Zwykle między dziewiątym a dwunastym rokiem życia nasze słodkie, milutkie dzieci, kiedyś tak chętne, aby wejść na nasze kolana i podzielić się swoimi sekretami, nagle nie chcą mieć z nami nic wspólnego. Dziecko w okresie dojrzewania nie jest już tą samą osobą, którą było jeszcze rok czy dwa lata temu. Zmieniło się – fizycznie, poznawczo, emocjonalnie i społecznie. Rozwija nową niezależność i może nawet chcieć sprawdzić, jak daleko może się posunąć w przekraczaniu granic wyznaczonych przez rodziców.

Choć może nie wiedzieć, że potrzebuje cię tak samo jak zawsze, ponieważ silna relacja rodzic-dziecko może teraz stworzyć scenę dla znacznie mniej burzliwego dorastania. Ale nie będzie to łatwe, ponieważ jako rodzic musisz szanować potrzebę większej autonomii swojego dziecka, aby nawiązać udane relacje z tą „uaktualnioną” wersją swojego dziecka.

Poprosiliśmy kilku ekspertów o wskazówki dla rodziców, które pomogą ci utrzymać otwarte kanały komunikacji między tobą a twoim dzieckiem w wieku przedszkolnym – i sprawią, że przejście w wiek nastoletni będzie płynniejsze.

1. Nie czuj się odrzucony z powodu ich nowo odkrytej niezależności. To właściwe, że dzieci w tym wieku zaczynają odwracać się od rodziców i coraz bardziej polegać na przyjaciołach, ale rodzice mogą odebrać wycofanie się nastolatka jako odrzucenie. Zbyt często rodzice personalizują niektóre z pojawiających się dystansów i błędnie interpretują je jako rozmyślną odmowę lub zachowanie opozycyjne” – mówi Catherine Steiner-Adair, psycholog z Harvardu, konsultantka szkolna i autorka książki „The Big Disconnect”.

Uważaj na próby wymuszania informacji od opornego nastolatka. „To czas, kiedy dzieci naprawdę zaczynają mieć przed nami tajemnice”, mówi dr Steiner-Adair, „a rodzice, którzy mają niską tolerancję na to przejście – chcą wiedzieć wszystko – mogą zrazić do siebie dzieci, będąc zbyt dociekliwymi.”

2. Odłóż na bok specjalny czas z dzieckiem. Często trudno jest skłonić nastolatków do otwarcia się i rozmowy. Laura Kirmayer, psycholog kliniczny, sugeruje ustanowienie specjalnego okresu czasu jeden na jeden raz lub dwa razy w tygodniu, który spędzasz ze swoim dzieckiem, gdzie zapewniasz niepodzielną uwagę i nie pracujesz ani nie piszesz SMS-ów w tym samym czasie,

W ten sposób nie tylko poprawiasz swoje relacje, ale także uczysz umiejętności interpersonalnych, które będą kluczowe w przyszłości. „Jakość tego czasu jest naprawdę kluczowa” – mówi dr Kirmayer – „i jest to coś, co możemy przeoczyć, ponieważ nasze dzieci mogą mówić, że nie chcą tego i odsuwać się. A my możemy nieumyślnie współdziałać z tą tendencją.”

3. Spróbuj podejścia pośredniego. Kiedy były młodsze, mogłeś zadawać bezpośrednie pytania. Jak było w szkole? Jak ci poszło na teście? Teraz bezpośrednie podejście – zasypywanie ich pytaniami o szkołę i ich dzień – nie działa. Nagle wydaje się to przytłaczające i natrętne. I to się nie sprawdzi.

Jeśli w ogóle, mówi dr Kirmayer, trzeba przyjąć odwrotne podejście i ustawić się w pozycji głównie tylko słuchacza: „Jeśli faktycznie po prostu usiądziesz, bez pytań i po prostu słuchasz, jest bardziej prawdopodobne, że uzyskasz informacje o życiu swojego dziecka, których oczekujesz”. Dr Kirmayer mówi, że takie podejście daje dzieciom wiadomość, że „to jest miejsce, gdzie mogą przyjść i porozmawiać, i mają pozwolenie na powiedzenie wszystkiego, co myślą lub czują.” Czasami będziesz w stanie pomóc i udzielić rady – ale nie próbuj wkraczać i rozwiązywać wszystkich ich problemów. Innym razem będziesz po prostu tam, aby wczuć się w to, jak trudno jest radzić sobie z tym, przez co przechodzą.

