Ałun, dowolna grupa uwodnionych soli podwójnych, zwykle składająca się z siarczanu glinu, wody hydratacyjnej i siarczanu innego pierwiastka. Cała seria uwodnionych soli podwójnych powstaje w wyniku hydratacji siarczanu pojedynczo naładowanego kationu (np. K+) i siarczanu jednego z wielu potrójnie naładowanych kationów (np. Al3+). Siarczan glinu może zatem tworzyć ałuny z siarczanami pojedynczo naładowanych kationów potasu, sodu, amonu, cezu oraz innych pierwiastków i związków. W podobny sposób siarczany potrójnie naładowanych kationów żelaza, chromu, manganu, kobaltu i innych metali mogą zastąpić siarczan glinu. Najważniejszymi ałunami są siarczan glinowo-potasowy, siarczan glinowo-amonowy i siarczan glinowo-sodowy. Siarczan glinowo-potasowy, znany również jako ałun potasowy lub ałun potasowy, ma wzór molekularny K2(SO4)-Al2(SO4)3-24H2O lub KAl(SO4)2-12H2O.

Ałuny można łatwo wytworzyć przez wytrącenie z roztworu wodnego. W produkcji ałunu potasowego, na przykład, siarczan glinu i siarczan potasu są rozpuszczane w wodzie, a następnie po odparowaniu ałun krystalizuje się z roztworu. Bardziej powszechną metodą produkcji jest traktowanie rudy boksytowej kwasem siarkowym, a następnie siarczanem potasu. Ałun amonowy jest wytwarzany przez odparowanie roztworu wodnego zawierającego siarczan amonu i siarczan glinu. Może być również otrzymywany przez traktowanie mieszaniny siarczanu glinu i kwasu siarkowego amoniakiem. Ałuny występują naturalnie w różnych minerałach. Ałun potasowy, na przykład, występuje w minerałach kalinit, alunit i leucyt, które można traktować kwasem siarkowym w celu uzyskania kryształów ałunu.

Większość ałunów ma cierpki i kwaśny smak. Są one bezbarwne, bezwonne i występują w postaci białego, krystalicznego proszku. Ałuny są na ogół rozpuszczalne w gorącej wodzie i można je łatwo wytrącić z roztworów wodnych, tworząc duże kryształy oktaedryczne.

Ałuny mają wiele zastosowań, ale zostały częściowo wyparte przez sam siarczan glinu, który można łatwo uzyskać poprzez traktowanie rudy boksytu kwasem siarkowym. Handlowe zastosowania ałunów wynikają głównie z hydrolizy jonów glinu, w wyniku której wytrąca się wodorotlenek glinu. Ta substancja chemiczna ma różne zastosowania przemysłowe. Papier jest na przykład sortowany poprzez osadzanie się wodorotlenku glinu w szczelinach włókien celulozy. Wodorotlenek glinu adsorbuje cząsteczki zawieszone w wodzie i dlatego jest użytecznym środkiem flokulującym w zakładach oczyszczania wody. Stosowany jako zaprawa (spoiwo) w farbiarstwie, wiąże barwnik z bawełną i innymi tkaninami, czyniąc go nierozpuszczalnym. Ałuny są również stosowane w trawieniu, w proszku do pieczenia, w gaśnicach i jako środki ściągające w medycynie.