Nazywajmy to kłamstwami, oszustwami lub nieprawdą: Jakkolwiek je nazwiesz, dzieci prawdopodobnie będą kłamać gdzieś po drodze. Młodsze dziecko może wymyślić misterną historyjkę o tym, że nie mogło kopnąć młodszego rodzeństwa, starsze może kłamać, że odrabia pracę domową.

Czasami początek kłamstwa jest nagły i intensywny, donosi dr Matthew Rouse, psycholog kliniczny z Child Mind Institute. „To coś nowego, gdzie wcześniej byli całkiem prawdomówni, a teraz nagle zaczynają kłamać o wielu rzeczach” – mówi. To, oczywiście, jest niepokojące dla rodziców. Ale jeśli opiekunowie potrafią zrozumieć, dlaczego dzieci kłamią i są przygotowani do radzenia sobie z tym problemem, prawda może wyjść na jaw.

Dlaczego dzieci kłamią

Większość rodziców uważa, że dzieci kłamią, aby dostać coś, czego chcą, uniknąć konsekwencji lub wywinąć się z czegoś, czego nie chcą robić. Są to powszechne motywacje, ale jest też kilka mniej oczywistych powodów, dla których dzieci mogą nie mówić prawdy – lub przynajmniej całej prawdy.

W celu wypróbowania nowego zachowania

Dr Rouse mówi, że jednym z powodów, dla których dzieci kłamią jest to, że odkryły ten nowy pomysł i próbują go wypróbować, tak jak robią to z większością zachowań, aby zobaczyć co się stanie. „Będą się zastanawiać, co się stanie, jeśli skłamię o tej sytuacji?” mówi. „Co mi to da? Z czego mnie to wyprowadzi? Co mi to da?”

Aby podnieść samoocenę i zyskać aprobatę

Dzieci, którym brakuje pewności siebie, mogą mówić wielkie kłamstwa, aby sprawić, że wydadzą się bardziej imponujące, wyjątkowe lub utalentowane, aby podnieść swoją samoocenę i sprawić, że będą dobrze wyglądać w oczach innych. Dr Rouse wspomina leczenie ósmoklasisty, który przesadzał dziko około 80 procent czasu: „Były to w pewnym sensie niesamowite doświadczenia, które w ogóle nie mieściły się w granicach wiarygodności”. Na przykład, chłopiec mówił, że poszedł na imprezę i wszyscy zaczęli skandować za nim, kiedy wszedł do drzwi.

Aby odciągnąć od siebie uwagę

Dzieci z lękiem lub depresją mogą kłamać na temat swoich objawów, aby odciągnąć od siebie uwagę, zauważa dr Rouse. Mogą też zminimalizować swoje problemy, mówiąc coś w stylu „Nie, nie, spałem dobrze ostatniej nocy”, ponieważ nie chcą, aby ludzie się o nie martwili.

Mówienie zanim pomyślą

Dr Carol Brady, PhD, psycholog kliniczny i regularny felietonista magazynu ADDitude, który pracuje z wieloma dziećmi z ADHD, mówi, że mogą one kłamać z powodu impulsywności. „Jedną z cech charakterystycznych impulsywnego typu ADHD jest mówienie zanim pomyślą”, mówi, „więc wiele razy będziesz miał ten problem z kłamaniem.”

Czasami dzieci mogą naprawdę wierzyć, że coś zrobiły i powiedzieć to, co brzmi jak kłamstwo, dodaje dr Brady. „Czasami naprawdę po prostu zapominają. Mam dzieci, które mówią: 'Prawdę mówiąc, dr Brady, myślałem, że odrobiłem pracę domową. Naprawdę myślałem, że tak. Nie pamiętałem, że mam tę dodatkową pracę.” Kiedy tak się dzieje, mówi, potrzebują pomocy w uzupełnieniu ich pamięci poprzez użycie technik takich jak listy kontrolne, limity czasowe i organizery.

I wtedy są białe kłamstwa

Aby uczynić rzeczy jeszcze bardziej skomplikowanymi, w pewnych sytuacjach rodzice mogą faktycznie zachęcać dzieci do powiedzenia białego kłamstwa w celu oszczędzenia czyichś uczuć. W tym przypadku, białe kłamstwo i to kiedy je stosować wchodzi w zakres umiejętności społecznych.

