De blauwe haai, of Prionace glauca, is een haai die meestal in zeer diepe, koele wateren voorkomt. Tenzij je in de diepten van de blauwe oceaan duikt, is het onwaarschijnlijk dat je er een zult zien; maar als je duikt, is het raadzaam jezelf te informeren over hun uiterlijk, zodat je ze kunt mijden, omdat ze als gevaarlijk voor mensen worden beschouwd.

Opzicht

Een van mijn favoriete feiten over de blauwe haai is de reden achter zijn speciaal ontworpen lichaam. De blauwe haai heeft een slank, taps toelopend lichaam dat speciaal is gemaakt voor behendige, sierlijke bewegingen door het water. Hun staartvin beweegt van links naar rechts, waardoor ze zeer snelle, krachtige zwemmers zijn en gemakkelijk in staat zijn hun prooi over lange afstanden te achtervolgen. Hun kleur varieert van donker- tot lichtblauw, en soms hebben ze zelfs meerdere tinten blauw op hun lichaam, zodat er een kleurverloop ontstaat, met de donkerste kleuren bovenaan.

Blauwe haai wordt gemiddeld zo’n 1 meter lang, en is helemaal niet zwaar, met een maximum gewicht van zo’n 1,5 kilo. Ze hebben een slank lichaam, waardoor ze gemakkelijk verward kunnen worden met de jongen van andere haaiensoorten.

Habitat

Zoals eerder vermeld, is een van de Blauwe haai feiten dat de Blauwe haai de voorkeur geeft aan een habitat van diepe, koele wateren, waardoor het een epipelagische soort is. Hij komt voor in tropische wateren tot op een diepte van 350 meter, maar soms ook dicht onder de kust in meer gematigde wateren, waar hij kan worden waargenomen door duikers of mensen in boten.

Een van de coolste feiten over de blauwe haai is dat hij, hoewel hij voor de kust van elk continent behalve Antarctica voorkomt, geen vaste verblijfplaats heeft waarnaar hij terugkeert. Hij zwemt duizenden kilometers om voedsel te zoeken of om te paren, en kan deze afstanden in zeer korte tijd afleggen.

Jagen en voedselbronnen

Doordat de blauwe haai grote afstanden aflegt voor zijn voedsel en extreem snel zwemt, hebben blauwe haaien de neiging om zich te voeden tot ze bijna barsten. Hierdoor voeden ze zich enthousiast totdat ze gedwongen zijn hun maaltijd weer uit te braken, om het vervolgens weer opnieuw te doen, waardoor hun honger soms onverzadigbaar lijkt.

Blauwe haaien zijn geen kieskeurige eters, en voeden zich met allerlei verschillende prooien. Ze voeden zich vaak met scholen ansjovis, maar ook met makreel, zeehonden, schildpadden, inktvis en zelfs vogels! Hun vele rijen gekartelde, naar binnen gerichte tanden en speciale kieuwrakers op hun kieuwen voorkomen dat glibberiger voedsel zoals inktvis aan hun greep ontsnapt, en ze duiken zo diep als 1.500, zo niet meer, om hun prooi te vangen.

Sociaal leven

Deze haai is een van de weinige die migreert in iets wat lijkt op een “school”, of een grotere groep van veel soortgelijke individuen. Een leuk feit is dat de blauwe haai een duidelijke hiërarchie heeft binnen deze scholen, en dat ze worden gescheiden naar grootte en geslacht – oftewel in groepen van alleen maar vrouwtjes of alleen maar mannetjes.

Vervruchtbaarheid

Blauwe haai is levendbarend met een dooierzak placenta, wat betekent dat hij levend bevalt van veel pups tegelijk. Zowel de vrouwtjes als de mannetjes van deze soort zijn meestal vier tot zes jaar oud en omdat bij het paringsritueel wordt verondersteld dat de mannetjes bijten, hebben de vrouwtjes zich aangepast om een huid te ontwikkelen die veel dikker is dan de huid van de mannetjes. De draagtijd van de jongen varieert van 9 tot 12 maanden, en over het algemeen worden er 5 tot 135 jongen per worp geboren!

Predatoren

Blauwe haai heeft zijn eigen roofdieren, en vaak zijn de kleinere exemplaren een maaltijd voor grotere haaien zoals de grote witte haai of de tijgerhaai. Deze soort is ook vaak het slachtoffer van verschillende soorten parasieten; zo raken ze bijvoorbeeld gemakkelijk besmet met de tetraphyllidische lintworm door andere gastheren van de parasiet op te eten.

Treurig genoeg, en misschien wel een van de meest ongelukkige feiten over de blauwe haai, worden zij ook het slachtoffer van menselijke visserijpraktijken. Niet alleen worden ze gezocht voor hun huid – zowel voor leer als voor hun schoonheid – ze worden ook gevangen en verkocht om te koken; hun lever kan bijvoorbeeld worden gebruikt voor olie, en soms worden ze ook gevangen om vers of gedroogd te worden gegeten.