Spędź dowolną ilość czasu pracując wśród profesjonalnych projektantów, a dowiesz się, że zrównanie sztuki z designem to pewny sposób na zamieszanie i usłyszysz śmiałe stwierdzenia, takie jak:

• „Design to nie sztuka. Design musi funkcjonować.”
• „Sztuka ma prowokować do myślenia i wywoływać emocje, ale nie rozwiązuje problemów.”
• „Artyści działają głównie na podstawie instynktu, podczas gdy projektanci stosują metodyczny proces oparty na danych.”

Niestety, dyskusja projektant vs. artysta często przeradza się w jazgot. Linie są rysowane, flagi bojowe są podnoszone, a produktywny dialog staje się niemożliwy.

Co tak naprawdę się tutaj dzieje? Dlaczego sztuka i design zostały przeciwstawione sobie i dlaczego projektanci są tak nieugięci, że design nie może być sztuką? Te pytania są punktem wyjścia do przemyślanej rozmowy pomiędzy projektantami Toptal, Micah Bowersem i Miklosem Philipsem.

Bowers jest projektantem marek i ilustratorem, który wierzy, że sztuka obejmuje wiele kreatywnych dyscyplin, a design jest jedną z nich, i dlatego design jest sztuką.

Philips, projektant UX i redaktor naczelny Toptal Design Blog, stoi na stanowisku, że sztuka i design mogą się przenikać, ale są to wyraźnie różne dziedziny.

Z naszymi zawodnikami na ringu, czas rozpocząć debatę. Panowie, załóżcie rękawice i rozejdźcie się do swoich narożników.

Is Design Art?

Micah: Design jest sztuką. Sztuka jest designem. Bez wyjątków.

Bądźmy szczerzy – zdaję sobie sprawę z tego, jak niepopularne jest moje stanowisko, zwłaszcza wśród moich rówieśników z branży projektowej. Brałem udział w wykładach, czytałem książki, rozmawiałem z kolegami i brałem udział w zajęciach, które miały na celu wykazanie niemożliwych do pogodzenia różnic pomiędzy sztuką a projektowaniem. Za każdym razem, gdy dzielę się swoimi poglądami, kontrargumenty padają szybko i zaciekle, ale ja pozostaję niewzruszony (powodzenia, Miklos).

Naleganie na rozróżnienie pomiędzy sztuką a designem jest jak ciągła, słaba gorączka, która dręczy mnie od 15 lat – najpierw podczas nauki projektowania przemysłowego, potem podczas studiów magisterskich z zakresu sztuk pięknych, aż do mojej kariery w brandingu i ilustracji.

Moje stanowisko jest następujące: Dobry projekt to przede wszystkim sztuka. W czym zakorzenione jest to przekonanie? W filozoficznym rozumieniu sztuki.

Dążenie do zdefiniowania sztuki jest przesiąknięte wielowiekową debatą. Grecki filozof Platon uważał, że sztuka jest zasadniczo odbiciem odbicia tego, co rzeczywiste. Jego poglądy są jednak szeroko kwestionowane, a ponieważ od czegoś trzeba zacząć, musimy dążyć do zrozumienia, które uwzględnia historię i różnorodność globalnej myśli i kultury.

Parafrazując Stanford Encyclopedia of Philosophy, dochodzimy do następujących wniosków:

Sztuka istnieje i istniała w każdej znanej ludzkiej kulturze i składa się z przedmiotów, przedstawień i doświadczeń, które są celowo obdarzone przez ich twórców wysokim stopniem estetycznego zainteresowania.

Na mocy tej definicji, design jest niezaprzeczalnie sztuką. Można go znaleźć w każdej ludzkiej kulturze. Jest używany do tworzenia przedmiotów, przedstawień i doświadczeń. A projektanci celowo wprowadzają do swoich prac znaczne ilości estetycznego zainteresowania.

W tym miejscu rozlega się nieunikniony okrzyk: „Czekaj! Rozbiłeś się o jedno słowo. Estetyczny!”

Designerzy uwielbiają przyjmować daleko idące założenia w odniesieniu do estetyki, więc pozwólcie mi skonstruować zabezpieczenie.

Podobnie jak sztuka, pojęcie estetyki jest skomplikowaną dziedziną myśli filozoficznej i nie może być zredukowane do stereotypu projektanta, że oznacza „robienie rzeczy ładnie wyglądających.”

