Pierwsze CFC zostały zsyntetyzowane przez Frédérica Swartsa w latach 90. XIX wieku. Pod koniec lat dwudziestych XX wieku Charles Franklin Kettering w General Motors utworzył zespół badawczy, którego celem było znalezienie zamiennika dla niebezpiecznych czynników chłodniczych będących wówczas w użyciu, takich jak amoniak. Zespołem kierował Thomas Midgley, Jr. W 1928 r. udoskonalili oni syntezę czynników CFC i wykazali ich przydatność do tego celu, a także ich stabilność i nietoksyczność. Kettering opatentował urządzenie chłodnicze wykorzystujące ten gaz; zostało ono wydane firmie Frigidaire, spółce zależnej należącej w całości do General Motors.

W 1930 roku General Motors i DuPont utworzyły Kinetic Chemicals do produkcji freonu. Ich produkt był dichlorodifluorometanem i jest obecnie oznaczony jako „Freon-12”, „R-12” lub „CFC-12”. Numer po literze R to numer klasy czynnika chłodniczego opracowany przez firmę DuPont w celu systematycznej identyfikacji pojedynczych chlorowcowanych węglowodorów, a także innych czynników chłodniczych poza halowęglowodorami.

Większość zastosowań freonów jest obecnie zakazana lub poważnie ograniczona na mocy Protokołu Montrealskiego z sierpnia 1987 r., ponieważ wykazano, że są one odpowiedzialne za niszczenie warstwy ozonowej. Marki freonów zawierające wodorofluorowęglowodory (HFC) zastąpiły wiele zastosowań, ale one również podlegają ścisłej kontroli w ramach Protokołu z Kioto, ponieważ są uważane za gazy powodujące „efekt cieplarniany”.