Gdy wyjrzysz za okno lub spacerujesz po parku, nie jest zaskoczeniem, że złapiesz wiewiórkę, która przemyka obok Ciebie i wspina się po pniu drzewa. Możesz się jednak zastanawiać: „Gdzie mieszkają wiewiórki?”, a nawet „Co jedzą wiewiórki?”. Te krzaczaste, rozbrykane małe stworzenia występują w zaskakująco szerokiej gamie gatunków, a to, gdzie żyją, zależy od gatunku wiewiórki oraz regionu, w którym żyją. W poniższym artykule przyjrzymy się najczęstszym typom wiewiórek, jak również tym, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia, a także dowiemy się, gdzie wybierają swój dom i dlaczego te konkretne siedliska odpowiadają im i ich potrzebom.

Zwierzęciem, które najprawdopodobniej przychodzi na myśl, gdy słyszymy słowo „wiewiórka” jest małe, szare, futrzaste zwierzę z okrągłymi uszami i dużym, krzaczastym ogonem. Jest to najczęstszy typ wiewiórki, spotykany na naszych podwórkach szkolnych, przemykający przez trawniki i przemykający przez parki z ustami pełnymi jedzenia. Najczęstszym typem jest wiewiórka szara wschodnia, występująca w całej Ameryce Północnej i niektórych innych regionach.

Wiewiórka szara wschodnia (Sciurus carolinensis) jest wiewiórką nadrzewną, która pochodzi ze wschodnich i środkowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, można ją również znaleźć w części wschodniej Kanady. Jest to gatunek przystosowawczy wiewiórki, który został wystawiony na działanie różnych środowisk i rozwija się zarówno w lokalizacjach wiejskich, jak i w tętniących życiem miastach Manhattan i Boston. Został on również wprowadzony do części Wielkiej Brytanii, Włoch, Irlandii, Afryki Południowej i Australii, choć nie był tam widziany, ponieważ został wytępiony w 1973 r. (źródło).

Zważywszy, że wiewiórka szara wschodnia jest wiewiórką nadrzewną, czyni swoje siedlisko w pniach mocnych drzew w gęsto zalesionych obszarach swojego środowiska. Lasy, w których mieszkają zazwyczaj obejmują do 100 akrów ziemi i zawierają duże ilości ciężkiej roślinności i krzewów, które nie tylko służą jako doskonałe źródło pożywienia, ale także zapewnić schronienie i przebranie od drapieżników. The Eastern gray squirrels tendencję do faworyzowania lasów dębowo-cykorowych zamiast lasów iglastych.

Zwierzęta będą konstruować swoje dens albo wysoko w gałęziach lub w pustych pniach trójki. These dens will be found lined with moss plants, thistle, blades of dried grass and feathers. Znane są nawet z przejmowania opuszczonych ptasich gniazd. A cover to the insulated den is usually built afterwards, preventing heat loss and keeping the squirrel and any baby squirrels it may have secure and protected from the elements and being easily identified by predators.

One reason why trees are so favorable for Eastern gray squirrels is that in moderned rural atmospheres or urban environments, they can easily move from tree-to-tree and have much more access to food sources. Ludzie, którzy zostawiają karmniki dla ptaków, często są zaskoczeni zdolnością wiewiórki do przekręcania swojego ciała podczas zbierania pokarmu. Jest to związane z jej zdolnością do obracania tylnych łap i schodzenia z pni głową w przód, jak również równowagi, gdy sięga i chwyta nasiona.

While the Eastern gray squirrel jest najbardziej rozpoznawany wśród Amerykanów, jest to tylko jeden z ponad 200 gatunków rodziny Sciuridae, która zawiera różne małe i średnie gryzonie, takie jak pies preriowy. Rodzaje wiewiórek różnią się od wiewiórek nadrzewnych, takich jak szary wschodni, do ziemnych, takich jak piesek preriowy.

Gdzie żyje wiewiórka indyjska?

