Zhang L-Q, Wang G, Nishida T, Xu D, Sliwa JA, Rymer WZ. Hyperactive tendon reflexes in spastic multiple sclerosis: measures and mechanisms of action. Arch Phys Med Rehabil 2000;81:901-9. Cel: Opracowanie nowych miar odruchów ścięgnistych i ocena odruchów nadaktywnych u chorych na spastyczne stwardnienie rozsiane (SM). Projekt: Przy zrelaksowanym uczestniku, ręczny młotek z oprzyrządowaniem był używany do stukania ścięgna rzepki i rejestrowania siły stukania, podczas gdy moment obrotowy wyprostu kolana i EMG mięśnia czworogłowego były rejestrowane izometrycznie jako miary odpowiedzi odruchowej. Ustawienie: Laboratorium badawcze w szpitalu rehabilitacyjnym. Obiekty: Dziesięć osób ze spastyczną postacią stwardnienia rozsianego i 14 osób zdrowych. Główne miary wyniku: Siła naciągu ścięgna (określana jako wejście systemu), moment odruchowy (jako wyjście), ich dynamiczna zależność (charakteryzowana jako parametry systemu: wzmocnienie odruchu ścięgnistego, szybkość skurczu i opóźnienie pętli odruchowej), skala Ashwortha i skala odruchu ścięgnistego. Wyniki: Parametry systemowe zapewniają większą powtarzalność pomiarów niż same parametry wejściowe lub wyjściowe, ponieważ kwantyfikują wejście i wyjście jednocześnie i dynamicznie. W porównaniu z osobami z grupy kontrolnej, pacjenci z SM mieli istotnie niższy próg siły nacisku (p =.026), jednak ich wywołany odruchowy moment obrotowy był istotnie wyższy (p =.033). Pomimo znacznego osłabienia mięśnia czworogłowego (p ≤.0001), pacjenci z MS mieli znacząco wyższe wzmocnienie odruchowe (p =.0002) i szybkość skurczu (p =.0002) oraz krótsze opóźnienie pętli odruchowej (p =.0046), wskazujące na nadpobudliwość motoneuronów i receptorów obwodowych oraz wskazujące, że relatywnie większa część mięśnia była aktywowana odruchowo, z większą rekrutacją większych włókien szybkoskurczowych. Zarówno pomiar wzmocnienia odruchowego, jak i wskaźnik korelowały ściślej ze skalą Ashwortha i skalą odruchów ścięgnistych niż miary wyjściowe, co wskazuje na ich potencjalną wartość kliniczną. Wnioski: Przy odpowiednim uproszczeniu metoda ta może być stosowana w praktyce klinicznej do bardziej precyzyjnej oceny ilościowej szarpnięcia ścięgna niż jest to obecnie możliwe przy użyciu standardowych testów klinicznych. © 2000 by the American Congress of Rehabilitation Medicine and the American Academy of Physical Medicine and Rehabilitation