Z obecną liczbą około 240 000 członków, Naród Cherokee jest największą grupą indiańską w Oklahomie i drugą co do wielkości w Stanach Zjednoczonych. Naród Cherokee jest bezpośrednim, liniowym potomkiem suwerennego rządu plemiennego, który panował nad większością południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych przed europejską kolonizacją. Największe skupisko współczesnych Czirokezów znajduje się w czternastu północno-wschodnich hrabstwach Oklahomy w oryginalnych granicach traktatu plemiennego z 1835 roku. Inne federalnie uznane grupy rządowe Czirokezów to United Keetoowah Band of Cherokee Indians w Oklahomie i Eastern Band z siedzibą w Północnej Karolinie. Jednak większość Czirokezów żyjących w Stanach Zjednoczonych jest zapisanymi członkami Narodu Czirokezów i identyfikuje się ze swoimi historycznymi korzeniami w Oklahomie.

Populacja Czirokezów nie zawsze wyglądała tak zdrowo. Rzeczywiście, często w całej historii przetrwanie plemion było wątpliwe. W latach 1838-39 więcej niż jedna czwarta plemienia zginęła podczas wędrówki z południowego wschodu na Terytorium Indiańskie. Przez te wszystkie kolonialne bitwy, epidemie ospy, walkę o zachowanie historycznych południowo-wschodnich ziem ojczystych, wypędzenie na „szlaku łez”, udział w amerykańskiej wojnie secesyjnej, kradzież i przydział ziem plemiennych, powstanie stanu Oklahoma, głód i nędzę Wielkiego Kryzysu oraz rozproszenie obywateli plemiennych podczas i po II wojnie światowej – Naród Cherokee przetrwał.

W historycznym fragmencie migracji podróż plemion rozpoczęła się na dalekiej północy. Czirokezi są przedstawieni jako walczący z mroźnymi deszczami i wiatrami, aby dotrzeć do swojej południowej ojczyzny. Choć prehistoryczne pochodzenie Czirokezów owiane jest tajemnicą, wiemy, że ich język jest językiem irokeskim i że dzielili oni wiele tradycji z tymi północnymi kuzynami.

Większość starożytnych wiosek Czirokezów położona była wzdłuż strumieni w rozproszonych obszarach w Appalachach. Życie tradycyjnych Czirokezów było kierowane wiarą w siły nadprzyrodzone, które łączyły ludzi z wszystkimi innymi żywymi istotami. Wartości opierały się na związkach ludzi z miejscem, rodziną i klanem oraz społecznością i radą. Historycznie, wioski funkcjonowały jako autonomiczne jednostki, łączące się w ceremonie i wojny. Wioski z siedmioma klanami były rozłożone wokół dużego miasta lub domu rady, z małymi indywidualnymi domami otaczającymi te centra.

Czerokezi posiadali niewiele własności osobistej. Polowanie i walka były głównymi elementami życia rdzennych Czirokezów; plemię przyjęło ograniczone rolnictwo i obsadziło pola, co uzupełniło polowanie. Mężczyźni polowali, a kobiety uprawiały ogród, gotowały, lepiły garnki i wychowywały dzieci. Plemię było matrylinearne; kobiety miały prawo do ziemi, a przynależność do klanu pochodziła od matki. Ukochana kobieta” i Rada Kobiet miały znaczną władzę, w tym prawo do wypowiadania wojny, co skłoniło Brytyjczyków do nazwania plemienia „rządem halek”.

Zdezorganizowane grupy Czirokezów przekształciły się w silne państwo polityczne, stworzyły własny alfabet, przyjęły spisaną konstytucję i ostatecznie zapewniły polityczne, społeczne i ekonomiczne przywództwo nie tylko plemieniu, ale i narodowi. To, że stali się znani jako jedno z „Pięciu Cywilizowanych Plemion”, jest świadectwem ich pomysłowości. Paradoksalnie widzieli, że w zmianach jest ich jedyna nadzieja na przetrwanie jako ludzi.

Czirokezi byli największym indiańskim plemieniem na południowej granicy angielskiej Ameryki. W osiemnastym wieku plemię to liczyło ponad dziesięć tysięcy osób i żyło w sześćdziesięciu lub więcej rozproszonych wioskach. Poprzez serię traktatów posiadłości ziemskie Czirokezów zostały zredukowane aż do lat dwudziestych XIX wieku, kiedy to większość plemienia (około szesnastu tysięcy) skupiła się głównie w Georgii i Tennessee. Zostali oni „usunięci” po serii kongresowych i sądowych batalii i zostali przepędzeni przez amerykańskie wojsko przez to, co stało się znane jako „Szlak Łez” (1838-39).

