F.W. de Klerk, w pełni Frederik Willem de Klerk, (ur. 18 marca 1936, Johannesburg, RPA), polityk, który jako prezydent RPA (1989-94) doprowadził do zakończenia systemu apartheidu segregacji rasowej i wynegocjował przejście do rządów większości w swoim kraju. On i Nelson Mandela wspólnie otrzymali w 1993 roku Pokojową Nagrodę Nobla za współpracę w wysiłkach zmierzających do ustanowienia nierasowej demokracji w RPA.
De Klerk był synem czołowego polityka. W 1958 r. uzyskał dyplom prawnika (z wyróżnieniem) na Uniwersytecie w Potchefstroom. Wkrótce potem zaczął zakładać dobrze prosperującą kancelarię prawną w Vereeniging, stając się aktywnym w sprawach obywatelskich i biznesowych. W 1972 r. został wybrany do parlamentu z ramienia Partii Narodowej. Dzięki talentowi prawniczemu i szacunkowi, jakim go darzono, otrzymał kilka kluczowych tek ministerialnych, w tym ministrów ds. kopalń i energii (1979-82), spraw wewnętrznych (1982-85) oraz edukacji narodowej i planowania (1984-89). W 1986 r. został wybrany na przewodniczącego Izby Zgromadzenia.
Po tym, jak prezydent P.W. Botha zachorował w styczniu 1989 r., de Klerk został wybrany na lidera Partii Narodowej i skutecznie sprzeciwił się ponownemu objęciu urzędu przez Bothę po jego powrocie do zdrowia. De Klerk został formalnie wybrany na prezydenta przez trójzaborowy parlament RPA 14 września. He owed his political success to the power base he had built up in the Transvaal, where he had been chairman of the provincial National Party from 1982.
As president, de Klerk committed himself to speeding up the reform process begunted by his predecessor and to initiating talks about a new postapartheid constitution with representatives of what were then the country’s four designated racial groups (white, Black, Coloured, and Asian ). Mimo że de Klerk musiał stawić czoła wzmocnionej prawicowej opozycji w parlamencie (Partia Konserwatywna), po swoim słynnym przemówieniu inauguracyjnym w parlamencie 2 lutego 1990 r., szybko doprowadził do uwolnienia wszystkich ważnych więźniów politycznych, w tym Nelsona Mandeli, oraz do zniesienia zakazu działalności Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) i Pan-Afrykańskiego Kongresu Azanii. Następnie często spotykał się z czarnoskórymi przywódcami, a w 1991 r. jego rząd przyjął ustawę, która uchyliła dyskryminujące rasowo prawa dotyczące zamieszkania, edukacji, udogodnień publicznych i opieki zdrowotnej w RPA. W 1992 roku zwołał referendum, w którym prawie 69% białych wyborców poparło jego politykę reform. W tym samym roku de Klerk podjął poważne negocjacje z Mandelą i innymi czarnymi przywódcami na temat proponowanej nowej konstytucji, która miałaby uwłaszczyć czarną większość i doprowadzić do ogólnokrajowych wyborów. W międzyczasie jego rząd kontynuował systematyczny demontaż podstaw prawnych systemu apartheidu.
Pod przywództwem de Klerka rządząca Partia Narodowa osiągnęła porozumienie z ANC latem 1993 r. w sprawie przejścia do rządów większościowych. De Klerk poprowadził kampanię swojej partii w pierwszych w RPA wyborach wszystkich ras w kwietniu 1994 roku, w których ANC uzyskał większość miejsc w nowym Zgromadzeniu Narodowym. De Klerk wszedł następnie do utworzonego przez Mandelę rządu jedności narodowej, obejmując stanowisko drugiego zastępcy prezydenta. W 1996 r. zrezygnował z funkcji wiceprezydenta, a w 1997 r. z szefowania Partii Narodowej, kiedy to ogłosił odejście z polityki. W 2000 r. założył Fundację F.W. de Klerk, a w 2004 r. Fundację Global Leadership.