prachtige kilometermakende motorfiets maken.
De Suzuki Hayabusa kwam in 1999-een vreemde tijd voor de internationale motorfietsindustrie. de superbike verordeningen waren in het proces van verandering, met het jaar daarvoor het debuut van de motorfiets die de categorie in de Yamaha YZF-R1 zou herdefiniëren. Het zou nog zes jaar duren voordat superbikes officieel overgingen van 750 cc viercilinders naar 1000 cc machines, en iets moest de leegte opvullen.
De originele Suzuki Hayabusa uit 1999. Foto: Met dank aan Suzuki Motor Corporation.
De topsnelheid oorlog, in wezen een “mijn is groter dan de jouwe” wedstrijd tussen de Japanse fabrikanten, begon goed in 1996, toen Honda de 1.137 cc CBR1100XX Super Blackbird uitbracht. De concurrentie was de 1.052 cc Kawasaki ZZ-R1100, en de Blackbird zou de doelpalen verzetten naar bijna 180 mph.
Suzuki wilde een stukje van de actie. Het was de marketing afdeling van Suzuki niet ontgaan dat “Hayabusa” de naam is van ’s werelds snelste vogel, de Japanse slechtvalk, die snelheden kan halen tot 240 mph. Hij jaagt ook op de Japanse merel voor voedsel.
Opeens, 195 mph was in de kaarten voor de toenmalige vraagprijs van $ 10.499. De Honda en de Kawasaki werden op slag de mindere. Maar de snelheidsoorlogen waren voorbij voordat ze echt begonnen, want een jaar later kwamen de Japanse fabrikanten bij elkaar voor de beroemde handdruk overeenkomst die bepaalde dat geen van hun productie motorfietsen de 300 km / h (186,4 mph) zou mogen overschrijden. Dit, ondanks het feit dat Kawasaki een jaar later de beruchte ZX-12R uitbracht, met een brutale geclaimde topsnelheid van 301 km/u (187 mph).
De 2019-versie van de Suzuki superbike. Foto: Courtesy of Suzuki Motor Corporation.
Dus was de reputatie van de Suzuki Hayabusa als topsnelheidskoning bezegeld. Kawasaki bracht zelfs hun nieuwe ZX-14R in 2006 uit, heel geschikt om het aan de ‘Busa in zijn dag te geven, maar de aandacht van de wereld was verder gegaan.
De Suzuki Hayabusa heeft slechts één grote update in zijn 20-jarig leven ontvangen. In 2008, werd het versterkt met een 1.340 cc motor, nieuw gladde carrosserie (nog steeds zo herkenbaar als altijd) en variabele gas modi. Het kreeg ook nieuwe ABS-remmen en remklauwen in 2013, plus een aantal nieuwe kleuren-en dat is het.
De 2008 editie gestript. Foto: Courtesy of Suzuki Motor Corporation.
De Hayabusa is vandaag de dag nog net zo goed als al die jaren geleden. De 2008 update zorgde ervoor dat de Hayabusa nog steeds enigszins relevant is in het moderne tijdperk – hoewel het comfort mist zoals cruise control of verwarmde handvatten, en veiligheidsvoorzieningen zoals traction control en wheelie control, die nu gemeengoed zijn op motorfietsen die 300 km/u kunnen kraken.
Het instrumentenpaneel uit 2008. Foto: Met dank aan Suzuki Motor Corporation.
Dat neemt niet weg dat de Hayabusa zijn plaats in de motorfietsfolklore heeft verdiend. Het is mogelijk het laatste model dat we ooit zullen krijgen dat werd ontwikkeld om zo snel mogelijk te gaan – naar de hel met de regels. En dat is een van de vele redenen waarom we er nog steeds van houden.