Powiązane: How Can We Help Kids With Self-Regulation?

Co rodzice mogą zrobić w sprawie kłamstwa

Obaj dr Rouse i dr Brady mówią, że najpierw ważne jest, aby pomyśleć o funkcji kłamstwa. „Kiedy przeprowadzam ocenę, w naszych formularzach są pytania, w których rodzice mogą zaznaczyć, czy dziecko kłamie” – mówi dr Rouse. „Mogę poświęcić 20 minut na zagłębienie się w tę kwestię. Jakie są rodzaje kłamstw, jakie są ich okoliczności?”. Mówi, że terapie behawioralne zależą od funkcji kłamstw i nasilenia problemu. „Nie ma twardych i szybkich wytycznych”, mówi. „Różne poziomy oznaczają różne reperkusje.”

Poziom 1 kłamstwa

Jeśli chodzi o kłamstwa w celu zwrócenia na siebie uwagi, dr Rouse mówi, że ogólnie rzecz biorąc, najlepiej jest je ignorować. Zamiast surowo powiedzieć: „To kłamstwo. Wiem, że to ci się nie przytrafiło”, sugeruje łagodne podejście, w którym rodzice niekoniecznie muszą ponosić konsekwencje, ale nie próbują też poświęcać temu dużo uwagi.

Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli kłamstwo pochodzi z miejsca o niskiej samoocenie. „Więc jeśli mówią: 'Zdobyłem 10 bramek dzisiaj w przerwie w piłce nożnej i wszyscy położyli mnie na swoich ramionach i to było niesamowite' i myślisz, że to nie jest prawda, to powiedziałbym, że nie zadawaj mnóstwa pytań uzupełniających”. Dla tego rodzaju kłamstw na niskim poziomie, które tak naprawdę nikogo nie krzywdzą, ale nie są dobrym zachowaniem, ignorowanie i przekierowanie na coś, co wiesz, że jest bardziej rzeczowe, jest drogą do zrobienia.

Kłamstwo na poziomie 2

Jeśli to nie zadziała, dr Rouse mówi, rodzice mogą być bardziej transparentni w tej sprawie, oferując łagodną reprymendę. „Miewam sytuacje, w których jest to nadmuchany, fantastyczny rodzaj kłamstwa”, mówi. „Poproszę rodziców, aby oznaczyli to i nazwali bajką. Jeśli dziecko opowiada jedną z tych historii, rodzic delikatnie mówi: 'Hej, to brzmi jak bajka, może spróbujesz jeszcze raz i powiesz mi, co się naprawdę stało? „Chodzi o zwrócenie uwagi na zachowanie i zachęcenie dzieci, aby spróbowały ponownie.

Poziom 3 kłamstwa

Jeśli coś jest poważniejsze, jak starsze dzieci kłamiące na temat tego, gdzie były lub czy odrobiły pracę domową, rodzice mogą pomyśleć o konsekwencjach. Dzieci powinny być świadome, że za takie kłamstwo będą konsekwencje, więc nie przychodzi ono znienacka. Jak wszystkie konsekwencje, dr Rouse zaleca, aby było to coś krótkotrwałego, nie przesadzonego, co daje dziecku szansę na powrót do praktykowania lepszych zachowań. Kilka przykładów: utrata telefonu na godzinę lub konieczność wykonania jakiegoś zadania

W zależności od stopnia nasilenia, należy również uwzględnić to, o czym kłamało. Jeśli dziecko mówi, że nie miało żadnej pracy domowej przez cały tydzień, a potem rodzic dowiaduje się, że miało pracę domową każdego dnia, musi być jakaś konsekwencja za kłamstwo, a także musi usiąść i wykonać całą pracę. Jeśli uderzył inne dziecko i skłamał na ten temat, musi ponieść konsekwencje za kłamstwo, a także za uderzenie. W tym przypadku, jak mówi dr Rouse, należy również kazać mu napisać list z przeprosinami do tego drugiego dziecka.

Dołącz do naszej listy i bądź jednym z pierwszych, którzy dowiedzą się, kiedy opublikujemy nowe artykuły. Otrzymuj przydatne wiadomości i spostrzeżenia prosto do swojej skrzynki pocztowej.

