Arthur Laffer, w pełnym brzmieniu Arthur Betz Laffer, (ur. 14 sierpnia 1940, Youngstown, Ohio, USA), amerykański ekonomista, który propagował ideę, że obniżenie stawek podatkowych może skutkować wyższymi dochodami. Jego teoria na temat podatków wpłynęła na politykę gospodarczą Stanów Zjednoczonych w latach 80.

Laffer studiował ekonomię na Uniwersytecie Yale (licencjat, 1963) i ekonomię międzynarodową na Uniwersytecie Stanforda (magisterium, 1965; doktorat, 1972). Jako główny ekonomista w Biurze Zarządzania i Budżetu (1970-72) zwrócił uwagę na swoje teorie ekonomiczne dotyczące strony podażowej, według których obniżenie podatków federalnych od przedsiębiorstw i osób fizycznych doprowadziłoby do zwiększenia wzrostu gospodarczego, a w dłuższej perspektywie do zwiększenia dochodów państwa.

Laffer narysował słynną krzywą Laffera, która pokazała, że zaczynając od zerowej stawki podatkowej, wzrost stawek podatkowych zwiększy dochody państwa z podatków, ale w pewnym momencie, gdy stawki staną się wystarczająco wysokie, dalszy wzrost stawek podatkowych zmniejszy dochody. Dzieje się tak dlatego, że wyższe stawki podatkowe stają się silnym czynnikiem zniechęcającym do osiągania (i/lub deklarowania) dochodu podlegającego opodatkowaniu. Obniżenie krańcowych stawek podatkowych mogłoby zatem zwiększyć wpływy podatkowe. Punkt widzenia Laffera był już dobrze znany ekonomistom zajmującym się finansami publicznymi, ale traktowali go oni jako intelektualną ciekawostkę. Pod koniec lat 70. Laffer był pierwszym ekonomistą, który podkreślił możliwość zastosowania tej teorii w amerykańskim systemie podatku dochodowego.

Prawdziwą kontrowersją nie była teoria, ale raczej to, gdzie na krzywej Laffera znalazła się amerykańska gospodarka. Laffer wierzył, że warunki są odpowiednie dla obniżek stawek podatkowych, które według jego przewidywań zwiększyłyby wpływy z podatków. Okazało się, że mylił się co do gospodarki amerykańskiej jako całości, ale miał rację co do małej grupy Amerykanów zarabiających ponad 200 000 dolarów rocznie i płacących, w czasie, gdy pisał, najwyższą krańcową stawkę podatkową w wysokości od 50 do 70 procent. Teoria Laffera, a także dowody zebrane później przez innych, spowodowały, że ekonomiści zaczęli dokładniej badać motywacyjny efekt podatków. Uważa się, że prezydent USA Ronald Reagan oparł swój plan gospodarczy z 1981 roku na założeniu, że obniżenie krańcowych stawek podatkowych zwiększy wpływy z podatków. Ekonomiści Reagana przewidywali duży spadek dochodów z tytułu obniżek podatków, ale i oni się pomylili: rzeczywisty spadek dochodów był mniejszy niż przewidywano, głównie dlatego, że obniżki stawek podatkowych dały osobom fizycznym zachętę do uzyskiwania większego dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Laffer pracował jako konsultant polityczny podczas nauczania na Uniwersytecie w Chicago (1974-76), Uniwersytecie Południowej Kalifornii (1976-84) i Pepperdine University (1984-87). Był również konsultantem w Departamencie Skarbu i Obrony USA (1972-77) oraz doradcą prezydenta Reagana ds. polityki gospodarczej. W tym czasie założył (1979) Laffer Associates, ekonomiczną firmę konsultingową. W 1986 r. Laffer, startując z ramienia Republikanów, bez powodzenia ubiegał się o miejsce w Senacie USA. Później był doradcą finansowym różnych polityków, a na początku lat 2010-tych pracował m.in. nad planem podatkowym dla Sama Brownbacka z Kansas. Laffer był doradcą Donalda Trumpa podczas jego zwycięskiej kampanii prezydenckiej w 2016 r., a następnie opublikował Trumponomics: Inside the America First Plan to Revive Our Economy (2018; napisany wspólnie ze Stephenem Moore’em). Laffer był autorem kilku innych książek z Moore’em, w tym The End of Prosperity: How Higher Taxes Will Doom the Economy-If We Let It Happen (2008; również z Peterem J. Tanousem) i Return to Prosperity: How America Can Regain Its Economic Superpower Status (2010). Laffer został odznaczony przez Trumpa Prezydenckim Medalem Wolności w 2019 r.

.