Cel: Zbadanie wpływu 0,02% takrolimusu w zawiesinie wodnej na produkcję łez u psów z keratoconjunctivitis sicca (KCS). Zwierzęta badane Sto pięć psów, u których zdiagnozowano KCS. Oceniano również oczy z nieznacznie obniżonym STT (11 < lub = 15 mm/min) i klinicznymi objawami suchego oka.

Procedura: Badanie przeprowadzono w dwóch częściach: wstępne badanie skuteczności i późniejsze podwójnie zaślepione badanie kontrolowane. W badaniu skuteczności oceniano wpływ takrolimusu stosowanego miejscowo (dawniej FK-506) na wytwarzanie łez u psów z pierwotnym KCS. Psy podzielono na cztery kategorie: 1) 59 oczu (38 psów) naiwnych wobec terapii stymulującej wydzielanie łez z początkowym STT < lub = 10 mm/min; 2) 28 oczu (21 psów) naiwnych do terapii stymulującej wydzielanie łez z początkowym STT 11 < lub = 15 mm/min; 3) 30 oczu (15 psów) skutecznie utrzymanych na terapii CsA; 4) 47 oczu (24 psy) nie reagujących na terapię CsA. STT i objawy kliniczne były oceniane przed i po 6-8 tygodniach podawania takrolimusu dwa razy dziennie. Takrolimus zastępował terapię CsA w kategoriach 3 i 4. W kontrolowanym badaniu porównano wpływ podawania miejscowego takrolimusu w zawiesinie wodnej z podawaniem samego nośnika wodnego na produkcję łez u 20 psów z pierwotnym KCS.

Wyniki: W badaniu skuteczności STT wzrosło o 5 mm/min w 84,7%, 25,0%, 26,7% i 51,1% oczu z kategorii 1, 2, 3 i 4 odpowiednio po podaniu takrolimusu. Osiemdziesiąt trzy procent oczu z ekstremalnie niskim początkowym STT (< lub = 2 mm/min), zwiększyło się o 5 mm/min po podaniu takrolimusu. W badaniu kontrolowanym, STT wzrosła o 5 mm/min u 7/10 psów (14/20 oczu), które otrzymały takrolimus i u żadnego z 10 psów, które otrzymały sam wodny nośnik. Psy otrzymujące tylko wodny nośnik były następnie leczone takrolimusem, a STT wzrosło o 5 mm/min u 9 psów (18/20 oczu) po jego podaniu.

Wnioski: Podawanie dwa razy dziennie 0,02% takrolimusu w zawiesinie wodnej skutecznie zwiększało produkcję łez u psów z KCS. Takrolimus stosowany miejscowo jest obiecującą alternatywą dla CsA w leczeniu KCS i może być korzystny u pacjentów z mniejszą niż optymalna odpowiedzią na CsA stosowane miejscowo.