Journal of Nursing

Kaitlin Graye, BSN, RN

Opieka zdrowotna przeszła ogromną transformację w ciągu ostatniej dekady. Medycyna nie jest już skoncentrowana na lekarzu lub chorobie. Opieka zdrowotna przesunęła się w kierunku koncentracji na pacjencie i kładzie nacisk na jakość, satysfakcję, wartość i wykorzystanie holistycznego podejścia do promowania ogólnego dobrostanu. Celem niniejszego opracowania jest omówienie znaczenia kompetencji zbiorowych i współpracy międzyzawodowej w systemach opieki zdrowotnej.

Kompetencje zbiorowe

Współpraca jest rozwijającym się procesem, który wymaga aktywnego udziału współdziałających ze sobą osób, które angażują się we wspólne rozwiązywanie problemów i podejmowanie decyzji, aby osiągnąć wspólny cel (Hamric, Hanson, Tracy & O’Grady, 2014). Współpraca jest szczególnie istotna w środowisku opieki zdrowotnej, aby sprostać coraz bardziej złożonym wymaganiom pacjentów z wieloma chorobami współistniejącymi. Współpraca łączy zasoby, aby ułatwić poprawę kosztów, dostępności i jakości opieki (Tsakitzidis i in., 2016).
Koncepcja kompetencji do współpracy charakteryzuje się zbieraniem różnorodnej wiedzy od wielu współpracujących ze sobą podmiotów (Gilbert, 2013). Różnorodna wiedza specjalistyczna oferowana przez dostawców specjalistycznych uzupełnia opiekę świadczoną przez dostawcę podstawowej opieki zdrowotnej. Kompetencja współpracy obejmuje różnych profesjonalistów i nieprofesjonalistów dzielących się umiejętnościami i doświadczeniem z zakresu swojej praktyki w celu poprawy dostarczania kompleksowego planu opieki, który uwzględnia wkład pacjentów i rodzin we wspólne podejmowanie decyzji (Interprofessional Education Collaborative Expert Panel, 2011). Praktyka współpracy międzyzawodowej wymaga nauki umiejętnego konsultowania się i komunikowania z kolegami. Udowodniono, że zaangażowanie w edukację międzyzawodową wzbogaca praktykę współpracy poprzez poprawę wyników klinicznych, przestrzeganie wytycznych dotyczących praktyki i wyższe wskaźniki zadowolenia pacjentów (Reeves i in., 2013).

Współpraca

Niezbędne cechy współpracy obejmują wspólny cel, humor, skuteczną komunikację, kompetencje interpersonalne i kliniczne oraz odpowiedzialność (Hamric, Hanson, Tracy O’Grady, 2014). Wzajemny szacunek, zaufanie oraz docenianie i uznawanie zróżnicowanej, komplementarnej wiedzy są również uważane za istotne elementy współpracy; jednakże cechy te rozwijają się z czasem (Hamric, Hanson, Tracy & O’Grady, 2014). Autorka uzyskała wynik jeden zarówno w domenie interakcji międzyprofesjonalnej, jak i w domenie wartości po skorzystaniu z narzędzia samooceny kompetencji Interprofessional Education Collaborative.