W rzeczywistości, estetyka obejmuje wiele pytań, które są istotne w debacie „sztuka vs. design”:

Przede wszystkim, estetyka obejmuje wiele kwestii, które są istotne w debacie „sztuka vs. design”. design”:

• „Czy możliwe jest odróżnienie sądu estetycznego od praktycznego?”
• „Na jakiej podstawie oceniamy użyteczność i piękno?”
• I, „W jaki sposób podstawowe przekonania, dzięki którym wydajemy sądy estetyczne, są kształtowane przez czas, kulturę i doświadczenie życiowe?”

O to mi chodzi: w świecie współczesnego designu, sztuka została zawężona i niesprawiedliwie pomniejszona do żałosnej, akwarelowej karykatury. Projektanci lekkomyślnie wyolbrzymiają znaczenie własnych dyscyplin (które różnią się treścią w komicznym stopniu) w stosunku do wieków praktyki artystycznej, filozoficznych dociekań i kulturowego zrozumienia. Wzornictwo jest sztuką. Sztuka jest designem. Bez wyjątków.

Miklos: Design musi spełniać jakąś funkcję. Nie sztuka.

Po pierwsze, musimy rozdzielić, o jakim typie designu mówimy. Widzę, że w przypadku projektowania graficznego, ilustracji i brandingu projektowanie może być w pewnym stopniu „sztuką”, ale jeśli mówimy o projektowaniu bardziej funkcjonalnym – takim jak projektowanie produktów cyfrowych czy wzornictwo przemysłowe – musimy sięgnąć znacznie głębiej i sprawa staje się jasna: projektowanie nie jest „sztuką”

Wspaniałe projektowanie jest częścią nauki, częścią procesu, a częścią praktycznego zestawu rozwiązań z odrobiną estetyki. Wychodząc poza powierzchnię, projektant nieuchronnie odkrywa, że wielki design to raczej dostarczanie rozwiązań problemów.

Design to proces, nie sztuka.

Jako projektant UX zawsze muszę kopać głębiej, poza fasadę, którą można nazwać potencjalnym „projektem” i patrzeć na szerszy obraz całościowo: na grupę docelową, scenariusze przypadków użycia, kontekst i urządzenie, dla którego projekt jest przeznaczony: od telewizora po telefon komórkowy, od komputerów stacjonarnych po tablety, bankomaty, itd. A jeśli chodzi o projektowanie produktu, nie zapominajmy o walidacji i testach użyteczności. Gdyby design był tylko sztuką, jak mógłbyś go testować?

Gdyby design był tylko sztuką, co z heurystyką użyteczności? Czy takie koncepcje użyteczności UX jak sprzężenie zwrotne, spójność i standardy, zapobieganie błędom, kontrola użytkownika, elastyczność i przewidywalność są wyrzucone przez okno? Czy design nie jest po to, by służyć ludziom? Jeśli chcesz być artystą, to nim bądź, ale nie nazywaj siebie projektantem. Bądź malarzem lub rzeźbiarzem.

„Piękno jest wtedy, gdy coś działa i to działa intuicyjnie”, mówi Jonathan Ive.

Część „działająca intuicyjnie” nie może być osiągnięta przez „sztukę”; jest ona napędzana przez badania użytkowników i testy. Dobry design jest również oparty na danych. Co więcej, w niedalekiej przyszłości AI zmieni sposób, w jaki dostarczany jest design. Będzie on super spersonalizowany i przewidujący. Czy projektowanie jako „sztuka” będzie w stanie to zrobić? Nie sądzę.

Nie można powiedzieć, że zaprojektowanie interfejsu użytkownika automatu do sprzedaży biletów jest „sztuką”. Z pewnością estetyka i projektowanie emocjonalne wchodzą w grę – o czym wspominały wcześniej inne artykuły na Toptal Design Blog – ponieważ estetyka odgrywa rolę w projektowaniu w takim stopniu, że projekty o lepszej estetyce sprawiają, że produkt wydaje się „działać lepiej”. Ale nadal, funkcja projektu i kontekst użytkowania muszą być brane pod uwagę.

Na przykład, w przełomowej książce Dona Normana „The Design of Everyday Things”, mówi on o projektowaniu i koncepcji affordances. (Pojęcie affordance zostało ukute przez psychologa percepcyjnego Jamesa J. Gibsona w jego przełomowej książce The Ecological Approach to Visual Perception). Norman pisze:

Afordancje dostarczają silnych wskazówek na temat działania rzeczy. Płyty są do popychania. Gałki są do obracania. Szczeliny są do wkładania rzeczy. Uchwyty służą do podnoszenia. Piłki służą do rzucania lub odbijania. Kiedy korzysta się z możliwości, użytkownik wie, co zrobić po prostu patrząc: nie potrzeba obrazka, etykiety ani instrukcji.

