Stworzony przez włoskiego psychologa Gaetano Kanizsa w 1955 roku, Trójkąt Kanizsa jest klasycznym przykładem konturów iluzorycznych. Jak widać na powyższym zdjęciu, biały trójkąt równoboczny może być wyraźnie postrzegany, mimo że nie ma wyraźnych linii lub zamkniętych przestrzeni, które wskazywałyby na taki trójkąt. Biały trójkąt faktycznie wydaje się jaśniejszy niż otaczające go białe tło, nawet w obszarach, w których nie ma zmian w luminancji lub kolorze.

Psychologowie gestalt używają trójkąta Kanizsa do opisania prawa zamknięcia, które twierdzi, że obiekty zgrupowane razem są postrzegane jako całość. Oznacza to, że postrzegamy obiekty jako całość, nawet jeśli są one niekompletne; ignorujemy luki i uzupełniamy linie konturowe, tworząc znane nam figury i kształty. Na przykład w iluzji trójkąta Kanizsa z łatwością dostrzegamy trzy czarne koła i dwa trójkąty, mimo że na obrazie technicznie nie ma żadnych kół ani trójkątów.

Iluzja ta podważa redukcjonistyczne podejście do widzenia, ponieważ to, co widzimy na obrazie, nie jest jedynie sumą wszystkich jego części. Widzimy coś więcej. W rzeczywistości postrzegamy obiekty, których tak naprawdę nie ma. „Tylko dzięki holistycznej wizji – widząc trzech oddzielnych 'pac-menów' jako części jednej całości – postrzegamy trójkąt” (Simmons, 1996).