Bezpośrednim celem dyscypliny rodzicielskiej jest dostarczenie zestawu instrukcji, zachęty i korekty (gdy jest to konieczne), aby nauczyć nastolatka żyć zgodnie z wartościami rodzinnymi i zasadami rodzinnymi.

Oczywiście, każdy system rodzinny jest unikalny w tym, jakie wartości i zasady rodzicielskie są najważniejsze.

Ostatnim celem dyscypliny rodzicielskiej jest pomoc nastolatkom w rozwinięciu wystarczającej samodyscypliny, aby mogli kierować sobą i swoim życiem w sposób niezależny i dobry.

Przez lata prowadzenia poradnictwa dla rodziców, zaobserwowałam wiele praktyk dyscyplinarnych, które sumiennie stosowane wydają się mieć pozytywny wpływ na rozwój nastolatków. Dziesięć z nich opisuję pokrótce poniżej.

JASNE ZASADY SĄ STALE WSPIERANE. Rodzice dokładnie opisują, co jest, a co nie jest dozwolone, co musi, a co nie musi się wydarzyć, i nie łamią tych podstawowych zasad, trzymając się ich czasami, a czasami nie. Nie ma tu zamieszania ani niekonsekwencji, które wysyłają podwójne przesłanie – „Czasami mamy na myśli to, co mówimy, a czasami nie” (zachęcając nastolatka do postawienia na „nie”). Nastolatek wie, na czym stoją rodzice, ponieważ oni wciąż stoją w tym samym miejscu. Na przykład, rodzice jasno stwierdzili: „Nie wolno używać cudzych rzeczy bez uprzedniego uzyskania pozwolenia, a każdy będzie wnosił wkład w postaci nieodpłatnej pracy (obowiązki domowe), aby zaspokoić potrzeby rodziny.”

PATENTNA NIEWOLNICTWO JEST BEZWZGLĘDNIE STOSOWANE. Kiedy rodzice proszą o coś, co ma być zrobione, będą spokojnie i wielokrotnie utrzymywać po nastolatku, dopóki ich prośba nie zostanie spełniona. Nie ma denerwowania się, aby uzyskać swój sposób. Nie ma zapominania o tym, o co się prosiło, ani poddawania się. Nastolatek wie, że jeśli jest to na tyle ważne dla rodziców, by o to prosić, to jest to na tyle ważne dla rodziców, by nieugięcie dopilnować, by zostało to zrobione. Na przykład, rodzic upiera się: „O pomoc domową, o którą prosiłem godzinę temu, proszę cię ponownie.”

KOREKCJA JEST NIEWALUATYWNIE UDZIELANA. Kiedy rodzice korygują niewłaściwe zachowanie, korekta ta jest wolna od krytyki czy obwiniania, skupia się jedynie na wyborach, których dokonał nastolatek i które musi podjąć w inny sposób. Nastolatek wie, że bycie odpowiedzialnym nie pociąga za sobą również osobistej krytyki. Na przykład, w odpowiedzi na wykroczenie rodzice mówią: „Nie zgadzamy się z decyzjami, które podjąłeś, oto dlaczego, oto co musimy mieć w wyniku, a to jest to, co mamy nadzieję, że nauczysz się z tego, co zrobiłeś.”

KONSTRUKTYWNE POSTĘPOWANIE UZYSKUJE POZYTYWNE UZNANIE. Kiedy rodzice nadzorują zachowanie nastolatka, nie tylko nadzorują to, co wymaga poprawy i korekty, ale aprobują to, co zasługuje na uznanie, jak również. Nastolatek wie, że rodzice zawsze umieszczają wszelkie błędy i wykroczenia w szerszym kontekście wszystkiego, co robi dobrze (i wszystkiego, co może robić źle, a czego nie robi). Na przykład, rodzice utrzymują pozytywną perspektywę: „Wszelkie kłopoty, w jakie wpadasz, lub problemy, jakie sprawiasz, są małymi częściami dużej osoby, która, jak wierzymy, generalnie radzi sobie bardzo dobrze.”

SPOWIEDZENIE SIĘ JEST OCZEKIWANE. Kiedy rodzice konfrontują nastolatka z jakimś błędem lub występkiem, są gotowi wysłuchać jego wyjaśnień, co się stało i dlaczego. Cenią sobie zrozumienie jego wersji wydarzeń, nawet jeśli uczestniczenie w niej może nie zmienić ich zdania. Nastolatek wie, że ilekroć rodzice zażądają dyscypliny naprawczej, otrzyma pełne i sprawiedliwe wysłuchanie, więc jego strona rzeczy zostanie opowiedziana. Na przykład słuchają, jak wyjaśnia: „To było towarzystwo i okoliczności, które spowodowały, że zachowałem się tak, jak się zachowałem.”

