Mei 27 – 2 juni, 2012PNG

Web-resolutie – 27 augustus 2011 – 2 juni 2012QuickTime

High-definition – 27 augustus 2011 – 2 juni 2012QuickTime

High-definition – 27 augustus 2011 – 2 juni 2012, 2011 – 2 juni 2012QuickTime

Zoutgehalte – de hoeveelheid opgelost zout in het water – is van cruciaal belang voor veel aspecten van de oceaan, van de circulatie tot het klimaat en de mondiale watercyclus. Het afgelopen jaar hebben de NASA en de Argentijnse Comisión Nacional de Actividades Espaciales (CONAE) vanuit de ruimte uitgebreide waarnemingen gedaan van het zoutgehalte aan het zeeoppervlak. De Aquarius missie, gelanceerd op 10 juni 2011, is langzaam een completer beeld aan het samenstellen van de zoute zee en hoe deze varieert.

De kaart hierboven toont het zoutgehalte nabij het oceaanoppervlak zoals gemeten door het Aquarius instrument op de Satélite de Aplicaciones CientÃficas (SAC)-D satelliet. De afgebeelde gegevens tonen de gemiddelde saliniteit van 27 mei tot 2 juni 2012, in een bereik van 30 tot 40 gram per kilogram, waarbij 35 gram het gemiddelde is. Lagere waarden worden weergegeven in paars en blauw; hogere waarden worden weergegeven in oranje en rode tinten. In de zwarte gebieden waren geen gegevens beschikbaar, vanwege de baan van de satelliet of omdat de oceaan bedekt was met ijs, waar Aquarius niet doorheen kan kijken.

Klik op de animatie onder de hoofdafbeelding om de zoutpatronen van week tot week te zien veranderen in het afgelopen jaar. Een paar kenmerken springen in het oog. Zoals oceanografen al vele jaren weten – maar nu kunnen “zien” – is de Atlantische Oceaan zouter dan de Stille en Indische Oceaan. Rivieren zoals de Amazone voeren enorme hoeveelheden zoet water af van het land en verspreiden pluimen ver in zee. En in de tropen – vooral in de buurt van de Inter-Tropische Convergentiezone van de Stille Oceaan – maakt extra regenval de equatoriale wateren wat frisser.

Nabij de meeste kustlijnen en binnenzeeën op de kaart lijkt het water veel frisser of zouter dan op plaatsen in open oceanen. Kijk bijvoorbeeld naar de Rode Zee en de Middellandse Zee voor zouter water; aanzienlijk frisser water komt voor in de Zwarte Zee, op de ijzige hoge breedtegraden, en rond de vele eilanden en schiereilanden van Zuidoost-Azië. Afvoer van rivieren en smeltend ijs maken het water inderdaad frisser, en sterke verdamping en andere processen maken de Rode Zee en de Middellandse Zee inderdaad zouter. Maar meestal zijn die extreme metingen van het zoutgehalte rond de kusten een vertekening van het satellietsignaal.

Technisch meet Aquarius de emissiviteit of “helderheidstemperatuur” van het oppervlaktewater, merkt Gary Lagerloef op, hoofdonderzoeker van Aquarius, gevestigd bij Earth and Space Research in Seattle. Landmassa’s hebben een hogere emissiviteit dan de oceaan, zodat metingen dicht bij land de neiging hebben vertekend te worden door de helderheid ervan. In de loop van de tijd moet het onderzoeksteam van Aquarius in staat zijn de metingen te kalibreren en wiskundige instrumenten te ontwikkelen om het zoutsignaal beter te onderscheiden.

Aquarius is het eerste NASA-instrument dat speciaal is ontworpen om het zoutgehalte van de oceaan vanuit de ruimte te bestuderen, en wel met een snelheid van 300.000 metingen per maand. Het maakt gebruik van drie passieve microgolfsensoren, radiometers genaamd, om het thermische signaal van de bovenste 10 millimeter van de oceaan te registreren.

“Een overkoepelende vraag in het klimaatonderzoek is te begrijpen hoe veranderingen in de watercyclus van de aarde – dat wil zeggen regenval en verdamping, rivierafvoeren enzovoort -, de oceaancirculatie en het klimaat met elkaar samenhangen,” zei Lagerloef. De meeste wereldwijde neerslag en verdamping vinden plaats boven de oceaan en zijn zeer moeilijk te meten. Maar regenval ververst het oppervlaktewater van de oceaan, en Aquarius kan deze veranderingen in zoutgehalte detecteren. “Het zoutgehalte is de variabele die we kunnen gebruiken om die koppeling te meten. Het is een kritische factor, die uiteindelijk zal worden gebruikt om klimaatvoorspellingen te verbeteren.”

NASA-beelden door Norman Kuring, Goddard Space Flight Center. Animatie door Robert Simmon. Onderschrift door Mike Carlowicz, Sterrenwacht van de Aarde, met verslagen van Maria-Jose Vinas, NASA Earth Science News Team.