بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
Assalamu `Alaykum,
Dzisiaj chciałbym przedstawić koncepcję „al-Taqiyya” w następującej ekspozycji. Ten temat jest tak drażliwy, jak poprzednie były, a wielu ludzi doświadczyło wielkich trudności w próbach zrozumienia go. Modlę się do Allaha (SWT), że ta dyskusja pomoże rozluźnić trochę intelektualnej rdzy, która nagromadziła się przez lata w umysłach wielu ludzi.
Niekończąca się negatywna propaganda, którą ludzie są bombardowani na co dzień, służy pielęgnowaniu uczuć wrogości i niewiary wobec szyitów; dodatkowo może ona promować wyraźne zaprzeczanie udowodnionym faktom i prawdom. Niemniej jednak, jesteś winien to sobie, aby szukać prawdy; i rzeczywiście, Allah (SWT) nakazał ci to zrobić.
Jako takie, twoim przywilejem jest wierzyć lub odrzucić wszystko, co twierdzą szyici, ale moja prośba jest taka, że następnym razem, gdy usłyszysz dyskusję na temat szyitów w swoim meczecie, lub w jakimkolwiek innym miejscu, proszę pamiętaj o moich postach i zapytaj osobę, która dyskutuje na ten temat. Tylko wtedy zobaczysz mój punkt widzenia, w Sha' Allah (SWT).
Zamierzam zademonstrować i udowodnić, że koncepcja „al-Taqiyya” jest integralną częścią Islamu, i że NIE jest to wymysł Szyitów.
Jak zwykle, dwie perspektywy, sunnitów i szyitów, zostaną przedstawione, aby zachować poziom uczciwości i rzetelności w relacjonowaniu tego tematu.
Wprowadzenie
Słowo „al-Taqiyya” dosłownie oznacza: „Ukrywanie lub maskowanie swoich wierzeń, przekonań, idei, uczuć, opinii i/lub strategii w czasie bezpośredniego zagrożenia, czy to teraz czy później, aby uchronić się przed fizycznym i/lub psychicznym urazem. „Jednym słowem tłumaczenie brzmiałoby „Dissimulation.”
Powyższa definicja musi zostać rozwinięta przed podjęciem jakiegokolwiek tematu. Chociaż poprawna, definicja ta cierpi z powodu pozornego uogólnienia i brakuje jej pewnych podstawowych szczegółów, które powinny być skonstruowane:
Po pierwsze, ukrywanie swoich przekonań nie wymaga WYRZUCENIA się ich. Rozróżnienie pomiędzy „ukrywaniem” a „porzuceniem” MUSI być tutaj zauważone.
Po drugie, istnieje wiele wyjątków od powyższej definicji i MUSZĄ być one oceniane w zależności od sytuacji, w której się znajdujemy. W związku z tym, nie należy dokonywać zawężonych uogólnień, które obejmują wszystkie sytuacje, a tym samym nie przyswajać sobie w pełni ducha definicji.
Po trzecie, słowo „przekonania „i/lub „wierzenia „NIE MUSZĄ oznaczać „religijnych „przekonań i/lub wierzeń.
Mając powyższe na uwadze, staje się oczywiste, że lepszą i bardziej dokładną definicją „al-Taqiyya” jest „dyplomacja”. Prawdziwy duch „al- Taqiyya” jest lepiej ucieleśniony w pojedynczym słowie „dyplomacja”, ponieważ obejmuje kompleksowe spektrum zachowań, które służą realizacji interesów wszystkich zaangażowanych stron.
Al-Taqiyya Według Sunnitów
Niektórzy sunnici twierdzą, że al-Taqiyya jest aktem czystej hipokryzji, który służy ukryciu prawdy i ujawnieniu tego, co jest dokładnym przeciwieństwem (prawdy). Ponadto, według tych sunnitów, al-Taqiyya stanowi brak wiary i zaufania do Allaha (SWT), ponieważ osoba, która ukrywa swoje przekonania, aby uchronić się przed nieuchronnym niebezpieczeństwem, boi się ludzi, podczas gdy w rzeczywistości powinna bać się tylko Allaha (SWT). Jako taka osoba jest tchórzem.