4. Nie bądź nadmiernie osądzający. „W tym wieku dzieci obserwują cię bardzo uważnie, aby usłyszeć, jak bardzo jesteś osądzający” – radzi dr Steiner-Adair. „Czerpią wskazówki z tego, jak mówisz o dzieciach innych ludzi, zwłaszcza o dzieciach, które wpadają w kłopoty – jak ta dziewczynka się ubiera, czy ten chłopiec ma dobre lub złe maniery. I obserwują i decydują, czy jesteś ostry, krytyczny czy osądzający.”

Podaje przykład rodzica, który mówi: „Nie mogę uwierzyć, że zamieściła to zdjęcie na Facebooku! Gdybyśmy byli jej rodzicami, bylibyśmy przerażeni”. Albo 'Nie mogę uwierzyć, że wysłał ten filmik na YouTube!'. Komentują zachowania, które wymagają komentarza, ale intensywność i sztywność ich osądu jest tym, co odbija się czkawką.”

Powiązane: How Using Social Media Affects Teenagers

5. Obserwuj, co oglądają razem z nimi. Począwszy od gimnazjum, oglądanie rzeczy, które twoje dziecko chce oglądać z nim i móc się z tego śmiać i rozmawiać o tym, jest ważnym sposobem na połączenie i możliwość omówienia tematów, które w przeciwnym razie byłyby tabu. „Nie należy zbyt intensywnie krytykować wartości” – mówi dr Steiner-Adair.

Jako rodzice dodajemy, że naszym zadaniem jest pomóc chłopcom i dziewczynkom rozpoznać, w jaki sposób media wpajają im kodeks płciowy – zaporę komunikatów kulturowych, które mówią dzieciom, co „oznacza” bycie chłopcem lub dziewczynką – i pomóc im rozpoznać, kiedy coś przekracza granicę od dokuczania do podłości. Ale rób to delikatnie i używaj humoru.

6. Nie bój się rozpoczynać rozmów o seksie i narkotykach. Niefortunna rzeczywistość jest taka, że dzieci zaczynają eksperymentować z narkotykami i alkoholem już w wieku 9 lub 10 lat. A według dr Kirmayer, „Rozwój seksualny jest dużą częścią tego wieku, i to jest, gdy po raz pierwszy zacząć widzieć zaburzenia odżywiania powstają, więc są to kluczowe lata dla nas, aby być budowanie silnych podstaw i dając im rozwojowo odpowiednie informacje.” Dr Kirmayer sugeruje zapewnienie tween z informacji i zasobów na temat seksualności bez presji wielkiej „rozmowy.”

Zaleca książki takie jak The Boy’s Body Book (autorstwa Kelli Dunham) i, dla dziewcząt, The Care and Keeping of You (autorstwa Valarie Schaefer), aby wprowadzić rozwój seksualny i Ten Talks Parents Must Have With Their Children About Drugs and Choices (autorstwa Dominic Cappello), aby poruszyć temat narkotyków.

„They are going to be exposed to this stuff through their peer group,” she says. „Chcesz dostarczyć im informacji, które są dokładne, ale chcesz to zrobić w sposób, który nie jest przytłaczający. Niech mają tę książkę na swojej półce, aby mogli ją przejrzeć i przyjść do Ciebie z pytaniami.” Książka dr Steiner-Adair „The Big Disconnect” również oferuje scenariusze i porady dotyczące tego, jak rozmawiać z dziećmi o seksie.

