Niemand (en dan bedoelen we ook echt niemand) vroeg om een vervolg op de PG-13 horrorfilm The Haunting of Molly Hartley uit 2008, maar 20th Century Fox had het gevoel dat het horrorgenre nog net een bezetenheidsfilm miste, dus groeven ze The Haunting of Molly Hartley op om er dit onnodige, luie vervolg aan te geven. We weten hoe graag jullie allemaal willen weten wat er met Molly Hartley is gebeurd, dus we dachten dat we jullie de tijd konden besparen van het uitzitten van deze slomp van een film bekend als The Exorcism of Molly Hartley en het jullie gewoon konden vertellen!

***SPOILERS voor de hele film volgen***

Vorstel eerst dat de film het einde van de eerste film volledig retoucheert. Als je je ook maar een detail van die film kunt herinneren, goed voor je. Ik heb hem gisteravond gekeken en ben het meeste alweer vergeten (ja, ik heb beide films binnen een etmaal gezien). Om even samen te vatten: Molly Hartley (Haley Bennett in de eerste film, Sarah Lind in het vervolg) werd doodgeboren op de vloer van een toilet, dus maakten haar ouders een deal met een mysterieuze vrouw (de Duivel) om haar weer tot leven te wekken. Het addertje onder het gras? Ze zouden Molly maar 18 jaar krijgen, en daarna zou ze aan de duivel toebehoren. Ook leek iedereen in de stad duivelaanbidders te zijn, toen Molly’s minnaar (Chace Crawford) en begeleidingsadviseur (Nina Siemaszko) bij het plan betrokken bleken te zijn (in het vervolg wordt vermeld dat ze tussen de films in is overleden, wat niet erg is). De begeleiding counselor werd eigenlijk onthuld de duivel te zijn, maar dat feit wordt volledig genegeerd in het vervolg. Tegen het einde van de film wordt onthuld dat Molly volledig aan de duivel is overgeleverd, wat het enige moment van inspiratie was in een verder glansloze film.

In plaats van een leven te verkennen waarin Molly nu een apostel van Satan is, kiest The Exorcism of Molly Hartley ervoor om de zoveelste generieke bezetenheidsfilm te zijn, gevuld met tropen die we al ontelbare keren eerder hebben gezien, sinds The Exorcist bijna 50 jaar geleden uitkwam. Zes jaar zijn verstreken sinds het einde van de eerste film, en Molly is nu een partner bij het financiële bedrijf waar ze werkt. Ze weet niet dat het zes jaar, zes dagen en zes uur geleden is sinds haar 18e verjaardag, wat betekent dat de Duivel, met wie ze toen zwanger was (wacht, wat? Dat werd niet besproken in de eerste film!), klaar is om geboren te worden. Ik zweer dat ik dit niet verzin

Na het vieren van haar nieuwe partnerschap op het werk, neemt Molly een stel mee naar huis voor een triootje, met veel vrouwelijke T&A, maar het wordt weggeknipt zodra de man zijn broek uittrekt. Onnodig te zeggen dat die twee mensen dood eindigen in Molly’s badkuip vol met bloed. De politie komt de volgende ochtend opdagen voor een geluidsklacht die de avond ervoor was ingediend en doorzoekt Molly’s huis zonder huiszoekingsbevel. Dat is geweldig politiewerk. Als ze de lijken vinden, sturen ze Molly naar een katholieke psychiatrische inrichting (de film slaat haar proces gewoon over).

De gelukkigen sterven al in de eerste akte.

Gelukkig genoeg zit in ditzelfde instituut pater Barrow (Devon Sawa, die er bijzonder beschaamd uitziet), die daar is geplaatst nadat een misgelopen exorcisme leidde tot de dood van een andere priester en een jonge vrouw. Om duidelijk te zijn, Barrow pleitte ontoerekeningsvatbaar om in de instelling te worden geplaatst in plaats van in de gevangenis, maar als Molly tekenen van bezetenheid begint te vertonen, denkt haar therapeut (Gina Holden, van Saw 3D en het zeer ondergewaardeerde Harper’s Island) dat het goed is om Barrow, een man die officieel ontoerekeningsvatbaar is, een exorcisme op haar te laten uitvoeren.

Wat volgt zijn de gebruikelijke bezetenheid film tropes: Molly braakt groene vloeistof, kronkelt veel, hangt ondersteboven als een omgekeerd kruisbeeld, laat de receptioniste zelfmoord plegen in een daad van toewijding aan satan, praat met de stem van een man, klapt met haar tong, schiet insecten uit haar mond, en spelt woorden op haar huid. Er zit geen enkele originaliteit in en het gebrek aan schaamte in de film is beledigend.

De dialogen zijn nog slechter dan je zou denken, maar het meest flagrante voorbeeld van het kopiëren van dialogen uit een andere film is wanneer een bezeten Molly tegen Vader Barrow zegt dat er “Geen Molly is, alleen wij” (de nasynchronisatie van de duivelse stem over de mond van Lind is bijzonder slecht). Er is ook een lachwekkend moment in de openingsscène waar een demon Barrow vertelt dat hij “altijd een dwaas zal zijn voor het vlees”. Het zou eng moeten zijn, maar het komt allemaal lachwekkend over.

Komt het je bekend voor?

Na wat een waanzinnig lange tijd lijkt, wordt Molly zogenaamd uitgedreven en terug in het ziekenhuis gestopt, terwijl Barrow gewoon wordt vrijgelaten (ondanks zijn eerdere veroordeling tot de inrichting). Het is ongeveer op dit punt in de film dat je je realiseert dat er nog 30 minuten over zijn in de speelduur. “Lieve God,” vraag je je af. “Is er nog meer?” Oh ja, het gaat maar door.

Om een lang verhaal kort te maken (te laat), Molly wordt ontvoerd door de aalmoezenier van de inrichting (Peter MacNeill), die een volgeling van Satan blijkt te zijn. Tijdens het ritueel verschijnt de therapeut (letterlijk uit het niets) en spietst hem met een pijp, en gebruikt zijn lichaam als een menselijk schild tegen zijn volgelingen.

Opdat je zou denken dat dit het einde van de film was, zet The Exorcism of Molly Hartley in zijn laatste frame een vervolgplaag (die misschien pas over zeven jaar uitkomt). Een duivels insect weet te ontsnappen uit de kamer waar Molly uit gered is, vliegt naar een schoolbus en kruipt in het oor van een nietsvermoedende studente.

Het meest deprimerende aan het bestaan van The Exorcism of Molly Hartley is dat mensen dit gaan verwarren met het oneindig veel betere The Exorcism of Emily Rose. We moeten met z’n allen voorkomen dat dit gebeurt, en nu uw nieuwsgierigheid is bevredigd kunt u verder gaan met uw leven. Kijk alstublieft niet naar deze etterende drol van een film en geef er zeker geen geld aan. Misschien laat dit de studio’s zien dat we beter bezeten films willen. Men kan dromen, niet?