Sunnickie Źródła Wspierające Al-Taqiyya
Następująca ekspozycja pokaże Insha Allah istnienie al-Taqiyya w Qur’anie, Hadith, zwyczaju Proroka (S) i zwyczaju towarzyszy. Jak zwykle, książki sunnickie zostaną wykorzystane do dalszego wywodu. Jest to zgodne z zobowiązaniem do ujawnienia prawdy poprzez pokazanie, że sunnici odrzucają argumenty szyitów, podczas gdy ich własne książki są pełne (pełne) tych samych ideologii, które podtrzymują szyici!
Ale niektórzy wahhabici twardo argumentują swoje wyżej wymienione stwierdzenia, agresywnie oczerniają szyitów i obalają ich doktryny, nie zdołali wyjaśnić zasadności swojego argumentu wobec istnienia tych samych doktryn w ich własnych księgach, co zostało wykazane we wszystkich poprzednich postach o szyitach.
Ci, którzy uważają, że są prawdziwymi obrońcami zwyczajów Proroka (S) i jedynymi strażnikami Wiary Islamskiej, jak mogą wyjaśnić swoje własne odrzucenie tego, co mają chronić? Odrzucenie al-Taqiyya jest odrzuceniem Koranu, jak to zostanie wkrótce pokazane.
Zacznijmy…
Odniesienie 1
Jalal al-Din al-Suyuti w swojej książce „al-Durr al-Manthoor Fi al-Tafsir al- Ma’athoor, „przekazuje opinię Ibn Abbasa, najbardziej znanego i zaufanego narratora tradycji w oczach sunnitów, dotyczącą al-Taqiyya w wersecie Koranu: „Niech wierzący nie biorą sobie za przyjaciół lub pomocników raczej niewiernych niż wierzących: jeśli ktoś to zrobi, (oni) nie będą mieli żadnej relacji z Allahem, z wyjątkiem drogi ostrożności („tat-taqooh”), abyście mogli się strzec („tooqatan”) przed nimi….(3:28) „że Ibn Abbas powiedział:
„al-Taqiyya jest tylko z językiem; ten, kto został zmuszony do powiedzenia tego, co gniewa Allaha (SWT), a jego serce jest wygodne (tzn, jego PRAWDZIWA wiara nie została zachwiana), to (powiedzenie tego, do czego został zmuszony) nie zaszkodzi mu (w ogóle); (ponieważ) al- Taqiyya jest tylko z językiem, (nie z sercem).”
Uwaga: Dwa słowa „tat-taqooh” i „tooqatan”, jak wspomniano w arabskim Qur’anie, są OBA z tego samego korzenia „al-Taqiyya.”
Uwaga również: Serce „jak określono powyżej i w późniejszych wystąpieniach odnosi się do centrum wiary w istnienie jednostki. Jest ono wspomniane wiele razy w Koranie.
Odniesienie 2
Ibn Abbas również skomentował powyższy werset, zgodnie z narracją w Sunan al- Bayhaqi i Mustadrak al-Hakim, mówiąc:
„al-Taqiyya jest wypowiadaniem języka, podczas gdy serce jest wygodne z wiarą.”
Uwaga: Znaczenie jest takie, że język jest dozwolony do wypowiadania czegokolwiek w czasie potrzeby, tak długo jak serce nie jest dotknięte; i ktoś jest nadal wygodny z wiarą.
Referencja 3
Abu Bakr al-Razi w swojej książce, „Ahkam al-Qur’an, „v2, p10, wyjaśnił wspomniany werset „…z wyjątkiem przezorności („tat-taqooh”), abyście się strzegli („tooqatan”) przed nimi….(3:28) „stwierdzając, że al-Taqiyya powinna być stosowana, gdy ktoś boi się o życie i/lub zdrowie. Ponadto, ma narrated że Qutadah powiedział w odniesieniu do powyższego wersetu:
„Jest to dopuszczalne, aby mówić słowa niewiary, gdy al-Taqiyya jest obowiązkowe.”