7. Nie przesadzaj z reakcją. Dr Steiner-Adair przestrzega przed byciem mamą lub tatą, którzy w złej sytuacji pogarszają sprawę. Podaje następujący przykład: „Twoja córka przychodzi z płaczem; nie została zaproszona na sleepover. Widzi jej zdjęcie na Instagramie lub Snapchacie. Rodzic mówi: 'O mój Boże, nie mogę uwierzyć, że nie zostałaś zaproszona! To okropne! Idę zadzwonić do matki.” Szalony rodzic potęguje dramat, dolewając paliwa do już i tak nadreaktywnego płomienia pre-adolescenta. Sprawiają, że ich dzieci są bardziej zdenerwowane.

Related: How to Help Kids Deal With Embarrassment

8. Nie bądź też „clueless”. Z drugiej strony, nie bądź rodzicem, który „po prostu ignoruje pewne sprawy”, mówi dr Steiner-Adair. Ryzykujesz, że dzieci wydadzą ci się nieświadome lub niezaangażowane.

Gdy nastolatek zostanie przyłapany na organizowaniu imprezy z alkoholem, rodzic nieświadomy może powiedzieć: „Och, to tylko dzieciaki upijające się na imprezie w 10 klasie”. Dzieci obserwują, jak ich starszemu rodzeństwu wszystko uchodzi na sucho bez konsekwencji i myślą: 'Świetnie, dlaczego miałbym im coś powiedzieć? Dlaczego miałbym się do nich zwracać?”

9. Zachęcaj dziewczynki do uprawiania sportu. Poczucie własnej wartości u dziewcząt osiąga szczyt w wieku 9 lat, a następnie spada, ale badania pokazują, że dziewczęta, które grają w drużynach, mają wyższe poczucie własnej wartości. Dziewczęta z drużyn sportowych mają również tendencję do osiągania lepszych wyników w nauce i mają mniej problemów z wizerunkiem ciała.

Anea Bogue, twórczyni programu wzmacniania dla dziewcząt o nazwie REALgirl, zauważa: „Z mojego doświadczenia wynika, że istnieje bardzo powszechna korelacja między dziewczętami, które uprawiają sporty zespołowe, a dziewczętami, które mniej cierpią z powodu niskiej samooceny, ponieważ szukają swojej wartości w sobie i u innych dziewcząt, w przeciwieństwie do chłopców szukających potwierdzenia.”

10. Pielęgnuj emocjonalną stronę swojego chłopca. „Jedną z najtrudniejszych rzeczy dla chłopców w tym wieku jest to, że przekaz kulturowy dotyczący ich zdolności do miłości, prawdziwych przyjaźni i związków jest dla nich bardzo szkodliwy” – mówi dr Steiner-Adair. „Mówią one, że wszystko, co ma związek z prawdziwymi uczuciami – miłość, smutek, wrażliwość – jest dziewczęce, a więc złe.”

Przynajmniej rodzice powinni zrobić wszystko, co w ich mocy, aby zachęcić chłopców do wrażliwości i podatności na zranienie w domu, a jednocześnie zdawać sobie sprawę z tego, że te cechy mogą nie zostać dobrze przyjęte w szkole. „Możesz mu powiedzieć” – wyjaśnia dr Steiner-Adair – „że w wieku 15 lub 16 lat, kiedy będzie chciał mieć dziewczynę, będzie mu to bardzo dobrze służyć.”

Znalezienie właściwej równowagi z nastolatkiem prawdopodobnie nie będzie najłatwiejszym zadaniem rodzicielskim, jakie kiedykolwiek miałeś. Będzie wymagało trochę prób i błędów, ale utrzymywanie otwartych kanałów komunikacji w tych latach jest warte pracy, którą będziesz musiał włożyć.

Jeśli rozwiniesz zaufanie z nastolatkami, możesz zaoferować im bezpieczne miejsce, do którego będą mogli wrócić bez względu na to, co się stanie w nowym świecie, który zamieszkują, a robiąc to, będziesz również ustawiać scenę dla bardziej płynnego dorastania.

Co rodzice powinni wiedzieć o nastolatkach
Kiedy kupić dziecku telefon?
Jak pomóc dzieciom, które są dla siebie zbyt surowe