Przed usunięciem Czirokezi postanowili utrzymać swój rząd w działaniu przez cały okres wygnania i po przybyciu na Terytorium Indiańskie. Tutaj dołączyli do sześciu tysięcy Cherokee z Zachodu lub Old Settler Cherokee, którzy dobrowolnie wyemigrowali już w 1808 roku, osiedlając się w Arkansas, a następnie na Terytorium Indiańskim, które stało się Oklahomą. Cherokee połączyli swoje dwa rządy na mocy Aktu Unii (1839). Od tego czasu rząd ten funkcjonuje nieprzerwanie jako Naród Czirokezów. Do dnia dzisiejszego przetrwanie tego jednego zjednoczonego rządu Czirokezów jest obchodzone każdego roku 6 września podczas Święta Narodowego w Tahlequah.

Od czasu usunięcia na Terytorium Indiańskie, Naród Czirokezów pozostał oddany swojej suwerennej państwowości, pomimo utraty jednej czwartej populacji na Szlaku Łez, federalnego zajęcia i przydziału ziem plemiennych, przymusowego połączenia ze stanem i zakazu prawa wyborczego w wyborze własnego wodza. Rządząc swoimi ludźmi na Terytorium Indiańskim od 1839 roku, Naród Cherokee przeszedł przez sześć epok. Pierwsza z nich oznaczała ponowne ustanowienie zjednoczonego Narodu Czirokezów (1839-48).

Po zwycięstwie w Sądzie Najwyższym w sprawie Worcester v. Georgia (1831) i późniejszej odmowie prezydenta Andrew Jacksona zastosowania się do wyroku sądu, Naród Czirokezów podzielił się na frakcje. Jedna, znana jako Partia Ridge’a, podpisała Traktat z New Echota (1835) i zapewniła rzekomą podstawę do usunięcia plemion; druga, znana jako Partia Rossa, opierała się dobrowolnemu usunięciu i przewodniczyła ostatecznemu procesowi migracji na Szlaku Łez. Gdy znaleźli się na Terytorium Indiańskim, wybuchła wojna domowa między frakcjami, w wyniku której zginęli przywódcy Partii Traktatowej. Tlący się pokój nastał w Narodzie Cherokee po tym, jak rząd Stanów Zjednoczonych zmusił frakcje do podpisania traktatu porozumienia w 1846 roku. Nawet wtedy rozgoryczeni partyzanci pielęgnowali nienawiść, która rozgorzała na nowo, gdy Czirokezi zostali wciągnięci w amerykańską wojnę domową.

Era pomiędzy wojną domową Czirokezów a amerykańską wojną domową znana jest jako „złoty wiek Czirokezów” (1849-60). Instytucje gospodarcze, kulturalne i społeczne, takie jak Cherokee Male and Female Seminary, symbolizowały ten renesans. W tym czasie Czirokezi wznowili wydawanie gazety plemiennej, Cherokee Advocate, oraz publikowali książki, broszury i druki w sylabariuszu Sequoyah. Plemię ustanowiło edukację na poziomie college’u oraz szkoły publiczne. Oprócz klasy plantatorów i kupców, tradycyjnym Indianom dobrze się powodziło. Przeciętny Cherokee cieszył się standardem życia równie wysokim, jeśli nie wyższym, niż jego sąsiedzi w Arkansas, Kansas i Missouri. Ten dobrobyt skończył się w czasie amerykańskiej wojny secesyjnej i rekonstrukcji (1861-71).

W 1861 roku Czirokezi ponownie stali się pionkami w walce białych. Lojalność Czirokezów była podzielona. Wielu Czirokezów było posiadaczami niewolników i sympatyzowało ze sprawą Konfederacji. Początkowo plemię starało się zachować neutralność. Geografia i polityka sprawiły, że neutralność stała się niemożliwa. Wkrótce Partia Traktatowa została przyciągnięta do sprawy Południa, a jej przywódca Stand Watie został generałem brygady w armii Konfederacji. Naród Cherokee stał się miejscem walk partyzanckich, ogromnych zniszczeń, spalonej ziemi i powszechnego głodu. Ponad siedem tysięcy Czirokezów zginęło, pozostawiając aż 25 procent indiańskich dzieci jako sieroty.