Referencja 4
Opisane zostało przez Abd al-Razaka, Ibn Sa’d, Ibn Jarir, Ibn Abi Hatim, Ibn Mardawayh, al-Bayhaqi w jego książce „al- Dala-il, „i zostało poprawione przez al-Hakim w jego książce „al- Mustadrak „że:
„Niewierzący aresztowali `Ammar Ibn Yasir (ra) i (torturowali go, dopóki) on (ra) nie wypowiedział nieprzyzwoitych słów o Proroku (S), i nie pochwalił ich bogów (bożków); a kiedy go uwolnili (ra), on (ra) poszedł prosto do Proroka (S). Prorok (S) powiedział: „Czy jest coś na twojej głowie?”`Ammar Ibn Yasir (ra) powiedział: „Złe (wieści)! Nie wypuszczą mnie, dopóki nie zniesławię Ciebie (S) i nie pochwalę ich bogów!”Prorok (S) powiedział: „Jakie jest twoje serce?”`Ammar (ra) odpowiedział: „Wygodne z wiarą. „Więc Prorok (S) powiedział: „Następnie, jeśli wrócą po ciebie, to zrób to samo wszystko od nowa. „Allah (SWT) w tym momencie objawił werset: „….except under compulsion, his heart remaining firm in faith…(16:106)”
Uwaga: Pełny werset, który został zacytowany częściowo jako część powyższej tradycji, to:
„Każdy, kto po przyjęciu wiary w Allaha, wypowiada niewiarę, Z WYJĄTKIEM OBOWIĄZKU, jego serce pozostaje mocne w wierze – ale tacy, którzy otwierają pierś na niewiarę, – na nich jest gniew od Allaha, a ich będzie straszna kara (16:106).”(Emphasis Mine)
Referencja 5
It is narrated in Sunan al-Bayhaqi that Ibn Abbas explained the above verse „Any one who, after accepting Faith in Allah, utters unbelief….(16:106) „mówiąc:
„Znaczenie, że Allah (SWT) jest przekazywanie jest to, że ten, kto wypowiada niewiarę po uwierzył, zasługuje na gniew Allaha (SWT) i straszną karę. Jednak ci, którzy zostali zmuszeni, i jako takie wypowiedziane z ich języków, które ich serca nie potwierdziły, aby uniknąć prześladowań, nie mają się czego obawiać; dla Allaha (SWT) utrzymuje jego (SWT) sług odpowiedzialnych za to, co ich serca ratyfikowały.”
Referencja 6
Inne wyjaśnienie powyższego wersetu jest dostarczone przez Jalal al-Din al- Suyuti w jego książce, „al-Durr al-Manthoor Fi al- Tafsir al-Ma-athoor, „vol. 2, p178; mówi:
„Ibn Abi Shaybah, Ibn Jarir, Ibn Munzir, i Ibn Abi Hatim narrated na autorytecie Mujtahid (imię człowieka), że ten werset został objawiony w odniesieniu do następującego wydarzenia: Grupa ludzi z Mekki przyjęła islam i wyznała swoją wiarę; w rezultacie towarzysze w Medynie napisali do nich z prośbą, aby wyemigrowali do Medyny; bo jeśli tego nie zrobią, nie będą uważani za tych, którzy są wśród wierzących.
W zgodności, grupa opuściła Mekkę, ale wkrótce zostały zasadzki przez niewierzących (Quraish) przed osiągnięciem ich przeznaczenia; zostały one przymuszone do niewiary, a oni wyznał go. W rezultacie werset
„…z wyjątkiem pod przymusem, jego serce pozostało mocne w wierze (Qur’an 16:106)…”
został objawiony.”
Referencja 7
Ibn Sa’d w swojej książce „al-Tabaqat al-Kubra, „opowiada z upoważnienia Ibn Sirina, że:
Prorok (S) zobaczył `Ammar Ibn Yasir (ra) płaczącego, więc on (S) otarł jego (ra) łzy i powiedział: „Niewierni aresztowali cię i zanurzyli w wodzie, aż powiedziałeś takie i takie (tj, złe mówienie o Proroku (S) i wychwalanie pogańskich bogów, aby uciec przed prześladowaniami); jeśli wrócą, to powiedz to jeszcze raz.”
Odpowiedź 8
Jest to narrowane w al-Sirah al-Halabiyyah, v3, p61, że:
Po zdobyciu miasta Khaybar przez muzułmanów, do Proroka (S) podszedł Hadżaj Ibn `Aalat i powiedział: „O Proroku Allaha: Mam w Mekce trochę nadmiaru bogactwa i kilku krewnych, i chciałbym mieć je z powrotem; czy jestem usprawiedliwiony, jeśli źle o tobie mówię (aby uciec przed prześladowaniami)? „Prorok (S) usprawiedliwił go i powiedział:
„Mów, co masz do powiedzenia.”
Odpowiedź 9
Jest to narrowane przez al-Ghazzali w jego książce „Ihya `Uloom al-Din, „że:
Ochrona życia muzułmanina jest obowiązkowym obowiązkiem, który powinien być przestrzegany; i że KŁAMSTWO jest dopuszczalne, gdy na szali jest przelanie krwi muzułmanina.