Więc, możliwości są „postrzeganymi właściwościami” funkcji w projekcie i muszą być sygnalizowane użytkownikowi za pomocą „znaczników”, które dostarczają mu wskazówek o istnieniu możliwej interakcji. Nie wiem, jak można by pogodzić koncepcje affordances i signifiers ze „sztuką”. Są to podstawowe koncepcje projektowania interakcji w sferze HCI (interakcji człowiek-komputer). Nie mają nic wspólnego ze sztuką.

Jako projektant UX, odrzucam to pojęcie. Chodzi mi o to, czy możesz sobie wyobrazić automat do sprzedaży biletów zaprojektowany w stylu kubistycznym przez Picassa? Nie mówię, że nie byłoby to interesujące, ale nie byłoby zbyt efektywne ani funkcjonalne.

Czym jest dobry design?

Micah: Sztuka rozwiązuje problemy. „Dobry design” to po prostu jedna z dróg do rozwiązania.

Maszyna do sprzedaży biletów w kubizmie Picassa? Teraz to byłby dobry projekt! Mogę sobie wyobrazić ręce zdolnego artysty wykorzystującego stylistyczny dysonans kubizmu w jasno zdefiniowanej hierarchii wizualnej, która zachwyca użytkowników jednoznacznymi punktami interakcji. Wreszcie, moglibyśmy pożegnać się z nijakimi i mylącymi kapliczkami z przyciskami, do których wszyscy przywykliśmy.

Co ciekawe, taki pomysł nie jest pozbawiony precedensu. W miastach i miasteczkach na całym świecie, publiczne instalacje artystyczne zostały wykorzystane do poprawienia doświadczeń, które wcześniej zostały przeoczone lub zmącone przez projekt. Ścieżka Van Gogha, stworzona przez holenderskiego artystę Daana Roosegaarde’a, jest tego doskonałym przykładem.

Zainspirowana Gwieździstą nocą Van Gogha, ścieżka biegnie przez Nuenen, NL (miasto, w którym artysta mieszkał w latach 80. XIX wieku) i składa się z tysięcy małych pomalowanych skał, które w ciągu dnia przechwytują energię słoneczną, a w nocy świecą.

Gdyby to było wszystko, co obejmuje ten projekt, byłby to niewiele więcej niż ładny efekt świetlny, ale zakres artystycznej wizji Roosegaarde’a jest znacznie szerszy. Ścieżka Van Gogha jest próbą koncepcji w ramach większego projektu o nazwie SMART HIGHWAY, ambitnego przedsięwzięcia mającego na celu ponowne odkrycie holenderskiego krajobrazu poprzez wdrożenie zrównoważonego systemu świecących, interaktywnych dróg.

Wnioski? Sztuka i artyści mają zdolność do rozwiązywania istotnych problemów.

Rozwiązywanie problemów wymaga wiedzy, doświadczenia, umiejętności, badań, ryzyka i zrozumienia ludzkich zachowań, ale niestety wielu projektantów nie dostrzega, że artyści stosują w swojej pracy metodologię rozwiązywania problemów – mimo że artyści systematycznie poszukiwali kreatywnych rozwiązań od wieków, na długo przed tym, jak modne stało się określenie „projektant”.

Potrzebujesz dowodu?

Ponownie, spójrzmy na holenderskiego artystę, mistrza światła i malarza Dziewczyny z perłą, Johannesa Vermeera. Vermeer żył w środkowej części XVII wieku, odniósł skromny sukces jako malarz i zmarł z górą długów. Prawie dwa wieki po jego śmierci dzieło Vermeera zostało odkryte na nowo, a jego pozycja jako jednego z wielkich malarzy wszechczasów utrwaliła się w annałach historii sztuki.

Ale stała się dziwna rzecz. Im więcej ludzi studiowało Vermeera i jego prace, tym bardziej zdawali sobie sprawę, że jego obrazy i proces ich tworzenia nie przypominają żadnego innego artysty. Jak to możliwe?