Autorka zobowiązała się do poprawy dwóch celów praktyki współpracy międzyprofesjonalnej, z których oba są zorientowane na społeczność i populację. Motywacja stojąca za wyborem dwóch wyżej wymienionych celów wynika z autorefleksji autora i identyfikacji obszarów, w których uzasadniona jest poprawa. Pierwszy cel, wybrany z dziedziny kompetencji w zakresie komunikacji interprofesjonalnej, ma na celu wzmocnienie umiejętności komunikowania się z pracownikami służby zdrowia, pacjentami i rodzinami w łatwo zrozumiałym formacie (Interprofessional Education Collaborative Expert Panel, 2011). Koncepcja ta jest krytyczna dla uniknięcia nieporozumień, które mogą skutkować zmniejszeniem satysfakcji pacjenta, pominięciami w planach leczenia i niekorzystnymi wynikami klinicznymi (Howard, Jacobson, & Kripalani, 2013). Autorka leczyła wielu pacjentów z powodu działań niepożądanych związanych z niezrozumieniem instrukcji dotyczących opieki nad pacjentem.
W domenie zespołów i pracy zespołowej, drugim celem jest wykorzystanie istniejących dowodów w celu wzmocnienia podejścia opartego na zespole (Interprofessional Education Collaborative Expert Panel, 2011). Praktyka oparta na dowodach naukowych dostarczyła wielu badań dotyczących strategii poprawy pracy zespołowej. Skuteczna praca zespołowa zwiększa bezpieczeństwo pacjentów i efektywność opieki (Weller, Boyd, & Cumin, 2014). Stosowanie metod pracy zespołowej opartych na dowodach naukowych może pomóc jednostkom w konstruktywnym wyrażaniu różnych punktów widzenia w celu optymalizacji komunikacji i współpracy. Włączenie osobistych mocnych stron przywódczych bycia relatorem i komunikatorem pomogło autorce w zaangażowaniu pozytywnej i produktywnej pracy zespołowej.

Bariery współpracy

Wyzwania, które hamują efektywną współpracę obejmują brak wyjaśnienia roli, ograniczoną dostępność, ograniczenia czasowe, nieporozumienia w zakresie praktyki lub odpowiedzialności, błędną komunikację, różnice władzy, brak zaufania i sprzeczne perspektywy (Lancaster, Kolakowsky-Hayner, Kovacich, & Greer-Williams, 2015). Autorka osobiście spotkała się z wieloma wcześniej wymienionymi barierami we współpracy.
Szczególnym utrudnieniem we współpracy, które jest powszechnie doświadczane przez autorkę, są trudności w przenoszeniu pacjentów do ośrodka behawioralnego z oddziału ratunkowego po ich medycznym oczyszczeniu. Pielęgniarki psychiatryczne często kwestionują adekwatność zwolnienia lekarskiego z obawy przed przyjęciem pacjenta z komplikacjami medycznymi. Zdarzyło się kilka przypadków, w których pacjenci byli przetrzymywani przez dłuższy czas z powodu niechęci pielęgniarek psychiatrycznych do przyjmowania pacjentów. Sytuacja ta niestety eskalowała w przeszłości, w wyniku czego pielęgniarka oddziału ratunkowego konsultowała się z przełożonymi, aby interweniować.

Refleksja nad sytuacją, ingerencja personelu nadzorującego była niepotrzebna i szkodliwa dla współpracy międzybranżowej. Jeśli sytuacja miałaby się powtórzyć, pielęgniarka oddziału ratunkowego powinna użyć zrozumiałej terminologii, aby udzielić dokładnych wyjaśnień dotyczących stanu zdrowia pacjenta i jego stabilności w celu bezpiecznego przeniesienia do ośrodka psychiatrycznego. Jeśli opóźnienia w przeniesieniu pacjenta będą się powtarzać, pielęgniarka oddziału ratunkowego powinna użyć skutecznej komunikacji, aby powtórzyć wspólny cel, jakim jest zapewnienie skutecznej i efektywnej opieki skoncentrowanej na pacjencie.