Referencja 10
Jalal al-Din al-Suyuti w swojej książce „al-Ashbah Wa al-Naza’ir, „potwierdza, że:
„dopuszczalne jest (dla muzułmanina) zjedzenie mięsa martwego zwierzęcia w czasie wielkiego głodu (głodu do tego stopnia, że żołądek jest pozbawiony wszelkiego pożywienia); i poluzowanie kęsa jedzenia (z obawy przed zadławieniem się na śmierć) przez alkohol; i wypowiadać słowa niewiary; a jeśli ktoś żyje w środowisku, gdzie zło i korupcja są wszechobecną normą, a dozwolone rzeczy (Halal) są wyjątkiem i rzadkością, to może wykorzystać wszystko, co jest dostępne, aby zaspokoić swoje potrzeby.”
Uwaga: Odniesienie do konsumpcji martwego zwierzęcia ma na celu zilustrowanie, że nawet zakazane rzeczy stają się dopuszczalne w czasie potrzeby.
Odniesienie 11
Jalal al-Din al-Suyuti w swojej książce „al-Durr al-Manthoor Fi al-Tafsir al- Ma’athoor, „v2, p176, narruje, że:
Abd Ibn Hameed, z upoważnienia al-Hassana, powiedział: „al-Taqiyya jest dozwolona aż do Dnia Sądu Ostatecznego.”
Referencja 12
Narracja w Sahih al-Bukhari, v7, p102, że Abu al-Darda' powiedział:
„(Zaprawdę) uśmiechamy się do niektórych ludzi, podczas gdy nasze serca przeklinają (tych samych ludzi).”
Referencja 13
Narracja w Sahih al-Bukhari, v7, p81, że Prorok (S) powiedział:
„O `Aisha, najgorszymi z ludzi w oczach Allaha (SWT) są ci, którzy są unikani przez innych z powodu ich skrajnej bezczelności.”
ZNACZENIE: Znaczenie tutaj jest takie, że dozwolone jest używanie dyplomacji, aby dogadać się z ludźmi. Powyższa tradycja została opowiedziana, kiedy osoba szukała pozwolenia na zobaczenie Świętego Proroka (S) i przed jego prośbą o pozwolenie Prorok (S) powiedział, że nie był dobrym człowiekiem, ale mimo to zobaczę go. Prorok rozmawiał z tą osobą z najwyższym szacunkiem, na co Aisza zapytała, dlaczego Prorok (S) rozmawiał z tą osobą z szacunkiem pomimo jej charakteru, na co padła powyższa odpowiedź.
Referencja 14
Narrated in Sahih Muslim (English version), Chapter 1077 v4, p1373, Tradition #6303:
Humaid b. 'Abd al-Rahman b. 'Auf relacjonował, że jego matka Umm Kulthum córka 'Uqba b. Abu Mu’ait, a była ona jedną z pierwszych emigrantów, którzy przyrzekli wierność Apostołowi Allaha (niech pokój będzie z nim), jako mówiąca, że słyszała jak Posłaniec Allaha (niech pokój będzie z nim) powiedział: Kłamcą nie jest ten, kto stara się doprowadzić do pojednania między ludźmi i mówi dobrze (w celu zażegnania sporu), albo przekazuje dobro. Ibn Shihab powiedział, że nie słyszał, aby zwolnienie zostało przyznane w czymkolwiek, co ludzie mówią jako kłamstwo, ale w trzech przypadkach: w bitwie, w celu doprowadzenia do pojednania między osobami i narracji słów męża do żony, oraz narracji słów żony do męża (w przekręconej formie w celu doprowadzenia do pojednania między nimi).
Komentator (sunnicki) tego tomu Sahih Muslim, Abdul Hamid Siddiqi, przedstawia następujący komentarz:
Mówienie kłamstwa jest ciężkim grzechem, ale muzułmaninowi wolno mówić kłamstwo w pewnych wyjątkowych przypadkach, a pozwolenie to jest udzielane szczególnie przy trzech okazjach: w przypadku bitwy dla doprowadzenia do pojednania wśród wrogich muzułmanów oraz dla doprowadzenia do pojednania między mężem i żoną. Na analogii (Qiyas) tych trzech przypadków, uczeni Hadith wskazali na kilka innych wyłączeń:
dla ratowania życia i honoru niewinnej osoby z wysokich rąk tyranów i ciemiężycieli, jeśli nie znajdzie się innego sposobu, aby je uratować.