ISTNIEJE DAWANIE REKUPROCENTNE. Kiedy rodzice wnoszą swój wkład w życie nastolatka, oczekują, że on również wniesie swój wkład w zamian. W tym sensie relacja między rodzicem a nastolatkiem jest umowna, a rodzic jasno daje do zrozumienia, że musi działać w dwie strony, a nie w jedną. Nastolatek wie, że żyje w systemie rodzinnym, w którym aby dostać, trzeba też dać. Na przykład rodzice wciąż powtarzają: „My robimy dla ciebie, a ty robisz dla nas.”

CONCERN COMES BEFORE CONSEQUENCE. Kiedy rodzice spotykają się z niewłaściwym zachowaniem nastolatka, ich pierwsza reakcja nie jest korekcyjna, ale empatyczna. Chcą wiedzieć, czy z nastolatkiem wszystko w porządku, czy czuje się dobrze, czy jest coś, o czym nastolatek chciałby z nimi porozmawiać. Niewłaściwe lub błędne zachowanie może oznaczać, że w życiu nastolatka dzieje się coś innego, co może być nie tak. Nastolatek wie, że nawet w odpowiedzi na niewłaściwe zachowanie, rodzicielska troska o jego dobre samopoczucie jest ważniejsza niż decyzja o tym, co mu się należy za to, co zrobił. Na przykład, po incydencie pierwszym pytaniem rodziców było: „Opowiedz nam o sobie, zanim porozmawiamy o tym, co musi się stać.”

INDYWIDUALNY WYBÓR JEST SZANOWANY. Kiedy rodzice mają dziecko, które wchodzi w okres dojrzewania, wiedzą, że wiek rozkazu (przekonania „muszę robić to, co mi się każe”) się skończył i nastał wiek przyzwolenia. „Nie możesz mnie zatrzymać i nie możesz mnie zmusić!” wykrzykuje wyzywający nastolatek. „To prawda”, zgadzają się rodzice. „Jesteś odpowiedzialny za swoje własne wybory (i stawianie czoła konsekwencjom tych wyborów), a my nie kwestionujemy tej wolności”. Na przykład, rodzice wyjaśniają: „To, jak zdecydujesz się zachowywać, to twoja sprawa, ale musisz wiedzieć, że wybór ten wpływa na to, jak my zdecydujemy się zachowywać w odpowiedzi.”

UWIERDZA JEST WIERNIE DAWANA. Kiedy rodzice podejmują się odpowiedzialności za wychowanie dziecka, zobowiązują się do zapewnienia ciągłych wskazówek, które wyjaśniają świat, pouczają o postępowaniu, wpajają wartości i dają ciągłą informację zwrotną o tym, jak nastolatek doświadcza życia i jak sobie z nim radzi. Ponieważ ta komunikacja jest przekazywana bezpośrednio i z wyczuciem, nastolatek wie, że każda przekazana rada jest udzielana z myślą o jego dobru, a więc jest brana do serca. Na przykład, po bolesnym epizodzie społecznym, rodzice proponują: „Mamy inny sposób myślenia o tym, co się stało, i chcielibyśmy dodać go do sposobu, w jaki teraz myślisz.”

PIERWSZĄ KONSEKWENCJĄ JEST KOMUNIKACJA. Kiedy rodzice zastanawiają się, jak zareagować na ostatnie mniejsze lub większe wykroczenie, pierwszą konsekwencją, jaką wybierają, jest komunikacja. „Zawsze, gdy dzieje się coś poważnego”, wyjaśniają, „zanim zdecydujemy się na jakąkolwiek karę, musimy porozmawiać o tym, co się stało. Musimy usłyszeć, co masz do powiedzenia, aby nas zadowolić, a ty musisz usłyszeć wszystko, co my mamy do powiedzenia. A potem musisz poczekać, aby zobaczyć, jakie, jeśli w ogóle, będą dalsze konsekwencje.” Na przykład, z powtarzających się doświadczeń, nastolatek nauczył się tyle: „Za każdym razem, gdy coś nabroję, wiem, że pierwszą rzeczą, jaka się wydarzy, będzie to, co moi rodzice nazywają 'dobrą rozmową'.”

Dyscyplina rodzicielska to odpowiedzialność i sztuka – tworzenie wpływów, które utrzymują nastolatka na konstruktywnej drodze, przywracając zdrowy kierunek, gdy chwilowo się od niego oddali. Instruowanie i zachęcanie to większość tego, czego potrzeba. Korekta musi odgrywać mniejszą rolę.

To kiedy rodzice, w skrajności ich troski i frustracji, inwestują większość swoich wpływów w korektę i ignorują zapewnienie instrukcji i dając zachętę, że trudne czasy z nastolatkiem mają tendencję do pogorszenia, a nie lepiej. W takich napiętych sytuacjach, gdy kara staje się dyscyplinarnym wyborem pierwszej instancji, rodzicom często pozostaje bardzo niewielki wpływ na sytuację.

Więcej o rodzicielstwie nastolatków znajdziesz w mojej książce „SURVIVING YOUR CHILD’S ADOLESCENCE” (Wiley, 2013.) Informacje na stronie: www.carlpickhardt.com

Wstęp za tydzień: Słuchanie swojego dorastającego dziecka