• Vermeer nie miał formalnego wykształcenia artystycznego i najwyraźniej nie był praktykantem jako malarz.
• Jego dorobek jest dość niewielki, składa się z mniej niż 50 obrazów.
• Nigdy nie miał własnych uczniów ani praktykantów.
• Prawie wszystkie obrazy Vermeera zostały namalowane w jednym z dwóch pokoi w jego domu.
• Nie zachowały się żadne rysunki przygotowawcze ani szkice przypisywane Vermeerowi.
• Prześwietlenia rentgenowskie obrazów Vermeera nie ujawniają żadnych niedorysowań ani poprawek kompozycyjnych.
• Jego obrazy zawierają zniekształcenia oświetlenia i perspektywy, które można zobaczyć tylko przez soczewki wykonane przez człowieka.
• I wreszcie, Vermeer był bliskim przyjacielem Antonie van Leeuwenhoeka, holenderskiego naukowca znanego ze swojej pionierskiej pracy w dziedzinie tworzenia soczewek i mikroskopii.

Co to wszystko znaczy? Vermeer prawdopodobnie używał zaawansowanej i wciąż nieznanej formy camera obscura, aby stworzyć swoje arcydzieła. Jest to teoria sporna, ale istnieje wiele dowodów z wielu źródeł na poparcie tego twierdzenia.

Jak to się ma do naszej debaty? Vermeer wynalazł aparat i proces, który pozostawał niewykryty i nie powielany przez ponad 350 lat i pozwolił mu stworzyć jedne z najbardziej ikonicznych i technicznie wykwintnych obrazów na świecie bez żadnego formalnego wykształcenia. To szczytowe osiągnięcie w rozwiązywaniu problemów.

Design jest formą sztuki, metodą ludzkiej ekspresji, która podąża za systemem wysoko rozwiniętych procedur, aby nadać przedmiotom, przedstawieniom i doświadczeniom znaczenie. Jak wszystkie formy sztuki, design ma potencjał do rozwiązywania problemów, ale nie ma gwarancji, że tak się stanie.

Najbardziej zależy mi na tym, żeby projektanci zdali sobie sprawę, że sztuka to nie asynchroniczna subkultura odrzucających design, zajętych malowaniem palcem swoich uczuć. W rzeczywistości, niski pogląd na sztukę jest również niskim poglądem na projektowanie, naukę, historię i kulturę, co poważnie ogranicza potencjał twórczy i interdyscyplinarny postęp.

Na koniec dnia, sztuka rozwiązuje problemy. „Dobry design” to po prostu jedna ze ścieżek do rozwiązania.

Miklos: Dobry design jest bezstronny i dostarcza tego, czego ludzie potrzebują.

Zauważ, że nie powiedziałem „czego ludzie chcą”, jak w piosence Rolling Stonesów, która mówi: „Nie zawsze możesz dostać to, czego chcesz… dostajesz to, czego potrzebujesz”. Ludzie nie zawsze wiedzą, czego chcą, to projektanci muszą się dowiedzieć, czego dokładnie potrzebują.

A propos, jak obrazy rozwiązują problemy? Nie widzę tego.

Dobry projekt jest do pewnego stopnia subiektywny, ale moim zdaniem „dobry projekt” jest ustalany po drodze w iteracyjnym procesie projektowania z dużą ilością walidacji/testów. To jest „myślenie projektowe”. Istnieje od dziesięcioleci. To coś, co po prostu działa, gdzie rzeczy łączą się we właściwy sposób, we właściwym czasie, we właściwym momencie.

Dobry design zdecydowanie nie jest związany ze sztuką czy estetyką. To tylko powierzchnia. Dobry projekt powinien być oceniany przez kilka czynników, takich jak zamierzona baza użytkowników, środowisko, kontekst użycia, medium i urządzenie, na którym ma się pojawić. Na przykład, w przypadku automatu do sprzedaży biletów, estetyka może nie mieć aż tak dużego znaczenia – ludzie muszą załatwiać sprawy i rzeczy po prostu muszą dla nich pracować. To musi być super funkcjonalne, szybkie i wydajne.

Dobry projekt w moim mniemaniu to projekt, który jest zrównoważony w odpowiedni sposób pomiędzy estetyką a projektowaniem interakcji. Aby nadal korzystać z przykładu automatu biletowego, w tym scenariuszu „wygląd” jest mniej ważny i powinien zająć odpowiednią część pod względem ważności na skali równoważenia, a użyteczność i projekt interakcji (projekt funkcjonalny) powinien zająć większą część.

