Ik weet niet zeker of iemand echt om Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 had gevraagd. Ik in ieder geval niet. De reputatie van de serie was nog nooit zo slecht geweest nadat Activision de serie de grond in had geboord, eerst door overbelichting en uiteindelijk met de rampzalige comebackpoging die THPS 5 was. In feite was bijna exact hetzelfde idee nog niet zo lang geleden geprobeerd met Tony Hawk’s Pro Skater HD, die levels van 1 en 2 vermengde tot een onhandig, onbevredigend geheel.

Nu blijkt dat het geen slecht idee is als je het nagaat. Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 is een ongelooflijke remake die vrijwel alles goed doet en meer. Het klinkt misschien vreemd om het de beste game van 2020 te noemen, maar niets anders dit jaar maakte me gelukkiger. Het was zeker de beste verrassing.

THPS 1 + 2 bevat alle stages uit de originele games, met een verenigde structuur die je laat stuiteren tussen progressie door elk. Ontwikkelaar Vicarious Visions heeft elke omgeving opnieuw gecreëerd met minutieuze aandacht voor detail, soms op een manier die nog meer nostalgie oproept; het winkelcentrum is bijvoorbeeld helemaal dichtgetimmerd en verlaten, alsof het na de release van THPS is gesloten en je het nu opnieuw bezoekt.

Het gevoel van een alternatieve tijdlijn THPS wordt versterkt door de cast van skaters, die zichtbaar verouderde profs bevat die in het origineel te zien waren naast jongere sterren van nu. Ik vond dit onverwacht aangrijpend. Het is een eerbetoon aan de erfenis van de originele profs, terwijl het de culturele relevantie van de serie vergroot met een fris, diverser team. Je krijgt een idee van hoe de populariteit van skaten is gegroeid in de decennia sinds de originele games uitkwamen en hoe de skaters zelf volwassen zijn geworden.

Hetzelfde kan gezegd worden van de soundtrack, die tientallen nieuwe artiesten toevoegt terwijl bijna elk nummer uit de originelen behouden is gebleven. THPS heeft altijd geweldige muziek gehad, maar de eerdere HD-remake bewaarde slechts een handvol tracks; Activision verdient lof voor het doen van het licentie-legwerk hier. Ik vond het geweldig om nieuwe toevoegingen als Skepta en Pkew Pkew Pkew te horen, maar het zou THPS 1 + 2 niet zijn zonder Rage Against the Machine en Millencolin.

Het allerbelangrijkste is natuurlijk hoe het spel daadwerkelijk speelt. Bijna wonderbaarlijk, het speelt geweldig. Ik weet niet precies wat Vicarious Visions heeft gedaan met het schaatsmodel, maar THPS 1 + 2 voelt op de een of andere manier zowel perfect authentiek aan de originelen als zo modern als je zou willen dat het is. Een grote mechanische verandering komt van mijn persoonlijke favoriet in de serie, THPS 3: de revert-mechaniek waarmee je trucs handmatig kunt uitspelen en enorme combo’s over het podium aan elkaar kunt rijgen. Dit betekende een omwenteling in de manier waarop THPS werd gespeeld, en het opnieuw bezoeken van geliefde oude levels met deze mogelijkheid in je achterzak voelt bijna als vals spelen. Maar het is geen vals spelen: het is THPS.

Over alle verwachtingen heen is THPS 1+2 een prachtstuk. Van de creatieve richting tot de bouten en moeren van de engine, het is een van de meest liefdevol geproduceerde remakes die ik ooit heb gezien – de zeldzame herverpakking die niet alleen de geest van de oorspronkelijke release vangt, maar erin slaagt om decennia later op zichzelf emotioneel resonerend te voelen.

Ik voel me vaak weer als een kind wanneer mijn favoriete games opnieuw worden uitgebracht, maar THPS 1 + 2 is anders. Het plaatst de originelen stevig in context, terwijl ze bijgewerkt voor vandaag, herinnert me eraan dat ik ben niet dezelfde persoon die ik was toen ze voor het eerst uitkwamen. Tony Hawk is veranderd, en zo is skaten, en zo zijn video games, en zo ben ik.