Doświadczenia osobiste

Oddział ratunkowy spotyka się z różnorodną populacją pacjentów z wieloma klinicznymi, finansowymi, społecznymi, emocjonalnymi i wspierającymi potrzebami. Przykładem sytuacji wymagającej współpracy międzybranżowej, która przychodzi mi na myśl, jest zdarzenie z udziałem dwuletniego pacjenta, który doświadczył ostrej niewydolności oddechowej. W ośrodku, w którym zatrudniony jest autor, nie leczy się regularnie pacjentów pediatrycznych. Przed przybyciem pacjenta personel wyrażał niepokój i stres związany z niepewnością i brakiem doświadczenia w pracy z populacją pediatryczną. W tej sytuacji wezwano dodatkowe zasoby, w tym terapeutę oddechowego, byłą pielęgniarkę pediatryczną i pielęgniarkę lotniczą. Rozpoznanie ograniczeń w zakresie praktyki i wiedzy na temat odpowiednich zasobów doprowadziło do bezpiecznego transferu po ustabilizowaniu stanu niemowlęcia.
Patrząc wstecz na tę sytuację, konieczna jest dalsza edukacja w zakresie pediatrycznej pomocy doraźnej. Zapewnienie czasu na refleksję nad stresującym wydarzeniem jako zespół jest również ważne. Czynniki sprzyjające efektywnej pracy zespołu w tej sytuacji obejmowały ustaloną relację, wzajemny szacunek, przejrzystą komunikację i wspólny cel, jakim było osiągnięcie wysokiej jakości ciągłości opieki.

Podsumowanie

Dostarczanie opieki zdrowotnej podlega ciągłym zmianom dzięki nowym odkryciom w badaniach opartych na dowodach naukowych poprzez wspólne wysiłki naukowców, świadczeniodawców i osób spoza środowiska klinicznego. Wspólny cel łączy świadczeniodawców z różnych dyscyplin, aby osiągnąć rozwój planów leczenia skoncentrowanych na pacjencie, które promują holistyczne podejście do ogólnego dobrostanu pacjenta. Skuteczna współpraca interdyscyplinarna wymaga wiedzy, jak ułatwić efektywną pracę zespołową w środowisku klinicznym poprzez komunikację interpersonalną i wzajemne poszanowanie różnorodnych zasad etycznych, wartości i obowiązków wynikających z pełnionej roli.

Gilbert, D. (2013). Collaborative competence: Redefiniowanie edukacji w zakresie zarządzania poprzez konstrukcję społeczną. Journal of Psychological Issues in Organizational Culture, 4(3), 26-43. doi:10.1002/jpoc.21116

Hamric, A. B., Hanson, C. M., Tracy, M. F., & O’Grady, E.T. (2014). Pielęgniarstwo zaawansowanej praktyki: An integrative approach (5th edition). St. Louis, MO: Saunders Elsevier
Howard, T., Jacobson, K., & Kriplani, S. (2013). Doctor talk: Stosowanie przez lekarzy jasnej komunikacji werbalnej. Journal of Health Communication, 18(8), 991-1011. doi:10.1080/10810730.2012.757398
Interprofessional Education Collaborative Expert Panel. (2011). Kompetencje kluczowe dla współpracy międzyzawodowej: Raport panelu ekspertów. Washington, D.C.: Interprofessional Education Collaborative.
Lancaster, G., Kolakowsky-Hayner, S., Kovacich, J., Greer-Williams, N. (2015). Interdyscyplinarna komunikacja i współpraca pomiędzy lekarzami, pielęgniarkami i nielicencjonowanym personelem pomocniczym. Journal of Nursing Scholarship, 47(3), 275-284. doi:10.1111/jnu.12130
Reeves, S., Perrier, L., Goldman, J., Freeth, D., & Zwarenstein, M. (2013). Edukacja interprofesjonalna: Wpływ na praktykę zawodową i wyniki opieki zdrowotnej (aktualizacja). Cochrane Database of Systematic Reviews, 6. doi:10.1002/14651858.CD002213.pub3
Tsakitzidis, G., Timmermans, O., Callewaert, N., Verhoeven, V., Lopez-Hartmann, M., Truijen, S., Meulemans, H., & Van Royen, P. (2016). Outcome indicators on interprofessional collaboration interventions for elderly. International Journal for Integrated Care, 16(2), 5. doi:10.5334/ijic.2017
Weller, J., Boyd, M., & Kminek, D. (2014). Zespoły, plemiona i bezpieczeństwo pacjenta: Pokonywanie barier dla efektywnej pracy zespołowej w opiece zdrowotnej. Postgraduate Medical Journal, 90(1061), 149-154. doi:10.1136/postgradmedj-2012-131168

” Powrót do Journal of Nursing

.