Możemy również przeciwstawić „dobry projekt” vs. „zły projekt”. Zły projekt to pandemonium. Jest nieładem. Może być frustrujący lub irytujący. Spowalnia ludzi i drenuje ich emocjonalnie. W rzeczywistości może być brzydki, lub po prostu niebanalny i dlatego nie jest wart niczyjej uwagi. Dla Twoich odbiorców zły design jest przeszkodą, a nie wzmocnieniem.

Is Design Subjective or Objective?

Miklos: To mieszanka obu w różnych proporcjach.

Art i design są ze sobą nierozerwalnie połączone. Uważam design za całościowe przedsięwzięcie, które zawiera w sobie „sztukę”. Projektowanie jest zarówno subiektywne, jak i obiektywne, ale powinno być przede wszystkim obiektywne. Właściwy obiektywizm w projektowaniu osiąga się poprzez badania z użytkownikami (definiowanie docelowej grupy użytkowników, poznawanie użytkowników produktu, obserwowanie kontekstu użycia), pracę poprzez zasadnicze kroki procesu projektowania zorientowanego na użytkownika (UCD) oraz testy z użytkownikami.

Projekt może powstać w umyśle genialnego projektanta, ale jego praktyczne zastosowanie wymaga jeszcze walidacji. Gdyby projekt był tylko subiektywny, nie byłoby potrzeby przeprowadzania testów użyteczności (które najprawdopodobniej zdenerwowałyby projektanta, ponieważ stwierdziłby, że projekt nie działa). Projekt pochodziłby od jednej osoby, co dla mnie jest niedorzecznym, zacofanym pomysłem. Projektanci, którzy są w 100% subiektywni, są aroganccy.

Jednakże niewielki procent subiektywności wchodzi w grę – estetyka odgrywa rolę, i to jest być może miejsce, w którym zdarza się projektowanie emocjonalne. Jest to etap, w którym wrażliwość, „sztuka” i subiektywność projektanta wysuwa się na pierwszy plan. Wspaniali projektanci „ubierają” lub „nakładają fasadę” na leżący u podstaw projekt funkcjonalny, aby stworzyć coś, co działa na wszystkich poziomach emocjonalnych – wizualnym, behawioralnym i refleksyjnym – aby dostarczyć produkt z niesamowitym UX.

Niektórzy projektanci wierzą, że dobry projekt musi być obiektywny. Ja w to nie wierzę. W projektach Starcka czy Jonathana Ive’a jest odrobina geniuszu. Oni wnoszą do swoich projektów szczyptę subiektywizmu, który ma związek z gustem. Jedną z największych obelg Steve’a Jobsa było zarzucenie komuś braku gustu.

Micah: Sztuka i wszystkie jej dyscypliny (w tym design) łączą w sobie obiektywizm i subiektywizm.

Nie jestem pewien, jak to się stało, Miklos, ale wygląda na to, że znaleźliśmy jakąś wspólną płaszczyznę porozumienia i jestem mile zaskoczony.

Sztuka i wszystkie jej dyscypliny, w tym projektowanie, wymagają połączenia obiektywizmu i subiektywizmu. Oczywiście, znajdą się projektanci, którzy przewrócą oczami i oświadczą: „Sztuka jest czysto subiektywna. Może oznaczać różne rzeczy dla różnych ludzi”. Oczywisty kontrargument? „To samo z projektowaniem!”

Ale przyjrzyjmy się bliżej.

Gdy projektanci twierdzą, że sztuka musi być subiektywna, zazwyczaj odnoszą się do sposobu, w jaki ludzie oceniają rezultat wysiłków artysty. Ten sposób myślenia o sztuce kładzie największy nacisk na rezultaty. Innymi słowy, sztuka to obiekty, przedstawienia i doświadczenia. Sztuka to obraz. Sztuka to taniec. Sztuka to pokaz świateł.

Patrząc w ten sposób, sztuka jest subiektywna. Ja uważam, że amerykański gotyk jest przerażający, ale ty uważasz go za inspirujący. Myślę, że krzesło Eames Chair ma klasę, ale ty uważasz, że jest kiczowate. Myślę, że interfejs WhatsApp jest mylący, ale nigdy nie widziałeś nic bardziej eleganckiego. Sztuka jest wynikiem, wyniki są otwarte na interpretację, i każdy ma rację!

