Pytanie: „Jaka jest definicja grzechu?”
Odpowiedź: Grzech jest opisany w Biblii jako przekroczenie prawa Bożego (1 Jana 3:4) i bunt przeciwko Bogu (Powtórzonego Prawa 9:7; Jozuego 1:18). Grzech miał swój początek u Lucyfera, prawdopodobnie najpiękniejszego i najpotężniejszego z aniołów. Nie zadowolony ze swojej pozycji, chciał być wyższy od Boga, i to był jego upadek, początek grzechu (Izajasza 14:12-15). Przemianowany na szatana, sprowadził grzech na rodzaj ludzki w ogrodzie Eden, gdzie kusił Adama i Ewę tą samą zachętą: „Będziecie jak Bóg”. Księga Rodzaju 3 opisuje bunt Adama i Ewy przeciwko Bogu i przeciwko Jego poleceniu. Od tego czasu grzech był przekazywany przez wszystkie pokolenia ludzkości, a my, potomkowie Adama, odziedziczyliśmy po nim grzech. List do Rzymian 5:12 mówi nam, że przez Adama grzech wszedł na świat i w ten sposób śmierć stała się udziałem wszystkich ludzi, ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” (List do Rzymian 6:23).
Przez Adama wrodzona skłonność do grzechu weszła do rodzaju ludzkiego i ludzie z natury stali się grzesznikami. Kiedy Adam zgrzeszył, jego wewnętrzna natura została przekształcona przez grzech buntu, przynosząc mu duchową śmierć i deprawację, która została przekazana wszystkim, którzy przyszli po nim. Jesteśmy grzesznikami nie dlatego, że grzeszymy; raczej grzeszymy dlatego, że jesteśmy grzesznikami. Ta przekazana deprawacja jest znana jako grzech odziedziczony. Tak jak dziedziczymy cechy fizyczne od naszych rodziców, tak samo dziedziczymy naszą grzeszną naturę od Adama. Król Dawid ubolewał nad tym stanem upadłej ludzkiej natury w Psalmie 51:5: „Z pewnością byłem grzeszny przy urodzeniu, grzeszny od chwili, gdy poczęła mnie matka.”
Inny rodzaj grzechu znany jest jako grzech przypisany. Używane zarówno w kontekście finansowym, jak i prawnym, greckie słowo „przypisany” oznacza „wzięcie czegoś, co należy do kogoś i zaliczenie tego na konto innej osoby”. Przed nadaniem Prawa Mojżesza, grzech nie był przypisany człowiekowi, chociaż ludzie nadal byli grzesznikami z powodu odziedziczonego grzechu. Po nadaniu Prawa, grzechy popełnione z pogwałceniem Prawa zostały im przypisane (zaliczone) (Rz 5:13). Nawet zanim przekroczenia Prawa zostały przypisane ludziom, ostateczna kara za grzech (śmierć) nadal panowała (Rz 5:14). Wszyscy ludzie, od Adama do Mojżesza, podlegali śmierci, nie z powodu ich grzesznych czynów przeciwko Prawu Mojżeszowemu (którego nie mieli), ale z powodu ich własnej, odziedziczonej grzesznej natury. Po Mojżeszu ludzie podlegali śmierci zarówno z powodu grzechu odziedziczonego po Adamie, jak i grzechu przypisanego, wynikającego z pogwałcenia praw Bożych.
Bóg użył zasady przypisania dla dobra ludzkości, kiedy przypisał grzech wierzących na konto Jezusa Chrystusa, który zapłacił karę za ten grzech – śmierć na krzyżu. Przypisując nasz grzech Jezusowi, Bóg potraktował Go tak, jakby był grzesznikiem, choć nim nie był, i kazał Mu umrzeć za grzechy całego świata (1 List Jana 2:2). Ważne jest, aby zrozumieć, że grzech został Mu przypisany, ale nie odziedziczył go po Adamie. Poniósł karę za grzech, ale nigdy nie stał się grzesznikiem. Jego czysta i doskonała natura była nietknięta przez grzech. Był traktowany tak, jakby był winny wszystkich grzechów, jakie kiedykolwiek popełnił rodzaj ludzki, chociaż nie popełnił żadnego. W zamian za to Bóg przypisał wierzącym sprawiedliwość Chrystusa i zapisał na nasze konta Jego sprawiedliwość, tak jak zapisał nasze grzechy na konto Chrystusa (2 Kor 5,21).
Trzecim rodzajem grzechu jest grzech osobisty, popełniany codziennie przez każdego człowieka. Ponieważ odziedziczyliśmy grzeszną naturę po Adamie, popełniamy indywidualne, osobiste grzechy, począwszy od pozornie niewinnej nieprawdy, a skończywszy na morderstwie. Ci, którzy nie uwierzyli w Jezusa Chrystusa, muszą zapłacić karę za te osobiste grzechy, jak również za grzech odziedziczony i przypisany. Jednak wierzący zostali uwolnieni od wiecznej kary za grzech – piekła i śmierci duchowej – ale teraz mamy również moc, aby oprzeć się grzechowi. Teraz możemy wybierać, czy popełniać grzechy osobiste, czy nie, ponieważ mamy moc, aby oprzeć się grzechowi dzięki Duchowi Świętemu, który mieszka w nas, uświęcając i skazując nas za nasze grzechy, kiedy je popełniamy (List do Rzymian 8:9-11). Kiedy wyznajemy Bogu nasze osobiste grzechy i prosimy o ich przebaczenie, zostajemy przywróceni do doskonałej społeczności i komunii z Nim. „Jeśli wyznajemy grzechy nasze, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 List Jana 1:9).
Wszyscy jesteśmy trzykrotnie potępieni z powodu grzechu odziedziczonego, przypisanego i osobistego. Jedyną sprawiedliwą karą za ten grzech jest śmierć (Rz 6:23), nie tylko śmierć fizyczna, ale śmierć wieczna (Obj 20:11-15). Na szczęście, grzech odziedziczony, grzech przypisany i grzech osobisty zostały ukrzyżowane na krzyżu Jezusa, a teraz przez wiarę w Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela „mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego” (Efezjan 1:7).

.