Irak w czasach Imperium Brytyjskiego i niepodległości
Pierwsza wojna światowa przyniosła koniec dominacji osmańskiej, którą zastąpiła obowiązkowa władza brytyjska. Królestwo Iraku zostało utworzone za panowania króla haszymidzkiego Faisala I w 1921 roku, a niepodległość uzyskano w 1932 roku.
Niezgoda etniczna i religijna w kraju doprowadziła do licznych buntów. W połączeniu z zamachami stanu w latach 1936 i 1941 oznaczało to zahamowanie rozwoju życia kulturalnego i przemysłu wydawniczego.
1958 przyniósł kolejny zamach stanu, który obalił monarchię i ustanowił republikę. Irak republikański dążył do rozbudowy bazy przemysłowej i wspierania rozwoju gospodarczego poprzez rozwój alfabetyzacji i edukacji.
Począł się boom wydawniczy, który uczynił Irak ważnym ośrodkiem wydawniczym dla całego świata arabskiego. Inne zmiany w prawie irackim i strukturze państwowego wsparcia dla kultury pozwoliły po raz pierwszy na rozwój wydawnictw na dużą skalę w językach mniejszości, zwłaszcza kurdyjskim i neoaramejskim.
W latach 60. i 70. w językach tych zaczęły ukazywać się masowo książki, czasopisma i dzienniki. Ustanowiły one pisemne środki obiegu kultur, które do tej pory w dużej mierze opierały się na przekazie ustnym.
Druk i typografia w Iraku nie były jednak tylko kwestią komercyjną. Powiązania między irackimi artystami i intelektualistami a międzynarodowymi prądami artystycznymi okazały się potężnym motorem rozwoju nowych języków wizualnych, luźno związanych z modernizmem. Rzeźbiarze, malarze i kaligrafowie eksperymentowali z pismem arabskim, dążąc do syntezy tradycji i współczesnej estetyki lub porzucając stare na rzecz nowych wizji nowoczesnego społeczeństwa arabskiego.
Ḍiā' 'Azzāwī, Shākir Ḥasan al-Sa’īd, Mukhallad al-Mukhtar, Salmān 'Abbās, Waḍāḥ al-Ward, Ḥassan al-Mas’ūd, Firyāl al-’Aḍamī i Hāshim Muḥammad al-Baghdādī, by wymienić tylko kilku, wszyscy zaangażowali się w ten kulturowy ferment. Od wykwintnej kaligrafii Hāshima Muḥammada al-Baghdādī z połowy ubiegłego wieku, przez obraz 'Azzāwī’ego Czerwone niebo z ptakami (1981), aż po wypełnioną tekstem rzeźbę Firyāla al-’Aḍamī’ego w kształcie granatu (2017), pismo arabskie było centralnym składnikiem ostatnich 60 lat irackiej twórczości artystycznej.
Od lat 80. XX wieku
1980 rok przyniósł Irakowi okres znacznych zawirowań, począwszy od wojny irańsko-irackiej, która trwała do 1988 roku. Późniejsza inwazja na Kuwejt i wojna w Zatoce Perskiej w latach 1990-91, po której nastąpiła ponad dekada sankcji, spowodowały emigrację wielu artystów, pisarzy i wydawców.
Język kurdyjski został poddany surowym ograniczeniom, które złagodzono dopiero po utworzeniu strefy zakazu lotów i de facto autonomicznego regionu kurdyjskiego w północnym Iraku w 1991 roku.
W 2003 roku sytuacja zmieniła się ze złej na gorszą, gdy inwazja na Irak pod wodzą USA spowodowała zniszczenia fizyczne i wstrząsy społeczne. Wiele dzieł ważnych dla historii piśmiennictwa w Iraku, zarówno starożytnych, jak i współczesnych, zostało zagrabionych lub zniszczonych po inwazji.
Okupacja, powstania antyokupacyjne i powstanie Państwa Islamskiego w Iraku i Lewancie (ISIL) pozbawiły kraj stabilności niezbędnej do powrotu do kulturalnego rozkwitu z wcześniejszych dekad.
Wszystko jednak nie jest stracone. Odporność jest niewątpliwie cechą irackiego pisarstwa i produkcji kulturalnej. Międzynarodowe Targi Książki w Bagdadzie, które odbędą się w lutym 2019 roku, są dowodem na to, że działalność wydawnicza w tym kraju nadal ma duże znaczenie. Pisanie w języku kurdyjskim, skupione wokół Sulaymāniyah (Slêmanî) i Erbilu (Hewlêr) na północy, jest dobrze ugruntowane i stanowi źródło znacznej aktywności gospodarczej.
Irakijscy kaligrafowie i artyści sięgnęli po kreatywne media, w tym słowo pisane, aby wyrazić swoje pragnienia i wizje przyszłości. Wspólnie przyczyniają się do tego, że Irak nadal odciska swoje piętno na postępującym marszu pisma.