26 września 1960 roku, debata pomiędzy dwoma głównymi kandydatami na prezydenta Stanów Zjednoczonych została po raz pierwszy zaprezentowana w telewizji. CBS wyprodukowała debatę pod kierownictwem Dona Hewitta, który później został producentem wykonawczym programu 60 Minutes (rozpoczętego w 1968 roku). W sumie cztery debaty pomiędzy kandydatem Demokratów, senatorem Johnem F. Kennedym, a kandydatem Republikanów, wiceprezydentem Richardem M. Nixonem, były transmitowane przez wszystkie trzy sieci, a obowiązki producenckie były rozdzielone pomiędzy nimi. Pierwsza debata była jednak najbardziej wpływowa i najchętniej oglądana, osiągając rekordową wówczas oglądalność, szacowaną na około 70 milionów widzów. Fakt, że ważne kwestie polityczne mogły być omawiane przez kandydatów na najwyższy urząd w kraju i łatwo dostępne dla prawie 90 procent amerykańskich domów, które do 1960 roku posiadały telewizory, pokazał, że telewizja może odegrać ważną rolę obywatelską w życiu Amerykanów. Nadawana bez reklam, ta długa debata sugerowała, że telewizja może wspomóc proces demokratyczny w stopniu większym niż emitowanie 30-sekundowych reklam; obiecywała szacowne zastosowania dla nowego medium.

Transmisja debat Kennedy-Nixon nie była jedyną próbą sieci poprawienia swojej nadszarpniętej skandalami reputacji. Wszystkie trzy sieci wprowadziły w 1959 i 1960 roku serie dokumentalne, które miały na celu dostarczenie pogłębionych raportów na poważne tematy ważne dla narodu. CBS Reports (rozpoczęty w 1959 roku i nieregularnie nadawany) był najbardziej znany. W 1960 roku Edward R. Murrow, szanowany pionier dziennikarstwa radiowo-telewizyjnego, był głównym korespondentem w Harvest of Shame, dokumencie CBS Reports o trudnej sytuacji imigrantów pracujących na farmach. Pięknie sfotografowany, mocno uargumentowany i zdecydowanie popierający federalne ustawodawstwo chroniące pracowników migrujących, film Harvest of Shame ilustrował, jak skutecznie dziennikarski esej może działać w telewizji.

Dla całego prestiżu, jaki telewizja zyskała dzięki transmisjom debat Kennedy-Nixon, szybko jednak pojawiły się wokół nich kontrowersje. Wielu twierdziło, że telewizja zmieniała proces polityczny i że to, jak ktoś wyglądał i prezentował się w telewizji, było ważniejsze od tego, co mówił. Wydawało się, że tak właśnie było podczas pierwszej debaty. Młodszy, opalony i ubrany w ciemny garnitur Kennedy zdawał się przyćmiewać bardziej speszonego, ubranego w szary garnitur Nixona, którego pospiesznie nałożony makijaż ledwo pokrywał zarost na twarzy. Nieformalne ankiety przeprowadzone po debacie wskazywały, że słuchacze radia uważali, że wygrał Nixon, podczas gdy ci, którzy oglądali debatę w telewizji, twierdzili, że wygrał Kennedy. Wielu uważało również, że Kennedy wygrał wybory, ponieważ wygrał pierwszą debatę i że wygrał pierwszą debatę, ponieważ w telewizji wyglądał lepiej niż jego przeciwnik. (Należy jednak pamiętać, że nieelegancki Nixon wygrał dwie kolejne elekcje prezydenckie). Oczywiście spory o wpływ telewizji na politykę do dziś stanowią centralny element procesu politycznego. Programy takie jak CBS Reports stawały się coraz rzadsze w telewizji, a Harvest of Shame był jednym z ostatnich zleceń Murrowa dla CBS. Rozczarowany coraz bardziej komercyjnym charakterem telewizji i wpływem tego trendu na dział wiadomości CBS, Murrow opuścił sieć w 1961 roku i przyjął nominację prezydenta Kennedy’ego na dyrektora Amerykańskiej Agencji Informacyjnej.