Benedict Arnold was ooit een patriottische oorlogsheld, gewaardeerd door George Washington en bewonderd door zijn manschappen. Maar nu is zijn naam synoniem met verrader. Wat kan Arnold ertoe gebracht hebben zijn nalatenschap te ruïneren door zijn landgenoten te verraden tijdens de Revolutionaire Oorlog?
De analyse van Arnolds daden is in de loop der jaren versimpeld om een verhaal van goed en fout te dienen. Hoewel Arnolds verraad duidelijk was – hij bood de Britten de inname van het militaire fort West Point, NY, in ruil voor 10.000 pond en een Britse militaire commissie – is wat tot dat moment van verraad leidde gecompliceerder en minder politiek dan vaak wordt onderwezen.
Arnold was het slachtoffer van een lastercampagne.
Sommigen zouden zeggen dat Joseph Reed, president van de Pennsylvania Supreme Executive Council, de katalysator was.
Hij kreeg een persoonlijke hekel aan Arnold en probeerde hem in 1779 te vervolgen op een reeks aanklachten van verraad, variërend van het kopen van illegale goederen tot het verkiezen van het gezelschap van Britse loyalisten. In de aanloop naar zijn zaak verspreidde Reed geruchten over Arnold zonder bewijs te leveren voor zijn beschuldigingen.
Arnolds vrouw moedigde zijn verraad aan.
Arnold zat diep in de schulden en was pas getrouwd met een ambitieuze vrouw. Zijn vrouw Peggy was de dochter van een vooraanstaande familie in Philadelphia met loyalistische neigingen die het onder de Britten beter had gehad.
Peggy was gewend aan een bepaald niveau van leven en sommige historici geloven dat Peggy Arnold naar de Britten stuurde om die levensstijl te kunnen handhaven. Als verrader van zijn land zou hij door de Britten flink betaald kunnen worden.
Brieven suggereren dat Arnold karakterproblemen had.
Maar er waren ook genoeg andere redenen. Eric D. Lehman, auteur van Homegrown Terror: Benedict Arnold and the Burning of New London, merkt op dat anderen in die tijd in vergelijkbare omstandigheden verkeerden en hun land niet verraadden. Lehman besteedde tijd aan het bestuderen van Arnolds brieven en andere verslagen uit de eerste hand.
“Sommige leken erop te wijzen dat hij ‘geen gevoel’ had, d.w.z. sociopathisch, maar andere toonden aan dat hij teveel gevoel had – hij kon zijn humeur niet beheersen. Wat ik bij allemaal vond was zijn zelfzuchtige ambitie, die voortkwam uit een diepgaand gebrek aan eigenwaarde als kind en jongeman,” aldus Lehman.
Benedict Arnold, zittend aan tafel, terwijl hij papieren overhandigt aan de Britse officier John Andre tijdens de Amerikaanse Revolutieoorlog. (Credit: Stock Montage/Getty Images)
Van oudsher wordt het verhaal van Arnold onderwezen met een goed-tegen-kwaad-eenvoudigheid. Meer recentelijk, zegt Lehman, is men geneigd Arnold af te schilderen als een onbegrepen heldenfiguur.
“Beide simplificaties zijn naar mijn mening een vergissing,” zegt Lehman. “Hij werd zeker verkeerd begrepen, en hij was een held in de beginjaren van de oorlog. Dat moet altijd een deel van het verhaal zijn.
“Maar hij verraadde ook zijn goede vrienden, was bereid de dood van voormalige kameraden toe te staan en zelfs te doden, en verdiende de naam ‘verrader’ van zowel vriend als vijand. Als we dat weglaten, vereenvoudigen we het verhaal door weglating. Als we die twee ideeën niet tegelijkertijd in ons hoofd kunnen houden, bevinden we ons in goed gezelschap. Mensen als Lafayette en Washington konden dat ook niet.”
Zelfs de Britten kleineerden Arnold om zijn overlopersgedrag.
Lehman vindt het belangrijk om het hele verhaal van Arnold te onthouden – zijn verraad was niet alleen verraad. De Britten, die er veel bij te winnen hadden dat Arnold van kant wisselde, vonden hem oneervol en onbetrouwbaar.
“Eén ding dat in zoveel vertellingen van Arnolds verhaal is weggelaten, is dat hij niet ophield nadat zijn West Point-verraad was ontdekt,” wijst Lehman erop. “Hij ging door met aanvallen op Virginia – waarbij hij bijna Thomas Jefferson gevangen nam – en vervolgens op Connecticut, zijn thuisstaat.
“Spioneren was één ding, maar zijn bereidheid om midden in een gewapend conflict van kant te wisselen, en te vechten tegen de mannen die een jaar eerder nog aan zijn zijde hadden gevochten, was iets wat mensen uit die tijd en misschien ook wel de onze, gewoon niet konden begrijpen.”