DISCIPLES OF CHRIST . Uczniowie Chrystusa to grupa religijna wywodząca się z Ameryki, powstała w 1832 r. z połączenia ruchu chrześcijańskiego kierowanego przez Bartona Stone’a z „reformowanymi baptystami”, na czele których stali Thomas i Alexander Campbellowie. Większość wczesnych przywódców tego ruchu, w tym Stone i Campbellowie, była prezbiterianami, ale głęboko wpoili sobie ducha wolności religijnej w następstwie rewolucji amerykańskiej. Stone był jednym z przywódców odrodzenia w Kentucky na przełomie XIX i XX wieku. Zaniepokojony sprzeciwem prezbiterian wobec odrodzenia, w 1804 roku wraz z pięcioma innymi ministrami opuścił kościół, ogłaszając swój plan bycia „tylko chrześcijanami” w „Ostatniej woli i testamencie prezbiterium Springfield”.

Thomas Campbell przybył do Ameryki w 1807 roku, będąc wcześniej prezbiteriańskim ministrem w Irlandii Północnej. Zaniepokojony sekciarskim duchem amerykańskiego kościoła, Campbell starł się z synodem, a w 1809 roku został zawieszony w posłudze. Campbell i kilku jego zwolenników niemal natychmiast utworzyli Stowarzyszenie Chrześcijańskie w Waszyngtonie (Pensylwania), a Campbell napisał pięćdziesięciosześciostronicowe wyjaśnienie swoich poglądów, nazwane Deklaracją i Dodatkiem (Declaration and Addre ss). Syn Thomasa Campbella, Alexander, przybył do Ameryki wkrótce po opublikowaniu Deklaracji i Adresu. Mając wówczas dwadzieścia jeden lat, Alexander Campbell był pod wpływem reformatorskich idei szkockiego ewangelisty Roberta Haldane’a podczas rocznego pobytu w Glasgow i natychmiast przyjął niezależne stanowisko ojca. Szybko stanął na czele ruchu. Campbellowie łączyli się ze stowarzyszeniami baptystów od 1815 do 1830 roku i byli znani pod nazwą Reformatorów.

Głosząc podobne błagania o chrześcijańską jedność i pozostając w częstym kontakcie ze sobą w Kentucky, ruchy Stone’a i Campbella przypieczętowały niezwykle udaną unię w 1832 roku. Alexander Campbell i jego zwolennicy generalnie preferowali nazwę Disciples of Christ (Uczniowie Chrystusa), podczas gdy kościoły Stone’a nadal używały nazwy Christian Church (Kościół Chrześcijański). Wiele lokalnych kongregacji nosiło nazwę Kościołów Chrystusowych. Wszystkie trzy nazwy były używane w całej historii ruchu. Nowy Kościół rozprzestrzeniał się szybko wraz z migracją ludności na zachód; w czasie zjednoczenia w 1832 roku szacowano, że liczył 22 000 członków, a do 1860 roku liczba ta wzrosła do prawie 200 000.

Dwie idee leżały u podstaw myśli Uczniów, obie bardzo atrakcyjne wśród optymizmu na amerykańskiej granicy w latach trzydziestych XIX wieku. Pierwszą z nich był nacisk na chrześcijańskie zjednoczenie. Drugą był apel o „przywrócenie starożytnego porządku rzeczy” jako środka do osiągnięcia jedności. Okrzykiem bojowym ruchu, wypowiedzianym w 1809 roku przez Thomasa Campbella, było: „Tam, gdzie Pismo Święte mówi, my mówimy; a tam, gdzie Pismo Święte milczy, my milczymy.”

Uczniowie byli arminianami, wierzącymi w wolność woli, i byli ożywczy, choć nigdy nie ulegali skrajnemu entuzjazmowi. Posiadali tradycyjne poglądy na większość kwestii, a ich najbardziej widocznym wyróżnikiem były ich restoracjonistyczne poglądy na lokalny kościół. Organizowali autonomiczne kongregacje, którym przewodniczyli starsi i diakoni, i kładli nacisk na cotygodniowe obchodzenie Wieczerzy Pańskiej. We wczesnych latach ruchu Alexander Campbell był żrliwie antyinstytucjonalny, ale w latach czterdziestych XIX wieku nastroje antymisyjne osłabły. Większość pierwszych uczniów była również zdecydowanymi postmillenialistami, wierząc, że powtórne przyjście Chrystusa nastąpi w wyniku światowej reformacji zapoczątkowanej przez Lutra i zakończonej przez ich własny ruch odnowy.