Mimo że wódz John Ross udał się na północ, a ponad dwudziestu dwóch setek czirokeskich żołnierzy służyło Unii, Stany Zjednoczone przyjęły wrogą postawę wobec całego plemienia. Warunki traktatu z Fort Smith (1866) były mściwe i surowe. Naród Czirokezów musiał oddać ziemię, otworzyć swoje terytorium dla kolei i rozpocząć proces, który ostatecznie doprowadziłby do powstania państwa. Koszty tej wojny były równie druzgocące jak samo usunięcie.

Po wojnie secesyjnej Czirokezi walczyli, by pokonać przydział ziemi i rozwiązanie plemienne (1871-1906). W tym czasie do kraju Czirokezów dotarła kolej, a wraz z nią intruzi, którzy naciskali na otwarcie indiańskich ziem dla białych osadników. Koszty kampanii mającej na celu powstrzymanie tej fali wyczerpały skarbiec Czirokezów. Pomimo tych zewnętrznych nacisków Naród Czirokezów ożył dzięki kilku pokoleniom rolników, pasterzy i kupców praktykujących swoje rzemiosło. Wszystko to powinno było stworzyć trwały pokój i dobrobyt, ale Czirokezi byli narażeni na ciągłe nękanie ze strony intruzów.

Do czasu Oklahoma Land Run z 1889 roku rząd federalny postanowił zlikwidować Cherokee Outlet, z którego dochody z dzierżawy wspierały Naród Czirokezów. 19 września 1890 r. prezydent Benjamin Harrison zamknął Wyjście dla hodowców bydła, którzy legalnie dzierżawili te pastwiska od Czirokezów. W ten sposób plemię utraciło główne źródło dochodów dla swoich szkół i instytucji rządowych. W końcu, doprowadzone do stanu bliskiego bankructwa, plemię oddało Outlet. Rozbity po sprzedaży, Naród Czirokezów nie miał siły ani środków finansowych, by oprzeć się naporowi licznych uchwał kongresowych. Wchłonięcie przez stan Oklahoma było tylko kwestią czasu, mimo oporu tradycyjnych przywódców plemiennych, takich jak Redbird Smith.

W 1893 roku powołano Komisję Dawesa, która miała starać się o przydział ziem Pięciu Plemion, w tym Czirokezów; Kongres uchwalił w 1898 roku Ustawę Curtisa, aby przyspieszyć ten proces. Oklahoma Enabling Act (1906) przewidywał przyjęcie Terytorium Indiańskiego i Terytorium Oklahomy jako jednego stanu. Ustawa o Pięciu Plemionach (1906) gwałtownie odwróciła plan likwidacji plemion. Zamiast zlikwidować władzę plemienną, Kongres rozszerzył zarówno władzę plemienną, jak i rząd plemienny, kontynuując na czas nieokreślony jurysdykcję i suwerenność plemienną w Oklahomie. Od tego czasu nie uchwalono żadnych ustaw, które ograniczałyby te uznane uprawnienia. Naród Czirokezów przetrwał jako podmiot prawny sprawujący władzę.

Podczas gdy plemienna struktura rządowa przetrwała, baza ziemska Narodu Czirokezów została zniszczona przez przydziały. Zgodnie z ustaleniami Komisji Dawesa, pierwotne ostateczne listy wszystkich politycznych obywateli Narodu Cherokee zawierały 41 889 pełnokrwistych i mieszanych Cherokee, adoptowanych Delaware i Shawnee, białych żyjących w związkach małżeńskich i wolnych strzelców. Ziemia plemienna została podzielona pomiędzy tych ludzi. Oficjalne dane Komisji Dawesa wskazują, że przydzielono 4.420.068 akrów spośród 40.193 zapisanych.

Państwowość i wysiłki zmierzające do zachowania tożsamości plemiennej i władzy (1907-46) zdominowały piątą erę rządów Czirokezów w Oklahomie. Wydarzenia związane z przydziałami i państwowością okazały się katastrofą dla Czirokezów. Do początku Wielkiego Kryzysu lat trzydziestych XX wieku prawie cała ziemia poszczególnych Czirokezów przepadła. Duża część tej ziemi była bogata w ropę naftową, która uczyniła białych spekulantów bogatymi. Większość ludu Czirokezów została bez środków do życia. Wiele osób opuściło Naród Cherokee, wielu z nich wyjechało do Kalifornii, wraz z innymi Okami z Dust Bowl. Ponad połowa Czirokezów opuściła Oklahomę w ciągu tych dziesięcioleci.

