Wangari Muta Maathai werd geboren in Nyeri, Kenia (Afrika) in 1940. De eerste vrouw in Oost- en Centraal-Afrika die een doctorstitel behaalde. Wangari Maathai behaalde een graad in Biologische Wetenschappen aan het Mount St. Scholastica College in Atchison, Kansas (1964). Vervolgens behaalde zij een Master of Science graad aan de Universiteit van Pittsburgh (1966). Zij studeerde af in Duitsland en aan de Universiteit van Nairobi en promoveerde in 1971 aan de Universiteit van Nairobi, waar zij ook diergeneeskundige anatomie doceerde. In 1976 en 1977 werd zij respectievelijk voorzitter van het Departement Diergeneeskundige Anatomie en universitair hoofddocent. In beide gevallen was zij de eerste vrouw die deze functies in de regio bekleedde. Wangari Maathai was actief in de Nationale Vrouwenraad van Kenia in 1976-87 en was voorzitter van deze raad in 1981-87. Tijdens haar lidmaatschap van de Nationale Vrouwenraad introduceerde zij in 1976 het idee om samen met de bevolking bomen te planten en ontwikkelde zij dit idee verder tot een brede basisorganisatie die zich vooral richt op het planten van bomen met vrouwengroepen om het milieu te beschermen en de kwaliteit van het leven te verbeteren. Via de Groene Gordel Beweging heeft zij echter vrouwen geholpen bij het planten van meer dan 20 miljoen bomen op hun boerderijen en op scholen en kerkterreinen.
In 1986 richtte de Beweging een Panafrikaans Groene Gordel Netwerk op en heeft zij meer dan 40 personen uit andere Afrikaanse landen met de aanpak in aanraking gebracht. Sommige van deze personen hebben in hun eigen land soortgelijke initiatieven voor het planten van bomen opgezet of gebruiken enkele van de methoden van de Green Belt Beweging om hun inspanningen te verbeteren. Tot dusver hebben enkele landen in Afrika met succes dergelijke initiatieven opgestart (Tanzania, Oeganda, Malawi, Lesotho, Ethiopië, Zimbabwe, enz). In september 1998 heeft zij een campagne gelanceerd van de Jubilee 2000 Coalition. Zij is nieuwe uitdagingen aangegaan door wereldwijd een leidende rol te spelen als medevoorzitter van de Jubilee 2000 Africa Campaign, die streeft naar kwijtschelding van de onbetaalbare achterstallige schulden van de arme landen in Afrika tegen het jaar 2000. Haar campagne tegen landroof en de roofzuchtige toewijzing van bosgrond heeft in het recente verleden de aandacht getrokken.
Wangari Maathai wordt internationaal erkend voor haar aanhoudende strijd voor democratie, mensenrechten en milieubehoud. Zij heeft bij verschillende gelegenheden de VN toegesproken en sprak namens vrouwen op speciale zittingen van de Algemene Vergadering voor de vijfjaarlijkse herziening van de Wereldmilieutop. Zij was lid van de commissie voor wereldbestuur en de commissie voor de toekomst. Zij en de Groene Gordel Beweging hebben talrijke onderscheidingen ontvangen, waaronder de Nobelprijs voor de Vrede 2004. Andere prijzen zijn de Sophie-prijs (2004), de Petra Kelly-prijs voor het milieu (2004), de Conservation Scientist Award (2004), de J. Sterling Morton Award (2004), WANGO Environment Award (2003), Outstanding Vision and Commitment Award (2002), Excellence Award from the Kenyan Community Abroad (2001), Golden Ark Award (1994), Juliet Hollister Award (2001), Jane Addams Leadership Award (1993), Edinburgh Medal (1993), The Hunger Project’s Africa Prize for Leadership (1991), Goldman Environmental Prize (1991), de Vrouw van de Wereld (1989), Windstar Award for the Environment (1988), Better World Society Award (1986), Right Livelihood Award (1984) en de Woman of the Year Award (1983). Professor Maathai werd ook opgenomen in UNEP’s Global 500 Hall of Fame en genoemd als een van de 100 heldinnen van de wereld. In juni 1997 werd Wangari door Earth Times gekozen als een van de 100 personen in de wereld die een verschil hebben gemaakt op milieugebied. Professor Maathai heeft ook eredoctoraten ontvangen van verschillende instellingen over de hele wereld: William’s College, MA, USA (1990), Hobart & William Smith Colleges (1994), Universiteit van Noorwegen (1997) en Yale University (2004).
De Green Belt Movement en professor Wangari Maathai komen aan bod in verschillende publicaties, waaronder The Green Belt Movement: Sharing the Approach (door Professor Wangari Maathai, 2002), Speak Truth to Power (Kerry Kennedy Cuomo, 2000), Women Pioneers for the Environment (Mary Joy Breton, 1998), Hopes Edge: The Next Diet for a Small Planet (Frances Moore Lappé en Anna Lappé, 2002), Una Sola Terra: Donna I Medi Ambient Despres de Rio (Brice Lalonde e.a.,
Professor Maathai zit in het bestuur van verschillende organisaties, waaronder de Adviesraad voor Ontwapening van de Secretaris-Generaal van de VN, het Jane Goodall Instituut, Women and Environment Development Organization (WEDO), World Learning for International Development, Green Cross International, Environment Liaison Center International, het WorldWIDE Network of Women in Environmental Work en de National Council of Women of Kenya.
In december 2002 werd professor Maathai met een overweldigende meerderheid van 98% van de stemmen in het parlement gekozen. Vervolgens werd zij door de president benoemd tot assistent-minister van Milieu, Natuurlijke Hulpbronnen en Wildlife in het negende parlement van Kenia.
Deze autobiografie/biografie is geschreven ten tijde van de toekenning en later gepubliceerd in de boekenserie Les Prix Nobel/ Nobel Lectures/The Nobel Prizes. De informatie wordt soms bijgewerkt met een addendum dat door de laureaat wordt ingediend.
Voor meer bijgewerkte biografische informatie, zie:
Maathai, Wangari, Unbowed : a memoir. William Heinemann, Londen, 2007.
Wangari Maathai overleed op 25 september 2011.