Oprócz Campbellów i Stone’a, najwybitniejszym wczesnym przywódcą Uczniów był inny szkocki prezbiteriański minister, Walter Scott, któremu przypisuje się sformułowanie „pięciopalczastego” planu zbawienia – wiara, pokuta, chrzest, przebaczenie grzechów i dar Ducha Świętego – który był głoszony przez pokolenie pionierskich ewangelistów Uczniów. Uczniowie powoli rozwijali instytucje wyznaniowe; w konsekwencji najpotężniejszymi przywódcami ruchu byli redaktorzy czasopism religijnych. Alexander Campbell redagował Christian Baptist od 1823 do 1830 roku i Millennial Harbinger od 1830 do 1864 roku, zaledwie dwa lata przed swoją śmiercią. Stone, Scott i wielu innych kaznodziejów również publikowało pisma, które spajały ten luźno związany ruch.

Chociaż postrzegali siebie jako protest przeciwko sekciarskim podziałom, Disciples szybko stali się częścią denominacyjnej konkurencji na amerykańskim Środkowym Zachodzie i Południu. Wpływy Alexandra Campbella wśród baptystów były szczególnie silne, a w niektórych częściach Zachodu Uczniowie wyniszczali stowarzyszenia baptystyczne. Kościół rozprzestrzeniał się szybko na zachód od Ohio i Kentucky, aż do Tennessee i Teksasu.

Lata po wojnie secesyjnej tworzą drugą epokę w historii Disciples. Do roku 1866, wszyscy przywódcy pierwszego pokolenia Kościoła nie żyli, a w Kościele nastąpiły dramatyczne zmiany w zakresie władzy. Uczniowie nadal szybko się rozwijali; spis wyznaniowy z 1906 roku wykazał około 1 150 000 członków ruchu. Ale spis ten ujawnił również, że w Kościele doszło do poważnej schizmy. Głębokie napięcia na tle sekcyjnym i socjologicznym zaczęły się pojawiać wkrótce po wojnie secesyjnej.

Mimo faktu, że Disciples byli najsilniejsi na obszarach przygranicznych i że większość przywódców kościoła wzywała do umiarkowania podczas kontrowersji wokół niewolnictwa, Disciples zostali poważnie podzieleni przez wojnę secesyjną. W 1863 roku północni uczniowie przyjęli rezolucję o lojalności wobec Unii na spotkaniu Amerykańskiego Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Misyjnego, które powstało w 1849 roku. Południowi Uczniowie byli głęboko rozgniewani. Chociaż większość Uczniów twierdziła, że Kościół nie może się podzielić, ponieważ nie posiada aparatu wyznaniowego, w latach po wojnie secesyjnej północne i południowe gazety oraz inne instytucje stawały się coraz bardziej antagonistyczne. W spisie ludności z 1906 roku najbardziej konserwatywne skrzydło ruchu (które prawie w całości należało do południa) zostało wyodrębnione i nazwane Kościołami Chrystusa.

Ale napięcia XIX wieku miały wyraźne podłoże sekcyjne i socjologiczne, debata ta miała również podłoże doktrynalne. W miarę jak stawało się coraz bardziej oczywiste, że oczekiwane tysiąclecie pokoju i jedności nie jest bliskie, konserwatywni Uczniowie tracili zainteresowanie unią chrześcijańską jako praktycznym celem, a liberalni Uczniowie coraz bardziej odrzucali legalistyczny restytucjonizm jako środek do osiągnięcia unii. Najbardziej widocznymi kwestiami, które podzieliły kościoły, było poparcie dla stowarzyszenia misyjnego, które zostało założone w 1849 roku, oraz skrypturalizm używania muzyki instrumentalnej w nabożeństwach. Założenie towarzystwa (które uzyskało cichą aprobatę Alexandra Campbella) wydawało się być porzuceniem antyinstytucjonalnych zasad wczesnego ruchu; towarzystwo dodatkowo zraziło do siebie wielu południowców z powodu przyjęcia politycznych rezolucji podczas wojny secesyjnej; w końcu organizacja została zaatakowana jako „niebiblijna” przez sztywnych restoracjonistów. Wprowadzenie organów do kościołów również wzburzyło konserwatystów, którzy uważali je za symbole dekadencji i nie znaleźli żadnych dowodów na ich obecność w kościołach Nowego Testamentu. Do roku 1900 setki konserwatywnych lokalnych kongregacji odłączyły się od ruchu jako niezależne Kościoły Chrystusowe.