Sposoby, które pomogą Twoim dzieciom uniknąć kłamstwa w pierwszej kolejności

Niech wiedzą, że prawda zmniejsza konsekwencje

Na przykład, jeśli nastolatki piły na imprezie, rodzic będzie chciał, aby zadzwonili, aby je odebrano. Ale dzieci wiedzą, że za picie musi być też jakaś konsekwencja. „W tej sytuacji, w której kłamstwo byłoby łatwiejsze, kiedy rodzice wyciągają konsekwencje, mogą również pochwalić dziecko za mówienie prawdy i powiedzieć mu, że dzięki temu staje się bardziej godne zaufania. Mogą również zmniejszyć konsekwencję, np. informując dziecko, że zabierają mu telefon na jeden dzień, a nie na tydzień.

Dr Rouse dodaje jedno zastrzeżenie: dzieci i nastolatki nie powinny myśleć, że konsekwencje można negocjować. „Czasami dziecko powie: 'Ale ja ci powiedziałem prawdę'”, mówi. „Będą manipulować, mówiąc: 'To tylko sprawia, że chcę już nigdy więcej nie mówić prawdy'”. Rodzice nie powinni się poddawać w tym momencie.

Używaj sprawdzania prawdy

Powiedzmy, że rodzice zostali poinformowani przez nauczyciela, że ich dziecko nie odrobiło pracy domowej. Dr Brady sugeruje, aby dać dziecku szansę powiedzenia prawdy. Jeśli na początku tego nie zrobi, rodzice mogą powiedzieć: „Odejdę i dam ci 10 minut, a potem wrócę i zapytam cię ponownie. Jeśli zmienisz zdanie i zechcesz udzielić mi innej odpowiedzi, to będzie to tylko sprawdzenie prawdy i nie będziesz mieć kłopotów.”

W ten sposób, jeśli dziecko udzieli odpowiedzi z zaskoczenia, ponieważ boi się konsekwencji lub nie chce zawieść rodzica, ma szansę naprawdę zastanowić się, czy chce skłamać, czy przyznać się bez konsekwencji. Dr Brady zauważa, że ta technika nie jest przeznaczona dla dzieci, które chronicznie kłamią.

Użyj metody preambuły

Rodzice mogą również zachęcić dzieci do mówienia prawdy, przypominając im, że nie oczekują perfekcji, zauważa dr Brady. Rodzice mogą powiedzieć: „Zadam ci pytanie i być może powiesz mi coś, czego nie chcę usłyszeć. Ale pamiętaj, że twoje zachowanie nie jest tym, kim jesteś. Kocham cię bez względu na wszystko, a ludzie czasem popełniają błędy. Dlatego chcę, żebyś zastanowił się nad udzieleniem mi szczerej odpowiedzi”. Dawanie dzieciom szansy na zastanowienie się nad tym może doprowadzić do tego, że powiedzą prawdę.

Daj dzieciom z ADHD więcej czasu do namysłu

Dr Brady mówi, że dzieci z ADHD, które są skłonne do udzielania impulsywnych odpowiedzi, które wychodzą jako kłamstwa, potrzebują trochę dodatkowego czasu na przemyślenie rzeczy przed wypowiedzeniem. Impulsywność może być problemem zarówno w domu, jak i w szkole, kiedy nauczyciel pyta, czy dziecko skończyło zadanie, a ono odpowiada „tak”, nawet nie patrząc na swoje wypracowanie. To właśnie wtedy należy nauczyć je, aby zwolniło i sprawdziło swoją pracę.

Czego rodzice nie powinni robić

Nie stawiaj dziecka w kącie

Postawienie dziecka w sytuacji krytycznej może skłonić je do kłamstwa. Jeśli rodzice znają prawdziwą historię, dr Brady zaleca, aby od razu przejść do tematu i omówić go. Zamiast pytać dziecko, czy nie odrobiło pracy domowej, rodzic może po prostu powiedzieć: „Wiem, że jej nie odrobiłeś. Porozmawiajmy o tym, dlaczego to nie jest dobry pomysł.”

Nie nazywaj swojego dziecka kłamcą

Nazywanie dziecka kłamcą jest dużym błędem, twierdzi dr Brady. Rana, którą to tworzy, jest większa niż poradzenie sobie z tym, o czym skłamało. Dziecko myśli: „Mama mi nie uwierzy”. To sprawia, że czuje się źle ze sobą i może ustanowić wzór kłamstwa.