Inną wiewiórką nadrzewną, na którą warto zwrócić uwagę, jest wiewiórka palmowa indyjska. Są one najbardziej popularnym typem występującym we wszystkich regionach Indii i różnią się nieco od swoich amerykańskich kuzynów. Indyjska wiewiórka palmowa lub wiewiórka palmowa z trzema paskami (Funambulus palmarum) występują w całych Indiach, a także na Sir Lance. Zostały one wprowadzone do Zachodniej Australii i od tego czasu stały się niewielkim szkodnikiem z powodu braku naturalnych drapieżników (źródło). Przypominająca bardziej wiewiórkę niż szarą wiewiórkę wschodnią, indyjska wiewiórka palmowa jest nieco większa od wiewiórki, ale posiada bardzo podobny szaro-brązowy płaszcz z futra, który ma trzy białe paski biegnące od głowy do ogona. Paski, często ciemnoszare i białe, znajdują się dwustronnie od głowy do ogona, a sam ogon jest gęsty od grubych czarnych i szarych włosów.

Łatwiejsze do udomowienia niż wiewiórki szare wschodnie, wiewiórki indyjskie są znane z preferowania obszarów miejskich. Mogą być łatwo oswojone, i składają się z diety głównie z owoców i orzechów. Są one uważane za święte w Indiach i nie należy ich krzywdzić, głównie za ich związek z hinduskim bogiem Panem Ramą, więc nie jest rzadkością dla ludzi, aby być przyjazny dla nich i zaoferować im jedzenie. Nadal budują swoje gniazda w gałęziach drzew i pustych pniach, ale w przeciwieństwie do innych rodzajów wiewiórek, nie hibernują w czasie zimy.

Co z wiewiórkami latającymi?

Wiewiórka nadrzewna z twistem, południowa wiewiórka latająca była przedstawiana w wielu różnych filmach dokumentalnych, być może nawet widziana przez Ciebie w zoo, i chociaż jest to jeden z dwóch typów wiewiórki latającej powszechnej w Ameryce Północnej, spotkanie z nią jest nadal uważane za rzadkie i ekscytujące doświadczenie dla większości. Południowa wiewiórka latająca, znana również jako assapan (Glaucomys volans), występuje głównie wzdłuż wschodniej połowy Stanów Zjednoczonych od południowo-wschodniej Kanady aż do Florydy. Populacje zostały również zgłoszone w Meksyku, Gwatemali i Hondurasie.

Asapan jest znacznie mniejszy niż przeciętna wiewiórka z sąsiedztwa i wygląda dużo bardziej jak jeden z szeroko otwartych oczu, egzotycznych zwierząt domowych, które można znaleźć w dużej klatce w sklepie zoologicznym. Ich szarobrązowe futro na wierzchu jest dopasowane do kremowej sierści na podbrzuszu. Co odróżnia je od innych wiewiórek to futrzana membrana zwana patagium, która jest przymocowana między przednimi i tylnymi nogami i daje im zdolność do „latania”.

Preferując gęste, wysokie miejsca, południowe wiewiórki latające czynią swój dom w gałęziach i pniach strzelistych drzew w liściastych lub mieszanych lasach Ameryki Północnej. Duże drzewa hikorowe i bukowe wydają się być ich preferencją, ale mają też upodobanie do klonów i dębów do siedlisk. Podczas gdy niektóre z tych małych krytyków mogą być zauważone w obszarach podmiejskich, nie są one powszechnie spotykane w miastach lub dzielnicach i wolą trzymać się w ukryciu w lasach. Dlatego też nigdy nie znajdziesz dużej populacji południowych latających wiewiórek w obszarze mieszkalnym i to jest powód, dla którego tak wiele osób jest zaskoczonych, aby dowiedzieć się, że są one rzeczywiście wspólne dla USA, a nie Ameryki Południowej.

Wszystkie zwierzęta mają swój zasięg domowy, czyli obszar, w którym żyją i podróżują. Wielkość zasięgu domowego jest różna dla południowych wiewiórek latających, chociaż średnie szacunki wynoszą 2,45, 9,0 i 16,0 hektarów dla dorosłych samców i 1,95, 3,9 i 7,2 hektarów dla samic. Podaje się, że 0,61 hektara to średnia rozpiętość dla młodych osobników, ponieważ pozostają one w pobliżu swoich nor, gdzie mogą być otoczone opieką rodziców. Zasięgi domowe zaobserwowano nakładanie się i wzrost wielkości populacji na obszarach, gdzie gęstość drzew staje się bardziej rozproszona, jak również w lasach rozdrobnionych, gdzie lokalizacja potencjalnych obszarów gniazdowania i żerowania jest bardziej rozproszona.

