1. Wprowadzenie
Debata nad kwestią głoszenia prawdy leży u podstaw współczesnej etyki biomedycznej. Istnieje delikatna interakcja między autonomią a dobroczynnością, która spowodowała pewne różnice w mówieniu prawdy między kulturami, w medycynie. Mówienie prawdy w medycynie jest szerokim obszarem i często obejmuje kilka kwestii etycznych. Kwestie te obejmują prawo pacjentów lub ich rodzin do otrzymania informacji na temat ich diagnozy i choroby. W ciągu ostatnich 30 lat standard profesjonalnej szczerości w kontaktach z pacjentami uległ znacznej zmianie. Niezależnie od ich obowiązku ujawniania informacji niezbędnych do świadomej zgody, od lekarzy coraz częściej oczekuje się przekazywania pacjentom ważnych informacji, które nie są bezpośrednio związane z decyzjami dotyczącymi leczenia.
2. Prawdomówność jako cnota
Na początku musimy wiedzieć, co to jest cnota, a następnie jakie jest znaczenie prawdomówności. Cnota to cecha charakteru człowieka: skłonność do postępowania w określony sposób w odpowiednich okolicznościach, które czynią z niego dobrego człowieka. Co to jest prawdomówność? W zwięzłym słowniku oxfordzkim veracity to zgodność z faktami, dokładność, zwyczajowa prawdomówność . Dziewiętnastowieczna obserwacja Henry’ego Sedgwicka nadal obowiązuje: „Nie jest jasne, czy prawdomówność jest absolutnym i niezależnym obowiązkiem, czy też specjalnym zastosowaniem jakiejś wyższej zasady”. Późniejsza ocena G. J. Warnocka była taka, że prawdomówność jest niezależną zasadą i cnotą, która ma znaczenie wraz z dobroczynnością, nieszkodliwością i sprawiedliwością, postrzegamy obowiązki prawdomówności jako specyfikacje więcej niż jednej zasady.
3. Prawdomówność w opiece zdrowotnej
Odnosi się do kompleksowego, dokładnego i obiektywnego przekazywania informacji, jak również do sposobu, w jaki profesjonalista wspiera zrozumienie pacjentów lub podmiotów. W tym względzie, prawdomówność jest ściśle związana z poszanowaniem autonomii. Komentarz Bacona, że „wiedza jest władzą, ale uczciwość jest autorytetem”, jest szczególnie stosowane do lekarzy.
4. Historia etyki prawdomówności
Historyczne kodeksy medyczne dotyczyły kwestii, takich jak nie szkodzić, nie odbierać życia, nie angażując się w akty seksualne, nie ujawniając tajemnic, ale powiedział niewiele lub nic o mówienie prawdy i unikanie kłamstwa, kodeksy etyki medycznej tradycyjnie ignorowane obowiązki i cnoty prawdomówności. Historyczny brak wymogu prawdy w etyce medycznej ma wiele wspólnego z moralnymi założeniami starożytnych kultur. We wcześniejszych kulturach ideałem było traktowanie innych osób tak, jak ojciec traktuje dziecko. Paternalizm był czymś cnotliwym; jego przeciwieństwem było traktowanie drugiego człowieka jak niewolnika. We wczesnej kulturze greckiej dobry lekarz lub dobry władca traktował pacjenta lub obywatela jak syna lub córkę, a nie jak niewolnika. Robił to, co było najlepsze dla „dziecka”, ale nigdy nie pytał go o zgodę. Przysięga Hipokratesa nie zaleca prawdomówności, podobnie jak Deklaracja Genewska Światowego Stowarzyszenia Medycznego. Zasady Etyki Medycznej Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycznego (AMA) od jej powstania do 1980 r. nie wspominały o obowiązku lub cnocie prawdomówności, dając lekarzom nieograniczoną swobodę decydowania o tym, co ujawniać pacjentom. Nowelizacja z 1980 r. zalecała, aby lekarz postępował uczciwie z pacjentami i kolegami oraz dążył do ujawnienia tych lekarzy, którzy nie mają odpowiedniego charakteru lub kompetencji, lub którzy dopuszczają się oszustwa lub podstępu. To pierwsze oficjalne odniesienie do prawdomówności w kodeksach lekarskich pozostaje bardzo abstrakcyjne i dotyczy bardziej braku uczciwości wśród kolegów niż mówienia prawdy pacjentom, a nowelizacja z 2001 r. wskazuje, że lekarze powinni „być uczciwi we wszystkich kontaktach zawodowych”. Pomimo tego tradycyjnego lekceważenia prawdomówności, cnoty szczerości, uczciwości i prawdomówności należą do powszechnie i zasłużenie chwalonych cech charakteru pracowników służby zdrowia i naukowców.