Najbardziej wpływowym czasopismem Disciples pod koniec XIX wieku był Christian Standard, wydawany w Cincinnati, Ohio, przez Isaaca Erretta aż do jego śmierci w 1888 roku. Najbardziej wpływowym czasopismem wśród konserwatystów z Południa był Gospel Advocate, redagowany przez ponad pół wieku przez Davida Lipscomba w Nashville, Tennessee. Jednak pod koniec wieku przywództwo ruchu przesunęło się w stronę Jamesa H. Garrisona, który w 1874 roku został redaktorem pisma Christian-Evangelist z siedzibą w Saint Louis. Garrison był ugruntowany w niuansach teologii Disciples, ale był on ireniczny w duchu i zachęcał nowe pokolenie przywódców Disciples do przeniesienia głównego nurtu ruchu do centrum liberalnego amerykańskiego protestantyzmu.

W początkach XX wieku Disciples doświadczyli drugiego poważnego podziału i spowolnienia tempa wzrostu. W miarę jak nowe pokolenie liberałów, szczególnie grupa związana z Uniwersytetem w Chicago, naciskała na bardziej ekumeniczne spojrzenie na misję Uczniów i bardziej liberalne rozumienie pism świętych, konserwatywna opozycja zestaliła się wokół Chrześcijańskiego Standardu. W końcu, w latach 20-tych, konserwatyści zaczęli wycofywać swoje poparcie dla organizacji Disciples i w 1927 r. założyli konkurencyjną Północnoamerykańską Konwencję Chrześcijańską. Te dysydenckie, konserwatywne kongregacje pozostały luźno zrzeszone w Undenominational Fellowship of Christian Churches i Churches of Christ. Bardziej liberalne skrzydło ruchu przyjęło nazwę Kościół Chrześcijański (Disciples of Christ).

W dwudziestym wieku rozwinęło się pełne ciało zarządów i komisji, z siedzibą głównie w Indianapolis i Saint Louis. W 1968 r. Kościół zrestrukturyzował się w reprezentatywną i bardziej centralnie sterowaną organizację, tracąc w ten sposób około jednej trzeciej swoich wymienionych kongregacji i kończąc drugą schizmę, która trwała od lat dwudziestych.

Disciples byli ważnymi liderami we współczesnej działalności ekumenicznej. The Christian Century zaczęło się jako czasopismo uczniów (założone jako Christian Oracle w 1884 r.), a jego korpus redakcyjny był przez długi czas zdominowany przez uczniów. Uczniowie byli również płodnymi budowniczymi uniwersytetów i szkół wyższych, z których najbardziej znane to Texas Christian University, Butler University, Drake University i Bethany College.

Patrz także

Campbell, Alexander.

Bibliografia

Najlepszym ogólnym podsumowaniem historii Uczniów jest książka Williama E. Tuckera i Lestera G. McAllistera Journey in Faith (Saint Louis, 1975). Socjologiczną interpretację historii Kolegów w XIX wieku można znaleźć w moich książkach Quest for a Christian America (Nashville, 1966) i The Social Source of Division in the Disciples of Christ (Atlanta, 1973). Przegląd tego ruchu napisany przez lidera konserwatywnych kościołów chrześcijańskich znajduje się w książce Jamesa D. Murcha Christians Only (Cincinnati, 1962). Perspektywę Kościołów Chrystusowych można znaleźć w książce Earla I. Westa The Search for the Ancient Order, 2 tomy. (Indianapolis, 1950). Trzy starsze prace, które pozostają znaczące, to A Comprehensive History of the Disciples of Christ Williama T. Moore’a (Nowy Jork, 1909) i dwie książki Winfreda E. Garrisona, Religion Follows the Frontier (Nowy Jork, 1931) i An American Religious Movement (Saint Louis, 1945).

David Edwin Harrell Jr.