Myeloidalne komórki dendrytyczne (mDCs) stanowią heterogenną populację profesjonalnych komórek prezentujących antygen, które są odpowiedzialne za wychwytywanie, przetwarzanie i prezentację antygenów znajdujących się na ich powierzchni komórkom T. mDCs służą jako pomost łączący adaptacyjną i wrodzoną odpowiedź immunologiczną. Do tej pory rozwój linii DC w szpiku kostnym jest lepiej scharakteryzowany u myszy niż u ludzi. DC i makrofagi mają wspólny progenitor mieloidalny zwany progenitorem komórek makrofagowo-dendrytycznych (MDP), który daje początek linii monocytoidalnej i wspólnym progenitorom DC (CDPs). Z CDP z kolei powstają plazmacytoidalne DC i komórki preendrytyczne (pre-mDCs), które są wspólnym prekursorem mieloidalnych CD11b+ i CD8α+ DCs. Rozwój i zaangażowanie mDCs jest regulowane przez kilka transkrypcji i hematopoetycznych czynników wzrostu, z których CCr7, Zbtb46 i Flt3 reprezentują „rdzeniowe” geny odpowiedzialne za rozwój, funkcjonalne i fenotypowe utrzymanie mDCs. Wykazano, że mDCs są zaangażowane w patogenezę wielu chorób autoimmunologicznych i zapalnych, w tym miażdżycy. W aterogenezie różne podgrupy mDCs mogą wykazywać zarówno aktywność proaterogenną (np. prozapalną), jak i ateroprotekcyjną (np. przeciwzapalną i tolerogenną). Prozapalna rola mDCs polega na produkcji cząsteczek zapalnych i primingu prozapalnych podgrup efektorowych limfocytów T. Natomiast mDCs tolerogenne zwalczają stan zapalny poprzez zatrzymanie aktywności prozapalnych limfocytów T i makrofagów oraz indukcję immunosupresyjnych limfocytów T regulatorowych. Warunki mikro¶rodowiskowe wyzwalaj± różnicowanie się mDCs w celu uzyskania wła¶ciwo¶ci prozapalnych lub regulacyjnych.