Wat is het wobbler-syndroom?
Wobbler-syndroom is de gebruikelijke term om een gang te beschrijven die wordt waargenomen bij honden met ruggenmergcompressie in de nek, waarbij ze vaak korte of “zwevende” passen nemen met de voorste ledematen en een slingerende of “wiebelende” gang hebben in de achterste ledematen.
Er zijn twee hoofdvormen van het wobbler-syndroom. De eerste wordt cervicale stenotische myelopathie genoemd. Het komt voor bij jonge honden van reuzenrassen, zoals Duitse Doggen, Mastiffs en Berner Sennenhonden. De nekwervels hebben een vierkante, zandloper of driehoekige vorm in het midden, waardoor druk wordt uitgeoefend op het ruggenmerg als het er doorheen loopt. Het ruggenmerg verliest na verloop van tijd zijn normale ronde vorm. Honden met deze vorm van wobbler syndroom vertonen meestal symptomen op jonge leeftijd (een paar maanden tot een paar jaar) en verergeren langzaam met de tijd. Studies suggereren dat voeding een rol kan spelen bij de ziekte van Wobbler – diëten met veel eiwitten, calcium en fosfor versnellen de groei, wat kan bijdragen aan de skeletveranderingen bij Wobbler honden.
De tweede vorm van het syndroom van Wobbler komt voor bij honden van middelbare tot oudere leeftijd en wordt meestal veroorzaakt door een chronisch uitpuilende tussenwervelschijf, die langzaam druk uitoefent op de basis van het ruggenmerg. Deze vorm van wobbler syndroom komt vaak voor bij honden van grote rassen, zoals de Doberman Pinscher, Labrador Retriever en Dalmatiër.
Wat zijn de symptomen van wobbler syndroom?
De klinische verschijnselen treden meestal langzaam en geleidelijk op. Sommige honden lijken plotseling te verergeren als ze tijdens het sporten een trauma aan het ruggenmerg hebben opgelopen of een tweede ruggenmergprobleem hebben, zoals een plotselinge discusherniatie. Gebrek aan coördinatie in de achterste ledematen is het meest voorkomende symptoom. Honden lopen met hun poten verder uit elkaar, zwaaien heen en weer, en nemen langere passen. De betrokkenheid van de voorpoten kan sterk variëren, afhankelijk van de afwijking en de ernst van het geval. Sommige honden hebben geen klinische symptomen in de voorpoten, terwijl anderen een stijve, korte gang hebben of zwevend lopen. Sommige honden hebben moeite met omdraaien en kruisen hun voorpoten over elkaar bij het draaien. Sommige honden lijken pijnlijk in de nek en aarzelen om hun nek naar beneden te buigen of van links naar rechts te draaien.
Hoe wordt de diagnose wobbler syndroom gesteld?
lain X-Rays van de cervicale wervelkolom kunnen abnormale benige proliferatie in de botten van de nek laten zien, wat suggereert dat er sprake is van cervicale stenotische myelopathie. Geavanceerde beeldvorming, zoals myelogram/CT of MRI, is nodig om het ruggenmerg in beeld te brengen en de mate van ruggenmergcompressie te karakteriseren. In veel gevallen worden gebogen en gestrekte aanzichten van de nek gebruikt om te bepalen of de mate van ruggenmergcompressie erger wordt wanneer de nek in een gebogen positie wordt gebracht. Het is gebruikelijk voor honden met cervicale stenotische myelopathie om ruggenmergcompressie over meerdere wervels in de nek te hebben.
Wat is de behandeling voor de ziekte van wobbler?
De twee belangrijkste behandelingen voor de ziekte van wobbler zijn medisch beheer en chirurgie. Medische behandeling bestaat meestal uit activiteitsbeperking en behandeling, met een kuur met corticosteroïden om de zwelling van het ruggenmerg als gevolg van compressie te verminderen. Hoewel veel honden aanvankelijk verbeteren met steroïden, verslechteren de meeste honden weer wanneer de steroïden worden afgebouwd of gestaakt. Medische behandeling alleen wordt vaak aanbevolen bij oudere honden met milde klinische verschijnselen of honden met ruggenmerg compressie op meerdere locaties (meer dan drie tot vier wervels) die mogelijk geen goede chirurgische kandidaten zijn.
Een operatie wordt aanbevolen bij honden met progressieve verschijnselen die niet reageren op medische behandeling. De chirurgische aanpak bij honden met de ziekte van wobbler verschilt afhankelijk van de onderliggende oorzaak van de ruggenmergcompressie. Bij jonge honden met cervicale stenotische myelopathie, wordt een operatie genaamd “dorsale laminectomie” uitgevoerd om het vernauwde wervelkanaal te vergroten. Bij deze ingreep wordt vanaf de bovenkant van de wervelkolom gewerkt. Dorsale laminectomieën worden vaak uitgevoerd over één tot drie wervelruimten, afhankelijk van waar de ruggenmergbeknelling is opgetreden. Bij honden met wobblerziekte secundair aan een chronische uitpuilende discus, wordt een “ventrale sleuf” uitgevoerd om het discusmateriaal te verwijderen.
Wat is de prognose voor een wobblerhond?
De prognose voor een hond met wobblerziekte hangt sterk af van de ernst van de misvorming en de mate van ruggenmergcompressie. Honden die zo ernstig zijn aangedaan dat ze niet meer kunnen staan of lopen hebben een onzekere prognose, zelfs als er operatief wordt ingegrepen. Sommige van deze honden zullen na een operatie kunnen lopen, maar zij hebben vaak maanden van fysiotherapie nodig en blijven altijd een abnormale gang houden. Honden die licht ongecoördineerd zijn hebben een veel grotere kans op herstel.
Het doel van een operatie is om de progressie van de klinische verschijnselen te stoppen. Omdat de beknelling van het ruggenmerg zich gedurende een lange periode heeft voorgedaan, is er meestal sprake van blijvende schade aan het ruggenmerg. De meeste honden zullen nooit meer normaal lopen, zelfs niet na een operatie, maar velen zullen verbeteren om een goede kwaliteit van leven te kunnen hebben. De behandeling van de ziekte van Wobbler vereist zeer toegewijde eigenaren die in staat zijn om de intensieve post-operatieve zorg en fysiotherapie te doen.