Overzicht

Western blotting is een kerntechniek in de cel- en moleculaire biologie, die wordt gebruikt om de aanwezigheid van een specifiek eiwit in een complex uit cellen geëxtraheerd mengsel op te sporen. Zoals blijkt uit figuur 1 hieronder, berust de Western blotting procedure op drie belangrijke elementen om deze taak te volbrengen: de scheiding van eiwitmengsels naar grootte met behulp van gelelektroforese; de efficiënte overdracht van gescheiden eiwitten naar een vaste drager; en de specifieke detectie van een doeleiwit met behulp van op de juiste wijze afgestemde antilichamen. Eenmaal gedetecteerd wordt het doeleiwit gevisualiseerd als een band op een blottingmembraan, röntgenfilm of een beeldvormingssysteem.

Figuur 1: Scheiding van eiwitmengsels door elektroforese; transfer naar een blottingmembraan; en detectie van het doeleiwit, dat pas in de laatste fase zichtbaar wordt als een band die lijkt op de band in laan 3. Baan 1: Voorgekleurde molecuulgewichtstandaarden. Banen 2 & 3: Eiwitmengsels

Doordat Western blotting snel kan worden uitgevoerd met eenvoudige apparatuur en goedkope reagentia, is het een van de meest gebruikte laboratoriumtechnieken. De verkregen resultaten zijn ook gemakkelijk te interpreteren, uniek, en ondubbelzinnig. Daarom wordt het routinematig gebruikt op zichzelf, of samen met andere immunoassays, in onderzoek en klinische settings.