Na szczęście definicja sztuki, którą zaproponowałem na początku tej debaty jest bardziej zniuansowana, więc odświeżmy sobie pamięć:

Sztuka istnieje i istniała w każdej znanej ludzkiej kulturze i składa się z przedmiotów, przedstawień i doświadczeń, które są celowo obdarzone przez ich twórców wysokim stopniem estetycznego zainteresowania.

Zauważ słowa pogrubioną czcionką. Artyści „celowo obdarzają” swoje prace znaczeniem w wysokim stopniu. Innymi słowy, świadomie wzmacniają lub celowo wzbogacają. Jest tu intencja połączona z działaniem.

Zrozumiana pełniej, sztuka nie jest rezultatem. Sztuka jest procesem, a proces sztuki jest przepełniony obiektywizmem.

Nie zgadzasz się? Rozważmy wieki powtarzalnych praktyk, standaryzowanych narzędzi, reakcji chemicznych i odkryć naukowych, które zawdzięczamy sztuce. W stopniu, w jakim mogą istnieć rzeczywistości niezależne od umysłu (definicja obiektywności), sztuka jest obiektywna, ponieważ jest zależna od procesu.

Jeśli artysta ceramik wypali naczynie bez uprzedniego wysuszenia, wybuchnie.

Jeśli pianistka położy palce na właściwych klawiszach, zagra zamierzony akord.

Jeśli projektant stron internetowych wybierze Dingbats dla tekstu, duża część strony jego klienta będzie nieczytelna.

Ważnym wnioskiem, Miklos, jest to, że w większości zgadzam się z tobą. Sztuka, a tym samym projektowanie, jest mieszanką obiektywizmu i subiektywizmu, okraszoną wystarczającą ilością dwuznaczności, by debata na temat Sztuka vs. Projektowanie toczyła się jeszcze przez wiele lat.

Wniosek

Nie jest wcale jasne, że te słowa-’Czym jest sztuka?wyrażają cokolwiek w rodzaju pojedynczego pytania, na które udzielane są konkurencyjne odpowiedzi, lub czy filozofowie proponujący odpowiedzi są w ogóle zaangażowani w tę samą debatę… Sama różnorodność proponowanych definicji powinna nas zaniepokoić. – Kendall Walton

Na swoim najbardziej podstawowym poziomie, zarówno sztuka, jak i design dążą do zakomunikowania czegoś, i niezależnie od różnic, czy są klasyfikowane jako sztuka piękna, komercyjna czy użytkowa – w najlepszym przypadku obie formy wywołują reakcję emocjonalną.

Postuluje się, że różnica między sztuką piękną a użytkową jest kontekstowa i ma więcej wspólnego z osądami wartościującymi dokonywanymi na temat samej pracy niż z jakimkolwiek niepodważalnym rozróżnieniem między tymi dwiema dyscyplinami. Co więcej, porównywanie „sztuki” i „projektowania” jest, choć wzniosłym przedsięwzięciem, być może quixotycznym, jako że żadna z nich nie może być zdefiniowana w sposób absolutny, ponieważ zawsze się zmieniają – granice są nieustannie przesuwane i miejmy nadzieję, że tak będzie również w przyszłości. Ta debata jest przecież ponadczasowa.

Jak zdecydować, co jest sztuką, a co designem, i dlaczego relacja między nimi jest tak rozerwana? Czy to różnica między tym, co funkcjonalne (design), a tym, co niefunkcjonalne (sztuka) powoduje rozdźwięk? Czy stolik do kawy Noguchi lub krzesło Rennie Mackintosha to tylko przedmioty użytkowe, czy też sztuka, która przypadkiem ma funkcję?

Glaski architekt, artysta i projektant Charles Rennie Mackintosh był jednym z pierwszych zwolenników zintegrowanej sztuki i architektury. Wierzył w czystą integrację formy i funkcji i przez całą swoją karierę starał się wysunąć teorię „pokoju jako dzieła sztuki.”

Frank Lloyd Wright tak mocno wierzył w jedność formy i funkcji, że zmienił często niezrozumiały aksjomat „forma podąża za funkcją” ukuty przez swojego mentora Louisa Sullivana na „forma i funkcja są jednym”. Jego plan dla Guggenheima „…zakładał, że budynek i obrazy będą piękną symfonią, jaka nigdy wcześniej nie istniała w świecie sztuki.”

W podsumowaniu, to nie sztuka kontra design, ale jedność tych dwóch elementów jest podstawą każdego doskonałego projektu. Innymi słowy, dobry projekt zawiera w sobie sztukę.