Gdy tworzą gniazdo, południowe wiewiórki latające zlokalizują naturalne dziuple i otwory spowodowane przez dzięcioły w pniach drzew i skonstruują małe gniazda z gałązek lub liści. Podczas gdy inne gatunki wiewiórek mają tendencję do częstego powracania do swoich nor, gniazdo dla tych wiewiórek jest używane głównie latem, gdy są one wykorzystywane do rozmnażania i bardziej intensywnie zimą, gdy temperatury spadają. Jamy są małe, z wejściami, które średnio około 4,7 centymetrów szerokości przez 9,4 centymetrów wysokości, i znajdują się co najmniej 6,8 metrów nad ziemią.

Wysoko społeczne stworzenia, południowe wiewiórki latające mają tendencję do podróżowania i szybowania w powietrzu w dużych grupach. Bliskość drzew w ich siedlisku pozwala im stado razem i tworzyć bliskie rodziny i zbierać żywność bez konieczności podróżowania na duże odległości lub ryzyko narażenia się na naturalnych drapieżników. Mają również tendencję do trzymania się bardziej dojrzałych korytarzy leśnych nad młodszymi, co zdaniem naukowców jest znakiem, że są one znacznie bardziej wrażliwe na żywioły i zmiany w lesie niż wcześniej zakładano.

Pewnie widziałeś latającą wiewiórkę w swoim życiu, a może nawet posiadasz jedną lub znasz kogoś, kto ma jedną jako zwierzę domowe. Na pewno spotkaliście się z szarą wiewiórką wschodnią, a indyjska wiewiórka palmowa mniej lub bardziej przypomina nieco większą wiewiórkę. Ale co ze świstakiem alpejskim? To ogromne, ważące od 6 do 7 funtów stworzenie jest technicznie rzecz biorąc wiewiórką, ale wygląda o wiele bardziej jak nadęty piesek preriowy.

Śmot alpejski

Znaleziony w górskich pasmach wschodniej Europy, świstak alpejski (Marmota marmota) żyje między wysokością 800 a 3200 metrów w Alpach, Karpatach, Tatrach, Pirenejach i północnych Apeninach we Włoszech. Są one niesamowitymi kopaczami, znanymi z tego, że potrafią penetrować glebę, przez którą nawet dorosły mężczyzna z kilofem miałby trudności się przebić. To dzięki tunelom, które budują, są w stanie zagrzebać się w nich i spędzić do dziewięciu miesięcy każdego roku w hibernacji.

Śarmot alpejski żyje z diety, która składa się z traw i ziół, a także robaków, pająków i innych małych owadów. Wolą młode, miękkie rośliny niż jakikolwiek inny rodzaj i będą siedzieć i trzymać swoje jedzenie w swoich przednich łapach podczas jedzenia. Mają tendencję do pozostania w swoich norach przez większość czasu, ale pojawi się w godzinach porannych i wczesnych popołudniowych do paszy. Może to być częściowo przypisane do faktu, że nie są one dobrze przystosowane do ciepła, więc podczas gdy ich nory utrzymuje je w chłodzie, są one w stanie opuścić w godzinach przed letnie temperatury mają hit ich szczyt. W wyjątkowo ciepłe dni, mogą nie opuszczać swojej nory w ogóle. To dlatego będą spożywać duże ilości jednorazowo, budując grubą warstwę tłuszczu na swoim ciele, co pozwala im na hibernację przez tak długie okresy bez przerwy.

Choć gatunki wiewiórek różnią się na całym świecie, jedna rzecz jest wspólna. „Gdzie żyją wiewiórki?” to pytanie, na które można odpowiedzieć, patrząc najpierw na sam typ wiewiórki i jej wzorce zachowań. Mają one tendencję do wybierania obszarów, które najłatwiej odpowiadają ich tendencjom behawioralnym i łatwo zaspokajają ich potrzeby, takie jak schronienie, pożywienie i ochrona. Drzewa i lasy są ulubione, ale małe szare wiewiórki wschodnie, które widzicie, jak figlują po podwórku, chętnie wędrują z dala od gęstej ochrony lasu, aby mieć szansę zebrać trochę jedzenia. Ważne jest, aby pamiętać, że lasy nie są domem tylko dla wiewiórek, ale także dla tysięcy innych stworzeń, a wylesianie jest szybko rosnącym zagrożeniem we współczesnym świecie. Wszyscy powinniśmy o tym pamiętać, aby zapewnić długowieczność tych zadziornych, małych zwierząt i podjąć niezbędne kroki, aby być świadomymi ekologami nie tylko naszych siedlisk, ale również ich.