5. Znaczenie etyki prawdomówności w etyce lekarskiej
Gdy lekarze komunikują się z pacjentami, bycie uczciwym jest ważnym sposobem budowania zaufania i okazywania szacunku dla pacjenta. Pacjenci pokładają duże zaufanie w swoim lekarzu i mogą mieć poczucie, że zaufanie to zostało źle ulokowane, jeśli odkryją lub dostrzegą brak uczciwości i szczerości ze strony lekarza.
W dzisiejszych czasach pacjenci mają prawo znać informacje o swoim zdrowiu, a lekarze są zobowiązani do ich dostarczenia. Oczekuje się, że pacjenci będą informowani o swoim stanie zdrowia, niezależnie od jego ciężkości czy rokowania. Ważny jest sposób, w jaki informacje powinny być przekazywane pacjentom. Dobra technika mówienia prawdy może mieć pozytywny wpływ na ich rokowania i jakość życia, zmniejszając presję emocjonalną i podtrzymując poczucie nadziei. Mówienie prawdy nie oznacza, że pracownicy służby zdrowia muszą po prostu ujawnić wszystkie informacje bez ogródek w jednej sesji. Bardzo ważne jest, aby podczas dzielenia się informacjami medycznymi nic nie pozostało niepewne. Lekarz musi być świadomy sposobu, że prawda wpływa na każdego pacjenta i odpowiedzieć w sposób empatyczny i uważny . Mówienie pacjentowi prawdy zapewnia, że prawidłowe informacje są podane i prawidłowy wybór dla pacjenta jest dokonywany. Wyjaśnianie prawdy do pacjenta jest bardzo skomplikowany proces i doświadczenie lekarzy jest bardzo ważne, lekarz, który rozwinął umiejętności komunikacyjne i zna podejścia do informowania może dać pożądane wiadomości, które dają ilość informacji, które pacjent chce i kiedy pacjent jest gotowy . Mówienie prawdy sprzyja zaufaniu do zawodu lekarza i opiera się na szacunku należnym pacjentom jako osobom. Zapobiega to również szkodom, ponieważ pacjenci, którzy nie są poinformowani o swojej sytuacji mogą nie uzyskać pomocy medycznej, kiedy powinni. Mówienie prawdy jest oczywiście koniecznym warunkiem praktyki medycznej, ale czasami może być wstrzymane w celu uniknięcia innego żywotnego interesu, który może pomóc w promowaniu procesu leczenia, który interwencja ma na celu osiągnąć
6. Usprawiedliwienie mniej niż pełnego ujawnienia
Zatrzymanie informacji od pacjenta nie zawsze podważa prawdziwość lub narusza zasadę prawdy. Czasami pacjenci proszą o nieujawnianie informacji. Lekarze są czasem proszeni o podejmowanie decyzji za pacjentów bez przekazywania im istotnych informacji. Zazwyczaj respektowanie takich próśb nie narusza żadnej z głównych zasad etycznych: ani autonomii, ani prawdy, ani dobroczynności. Według Korscha i Hardinga: „Informacje, które lekarz przekazuje pacjentowi, powinny być dostosowane do tego, kim jest pacjent i co jest gotowy usłyszeć”. Ponadto, wiele zmiennych kontekstowych – lekarz, pacjent, stan, ramy czasowe, potrzeba prywatności, oczekiwania pacjenta, złożoność stanu, implikacje choroby i charakter interakcji – wpływają na dzielenie się informacjami. Tak więc osąd kliniczny jest zawsze wymagany, ponieważ w niektórych przypadkach, nawet niechętny i zastraszony pacjent, który żąda, aby nie być poinformowanym, musi znać pewne prawdy. Niewiedza może stwarzać poważne zagrożenie dla siebie lub innych, a jeśli tak, prośba pacjenta o nieujawnianie informacji nie może być respektowana, ponieważ narusza podstawowe zasady dobroczynności i nie-małosierdzia.
