Fairy Tales zijn niet echt. Maar soms zijn ze dat wel.

Tenminste, dat is wat we denken als we aan onze eerste liefdes denken.

Zoals velen van jullie ben ik in beslag genomen door de COVID19 pandemie, maar vandaag wil ik even stilstaan bij de eerste liefde, even stilstaan bij iets vrolijks in deze gekke chaotische steeds veranderende wereld waar we nu in leven.

Ik kan me mijn eerste nog herinneren alsof het gisteren was.

Zijn naam was James. Het was mijn eerste jaar op de universiteit, en ik studeerde in het buitenland in Australië. Het begon onschuldig. Er was een soort bal dat onze slaapzaal die avond hield. Om de een of andere reden had een van mijn vriendinnen ermee ingestemd om het haar van een jongen in de badkamer te knippen, een willekeurige jongen die ze in de eetzaal had ontmoet en die in onze slaapzaal woonde. Ik was vroeg aangekleed en klaar. Zij niet. Dus uiteindelijk heb ik het kapsel van die jongen afgemaakt onder de fluorescerende lichten van een van de toiletten voor mannen. We praatten niet veel, behalve dat we elkaar onze namen vertelden. Nadat ik klaar was, was er een snel afscheid. Ik dacht niets van de situatie, noch van hem.

We kruisten elkaar halverwege het bal. Hij gaf me een schaapachtige grijns. Tegen die tijd hadden we allebei wat gedronken. De alcohol had ons allebei wat losser gemaakt. We hebben de rest van de avond op het bal doorgebracht, wat rondgehangen en gepraat. Die avond vroeg hij of hij de volgende dag een afspraakje met me kon maken.

En dat was het. Hij werd mijn vriendje. We zeiden onze eerste “ik hou van je” tegen elkaar (de allereerste voor ons allebei). Ik weet niet of onze gevoelens voor elkaar intenser waren omdat we wisten dat het in december zou eindigen toen ik terugging naar de VS, maar de tijd die we samen doorbrachten was magisch. Toen we voor de laatste keer uit elkaar gingen, zat ik in een trein en hij stond op het perron. We huilden allebei. Toen de trein op het punt stond weg te rijden, legde hij zijn hand tegen het treinraam. Ik legde de mijne tegen de zijne. Sappig. Zoals in een van die Hallmark-films waar ik zo dol op ben.

We zagen elkaar nooit meer. Ik denk dat hij kort daarna trouwde en een gezin stichtte.

Ik heb sindsdien veel liefdes gehad, maar niet zoals dat. Niet zoals dat, want hij was mijn eerste liefde.

Wat is dat toch met eerste liefdes? Waarom vergeten we ze nooit?

1. Je eerste liefde was puur. De meesten van ons zaten op de middelbare school of op de universiteit toen we onze eerste liefdes hadden. Er waren niet genoeg kansen voor ons om gehard te worden door het leven, gekwetst door andere mensen. We waren vrij van verantwoordelijkheid. Tweede liefdes, derde liefdes, vierde liefdes, etc, zijn gewoon nooit zo onschuldig.

2. Je eerste liefde was intens. Hallo?! Hormonen! Tiener hormonen! Elke blik, elke aanraking wordt uitvergroot als je jong bent.

3. Het eindigde. Het was je eerste liefdesverdriet. Je hebt zulke sterke gevoelens voor iemand, dat het onvermijdelijk is, dat je een enorme pijn voelt als het eindigt. De geest en het hart herinneren zich die pijn. Soms kan het ons ertoe aanzetten muren op te trekken om niet opnieuw gekwetst te worden.

4. Het heeft je doen groeien. Je maakte deel uit van een “wij” en die andere persoon in het “wij” heeft op een bepaalde manier invloed gehad op wie je bent. Misschien was je verlegen en bang en ging je uit met die extravert. De extravertheid van die extraverte persoon heeft waarschijnlijk op jou ingewerkt en heeft je luchthartiger en opener gemaakt. Andere mensen om wie we geven, geven mede vorm aan wie we zijn.

5. Je eerste liefde eindigde niet omdat je niet van elkaar hield. Misschien eindigde het zoals de mijne. We woonden in twee verschillende landen en het was tijd voor mij om naar huis te gaan. We eindigden niet op slechte voet. We eindigden door omstandigheden. Onze liefde was op zijn hoogtepunt. Dat vergeet je niet.

6. Het vertegenwoordigde een jongere jij. Het vertegenwoordigt je jeugd, een tijd waarin de wereld aan je voeten ligt. Een tijd waarin de mogelijkheden eindeloos lijken en het leven eeuwig lijkt door te gaan. Wie denkt er niet graag terug aan die tijd?

7. Het was je eerste. Duh. Maar wat ik bedoel is dat we niet de neiging hebben om onze eerste keren te vergeten. Onze eerste dag op school. Onze eerste keer autorijden. Onze eerste liefde. Bovendien, je eerste liefde, vormt vaak het type relatie dat je in de toekomst wilt.

8. Omdat er niets is dat je zo in een warme knuffel kan hullen als denken aan de gevoelens die je had met je eerste liefde. Dit vat het wel zo’n beetje samen.

We willen horen over jullie eerste liefdes! Stuur je verhalen naar [email protected]. We weten dat jullie tijd hebben om te schrijven en we willen van jullie horen!