Powrót czirokeskich weteranów z II wojny światowej i możliwość wystąpienia z roszczeniami do Indian Claims Commission (1946) dały plemionu możliwość i impuls do wykorzystania odnowionego poczucia ducha Czirokezów. Jesse B. Milam, długoletni federalny wódz Czirokezów, wykorzystał uprawnienia wynikające z Ustawy o Pięciu Plemionach, która zachowała władzę rządową dla plemienia. W ten sposób rozpoczęła się era odnowy, utrzymania i odbudowy suwerennego, samorządnego Narodu Czirokezów (od 1946 r. do chwili obecnej).

Pod przywództwem Milama i jego następców, Naród Czirokezów ustanowił programy dla przedsiębiorstw i rządu plemiennego, w tym operacje hazardowe. Od 1970 roku plemię mogło wybierać własnego wodza, który od czasu powstania państwa był wybierany z nominacji prezydenckiej. Czirokezi odkupili ziemie plemienne, podpisali porozumienia o samostanowieniu, napisali nową konstytucję, zbudowali silny system prawa i porządku oraz opieki zdrowotnej, a także ponownie wywarli wpływ na stan Oklahoma i Stany Zjednoczone.

Plemię Czirokezów jest obecnie w środku kulturowego i ekonomicznego odrodzenia. Tradycyjni Czirokezi mają silniejszy i potężniejszy wpływ na rząd plemienny niż kiedykolwiek od czasu powstania stanu. Coraz częściej Czirokezi, czy to poprzez samopomocowe projekty wspólnotowe, czy też podczas obrad wybranej rady plemiennej lub w głosowaniach na głównego wodza, przejmują kontrolę nad własnym losem i stają się mniej zależni od działań federalnych i stanowych. Wartości, które przetrwały, leżą u podstaw historycznej egzystencji plemiennej Czirokezów – wśród nich są rodzina, przyjaciele i poczucie bycia ludem mającym swoje miejsce i misję.

Na początku dwudziestego pierwszego wieku było między dziesięć tysięcy a piętnaście tysięcy rdzennych użytkowników języka Czirokezów. Wzrastała liczba członków plemienia potrafiących czytać i pisać w sylabariuszu sekwoi. Naród Cherokee był największą siłą ekonomiczną i największym pracodawcą w północno-wschodniej Oklahomie, wnosząc blisko pół miliarda dolarów do gospodarki regionu. Dzisiejszy Naród Cherokee prowadzi kursy historii i języka plemiennego, buduje narodowy uniwersytet i przywraca tradycyjną własność plemienną, jednocześnie zwiększając siłę finansową i niezależność plemienia i jego członków.

Od 1907 roku Cherokee są państwem, w którym służą i są lojalni wobec stanu i narodu. Robert L. Owen został jednym z pierwszych senatorów amerykańskich w Oklahomie. Will Rogers i Sequoyah reprezentują stan Oklahoma w Statutowej Galerii Sław na Kapitolu USA. Adm. Joseph J. „Jocko” Clark, jako dowódca lotniskowca Yorktown w czasie II wojny światowej, został najwyżej postawioną osobą pochodzenia amerykańsko-indiańskiego w historii wojskowości USA. William W. Hastings i Brad Carson byli delegatami Oklahomy do Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Napisany przez poetkę i dramatopisarkę Lynn Riggs, dramat o życiu Czirokezów na Terytorium Indiańskim, Green Grow the Lilacs, stał się podstawą wielokrotnie nagradzanego musicalu Oklahoma! Will Rogers był bez wątpienia „filozofem zwykłego człowieka Ameryki, który przeprowadził naród przez depresję”. W handlu i przemyśle wódz William W. Keeler był dyrektorem naczelnym Phillips Petroleum Company. W ostatnich latach Wódz Wilma Mankiller była wpływowa jako wzór do naśladowania dla globalnego przywództwa w ruchu kobiecym. Wes Studi pozostaje jedną z najbardziej znanych amerykańskich indiańskich gwiazd filmowych.