Przykładowy przypadek: 65-letni mężczyzna przychodzi do swoich lekarzy ze skargami na ból brzucha, który jest uporczywy, ale nie ekstremalny. Badanie ujawnia, że ma on raka trzustki z przerzutami. Mężczyzna właśnie przeszedł na emeryturę po intensywnej pracy zawodowej, a wraz z żoną zamierzają wyruszyć w rejs dookoła świata, który planowali od ponad roku.
Czy powinieneś powiedzieć mu o jego rozpoznaniu?
Dyskusja przypadku
Kilka czynników skłania do wstrzymania się z rozpoznaniem i należy je rozpoznać. Jednym z nich jest obawa, że pacjent dozna szkody psychicznej, która zakłóci jego planowaną podróż. Niewiele jest empirycznych dowodów na to, że tak się dzieje, a brak istotnych powodów, aby sądzić, że tak się stanie w przypadku tego mężczyzny, nie stanowi wystarczającej podstawy do zatajenia informacji. Przeciwnie, delikatne ujawnienie informacji pozwoliłoby pacjentowi i jego żonie zdecydować, czy podróż jest dla nich nadal ważna, czy na przykład spotkanie z wnukami, a także oszczędziłoby pacjentowi niedogodności związanych z nasilającymi się objawami w czasie podróży, które być może wymagałyby nagłej pomocy w obcym miejscu. Wreszcie, lekarze nie powinni mylić dyskomfortu związanego z przekazywaniem złych wiadomości z usprawiedliwieniem dla zatajania prawdy. W tym przypadku mężczyzna powinien zostać poinformowany o swojej diagnozie, rokowaniu i możliwościach leczenia.
7. Etyka prawdziwości i wpływ kultury
Kultury, które przywiązują większą wagę do dobroczynności i nieszkodliwości w stosunku do autonomii, mają długą tradycję podejmowania decyzji w zakresie opieki zdrowotnej skoncentrowanych na rodzinie. W tym zbiorowym procesie decyzyjnym krewni otrzymują informacje na temat diagnozy i rokowania pacjenta oraz dokonują wyboru leczenia, często bez udziału pacjenta. Członkowie rodziny działający jako zastępcy swoich bliskich często proszą o zatajenie prawdy, zwykle po to, aby zapobiec temu, co jest postrzegane jako możliwa straszna krzywda ich bliskiej osoby. Lekarze mogą być zmuszeni do ścisłej współpracy z tymi członkami rodziny, aby upewnić się, że ich pacjenci są pod dobrą opieką, a ich autonomia jest respektowana, jednocześnie uznając krytyczną rolę, jaką kochający członkowie rodziny odgrywają w procesie osiągania pożądanej opieki .
8. Wnioski
Pracownicy służby zdrowia potrzebują większej świadomości i szkoleń, aby zwiększyć swoje umiejętności w zakresie etyki prawdomówności, a także umiejętności komunikacyjnych, zwłaszcza w kontekście przekazywania pacjentowi złych wiadomości o diagnozie, wynikach leczenia i rokowaniu w przypadku poważnej choroby; takie umiejętności poprawiają relacje lekarz-pacjent, satysfakcję z opieki i wyniki zdrowotne pacjentów.