Myeloïde dendritische cellen (mDCs) vormen een heterogene populatie van professionele antigeenpresenterende cellen, die verantwoordelijk zijn voor het vangen, verwerken en presenteren van antigenen op hun oppervlak aan T-cellen. mDCs dienen als brug tussen adaptieve en aangeboren immuunreacties. Tot op heden is de ontwikkeling van de DC lineage in het beenmerg beter gekarakteriseerd in muizen dan in mensen. DCs en macrofagen delen een gemeenschappelijke myeloïde progenitor, macrofaag-dendritische cel progenitor (MDP) genaamd, die aanleiding geeft tot monocytoïde lineage en gemeenschappelijke DC progenitors (CDPs). CDP op zijn beurt geeft aanleiding tot plasmacytoïde DCs en predendritische cellen (pre-mDCs) die gemeenschappelijke precursors zijn van myeloïde CD11b+ en CD8α+ DCs. De ontwikkeling en binding van mDC’s wordt gereguleerd door verschillende transcriptie- en hematopoietische groeifactoren, waarvan CCr7, Zbtb46 en Flt3 de ‘kern’-genen zijn die verantwoordelijk zijn voor de ontwikkeling en het functionele en fenotypische behoud van mDC’s. Er is aangetoond dat mDC’s betrokken zijn bij de pathogenese van vele autoimmuun- en ontstekingsziekten, waaronder atherosclerose. In atherogenese zouden verschillende subsets van mDC’s zowel proatherogene (b.v. proinflammatoire) als atheroprotectieve (b.v. anti-inflammatoire en tolerogene) activiteiten kunnen bezitten. De pro-inflammatoire rol van mDC’s bestaat uit de productie van ontstekingsmoleculen en het primen van pro-inflammatoire subsets van effector-T-cellen. Tolerogene mDC’s daarentegen bestrijden ontsteking door de activiteit van pro-inflammatoire T-cellen en macrofagen tegen te houden en door de inductie van immuunsuppressieve regulatoire T-cellen. Micro-omgevingscondities zetten de differentiatie van mDC’s in gang om pro-inflammatoire of regulerende eigenschappen te verkrijgen.