The FIGARO ARCHIVES – Oostenrijkers herdenken vandaag de annexatie zonder verzet van hun land. Op 12 maart 1938 binnengevallen door Duitse troepen, werd het een satelliet van nazi-Duitsland.
Door Véronique Laroche-Signorile
Gepubliceerd op 12/03/2018 om 11:21
Een annexatie te midden van internationale onverschilligheid. Daags na de inval op Oostenrijks grondgebied werd op 13 maart 1938 in Wenen de “Anschluss”-wet afgekondigd vanaf het balkon van de Bondskanselarij, door de pas benoemde kanselier Seyss-Inquart. Het legaliseert de aanhechting van Oostenrijk aan Duitsland: volgens het eerste artikel “is Oostenrijk een land van het Duitse Rijk”.
Sinds hij aan de macht kwam, wenste Adolf Hitler, in naam van het Pangermanisme, de aanhechting van Oostenrijk aan het Derde Rijk. Hij werkt naar dit doel toe door zijn pionnen vooruit te schuiven en zijn mannen in het begeerde land te plaatsen. De uiteindelijke ontknoping speelt zich af medio maart 1938.
“LEES OOK – 85 jaar geleden werd Hitler de nieuwe heerser van Duitsland
Het ultimatum van Hitler
Op 12 februari 1938 werd kanselier Kurt von Schuschnigg door de Führer naar Berchtesgaden ontboden, die hem de leider van de Oostenrijkse nazi-partij, Seyss-Inquart, wil opdringen als minister van Binnenlandse Zaken. De Oostenrijkse politicus probeerde dit project te blokkeren door voor 9 maart een volksraadpleging aan te kondigen over het behoud van de Oostenrijkse onafhankelijkheid. Maar hij gaf het op vanwege de Duitse troepen die zich aan de grens verzamelden. Hitler eist zijn ontslag en zijn vervanging door Seyss-Inquart. Geïsoleerd op het internationale toneel -Parijs, Londen en Rome bleven doof voor zijn smeekbeden- legde Kurt von Schuschnigg zich op 11 maart 1938 neer bij Hitlers ultimatum. In een aangrijpende verklaring op de radio verklaarde hij dat hij toegaf aan het geweld en kondigde hij aan dat hij het leger had bevolen zich zonder verzet terug te trekken, voor het geval dat Duitse troepen het land zouden binnentrekken. Hij eindigt zijn toespraak met de woorden: “Ik neem afscheid van het Oostenrijkse volk met een Duits woord en een wens die uit mijn hart opkomt: ‘Moge God Oostenrijk beschermen.'”
De volgende dag vallen duizenden Duitse soldaten het land binnen zonder weerstand te ondervinden. De Anschluss werd de volgende maand massaal door de bevolking geratificeerd, onder nauwelijks democratische voorwaarden. De Duitse Republiek Oostenrijk, ontstaan in 1918 bij het uiteenvallen van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk, wordt na twintig jaar weggevaagd.
Hier volgt het artikel van de correspondent van Le Figaro in Wenen, die verhaalt over deze donkere gebeurtenissen: “Vaarwel mooi Oostenrijk, vaarwel aan de vreugde te leven in een vrij en geliefd land.”
In samenwerking met Retronews, de BnF-perssite
Artikel gepubliceerd in Le Figaro op 12 maart 1938.
“Finis Austriae!”
Wenen, 11 maart.
Finis Austriae. Hakenkruizen zweven in Wenen, Innsbruck, Graz en Linz. Oostenrijk heeft geleefd. Geschonden als geen land ooit is geweest, werd zijn lot vandaag vervuld. Deze volksraadpleging, waarin eindelijk de wil van de meerderheid van het volk tot uitdrukking moest worden gebracht, liet Duitsland niet doorgaan. Kanselier Schuschnigg had de touwtjes in handen. Dat zei hij zelf in zijn hartverscheurende afscheid van zijn volk. Hij had geen bloed vergoten, hij had zijn land niet verkocht aan de communisten. Maar iedereen wist maar al te goed dat hij een meerderheid voor zich wist te winnen omdat zijn naam de onafhankelijkheid van Oostenrijk garandeerde en omdat het volk onafhankelijk wilde blijven. Kanselier Schuschnigg deed een beroep op Europa.
“Ik ben gezwicht voor geweld,” zei hij. ‘Er is mij een ultimatum gesteld. Verzet u niet tegen de Duitse troepen die het land zullen binnenvallen, ik wil niet dat er door mijn toedoen bloed wordt vergoten.”
De kanselarij reageert niet meer
Maar zullen de troepen Oostenrijk binnenvallen? De kanselarij antwoordt niet. Niemand is er meer om ons de waarheid te vertellen. Sommigen zeggen dat twee Pruisische bataljons al in Linz zijn, anderen beweren dat Hitler, gezien de onvoorwaardelijke overgave van Oostenrijk, heeft afgezien van een gewapende interventie.
Er was sprake van een voorlopige regering van generaals onder leiding van generaal Schilhawsky, en toen vernamen wij dat de heer Seyss-Inquart tot kanselier was benoemd en Oostenrijk zou besturen tot een definitieve regering was gevormd. Zojuist kondigde de radio aan dat minister Seyss-Inquart nog in gesprek was met de bondspresident en dat hij pas over een half uur of drie kwartier het Duitse volk van Oostenrijk zou inlichten over de maatregelen die hij van plan was te nemen.
Hitler! Hitler! Hitler!
Generaal Goering en minister Hess kwamen om 10:45 uur in Wenen aan. Dronken van vreugde vieren de nazi’s in uniform hun overwinning. Op de kanselarij wappert het hakenkruis, op het huis van het Patriottisch Front wappert het hakenkruis, mannen marcheren met fakkels in de hand over de Ring, kreten scheuren door de lucht: Hitler! Hitler! Hitler!
De minister van Binnenlandse Zaken en Veiligheid spreekt elk half uur tot het volk, maant het tot discipline en verbiedt elk verzet tegen de troepen die ongetwijfeld binnen enkele uren het Oostenrijkse grondgebied zullen binnenvallen.
Oostenrijk sterft zonder het recht te hebben gehad zich te verdedigen. Het is allemaal voorbij. Maar nogmaals, zullen de troepen komen? Zal deze schande, deze gruweldaad het land niet bespaard blijven? Hoe kan zo’n gedrocht worden toegelaten? Heeft het de beker al niet leeggedronken? Oostenrijk sterft zonder het recht te hebben gehad zich te verdedigen. Alles is voorbij. Twintig jaar opoffering, ontbering en moed waren tevergeefs, alle buitenlandse garanties waren tevergeefs. Een land dat wilde leven wordt veroordeeld zonder beroep, geweld triomfeert. Vaarwel mooi Oostenrijk, vaarwel aan de vreugde van het leven in een vrij en geliefd land. Vanavond buigen alle Oostenrijkers, allen die in het diepst van hun hart de brandende liefde voor hun vaderland koesterden, een liefde die op de een of andere manier burgerlijk was, een liefde die ontroerd en oneindig hun voorhoofd meer vernederd en meer verscheurd dan op het tragische uur van de nederlaag van 1918.
Door Dominique Auclères