Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy cofnąć się w czasie i sprawdzić, jak dokładnie ten typ rządu ewoluował historycznie na tym terytorium. Jaki był rosyjski sposób organizacji państwa?

Knyaz' i druzhina

Knyaz' (książę) był pierwszym typem rosyjskiego władcy. Na długo przed najazdem tatarsko-mongolskim, część ziem była rządzona przez lokalnych książąt. Ich podstawową funkcją dla społeczeństwa była ochrona ludności przed najeźdźcami i zdobywcami, a także przed miejscowymi łotrami. Knyazowi pomagała jego drużina (straż), zwarta grupa, która walczyła dla knyaza. W zamian za ochronę, mieszkańcy tych ziem płacili knyazowi coroczną daninę. Nie mieli oni jednak większego wpływu na jego działania.

Wpływy tatarsko-mongolskie

Po splądrowaniu i zniewoleniu ziem ruskich przez Tatarów-Mongołów, funkcje książąt ruskich zaczęły podlegać zatwierdzeniu przez Tatarów – aby zostać „oficjalnym” księciem jakiegoś terytorium ruskiego, należało udać się do Złotej Ordy, przywożąc hojne prezenty, i „zdobyć” książęcy dokument uwierzytelniający, zwany „jarłykiem”. Rosyjscy książęta, którzy byli ważni i szlachetni w domu, często musieli się upokarzać w stolicy Hordy – na przykład chodzić na kolanach do tronu chana.

Horda wpłynęła na rosyjski system polityczny w jego początkach. Bezwzględne i przebiegłe metody chanów tatarskich zostały zapożyczone przez pierwszych książąt rosyjskich i wykorzystane w wojnie feudalnej. Kraj potrzebował jedności, by przeciwstawić się tatarskiemu jarzmu, i stopniowo książęta moskiewscy stali się najpotężniejsi. Wielki książę moskiewski Iwan Wielki, który zjednoczył ziemie przeciwko Tatarom, już wtedy nazywał siebie „carem” – wschodni tytuł zapożyczony przez Rosjan. Zamiast druzów, cara otaczali bojarzy – bogaci właściciele ziemscy i dowódcy wojskowi, którzy pomagali carowi w rządzeniu.

Wiek cara

Pierwszy oficjalny car Rosji, Iwan Groźny, rozumiał, że ogromne terytorium, które kontrolował, było bardzo zróżnicowane, a jego części miały różne cele i życzenia. Około 1549 roku Iwan zwołał Sobór Zemski – zgromadzenie najbardziej wpływowych ludzi (szlachty, kupców, księży i dowódców wojskowych), którzy zostali przysłani do Moskwy przez miejscową ludność z różnych części Rosji. Rosyjscy historycy twierdzą, że jest to rosyjska forma niewybieralnej, ale „wybranej” demokracji przedstawicielskiej.

Od 1549 do 1684 roku istniało około 60 soborów. Zbierały się one nieregularnie, by decydować o najważniejszych sprawach państwa. Car i bojarzy nie mogli skutecznie sprawować władzy z centrum, ponieważ nie trzymali ręki na pulsie reszty rozległych ziem.

W XVII wieku nawiązała się komunikacja między centrum kraju a jego peryferiami, pojawiła się rosyjska szlachta – wojskowi, którzy służyli carowi i bojarom w zamian za działki ziemi. Mogli oni posiadać chłopów pańszczyźnianych, z których część stawała się ich żołnierzami w czasie wojny. Sobory przestały być potrzebne, bo ci szlachcice stali się sługami cara i bojarów w całym kraju. Tymczasem wśród tej szlachty prym wiedli bojarzy. Bojarzy mieli duży wpływ na politykę i cara. Byli oni jednak elitą i nie reprezentowali woli ludności.

Cesarz i szlachta

Za czasów Piotra Wielkiego w Rosji pojawił się rząd o europejskim charakterze. Zniszczył on bojarów, którzy skupili w swoich rękach zbyt wiele władzy. Teraz istniał car – ostateczny suweren – i wszyscy inni, którzy byli jego sługami. Piotr zobowiązał wszystkich szlachciców do służby państwowej, wojskowej lub cywilnej, i zainstalował europejski system prawny i rządowy z kolegiami (ministerstwami), Senatem Rządzącym i Kościołem, również kontrolowanym przez państwo.

Niszcząc fizycznie lub finansowo najpotężniejszych ze starej elity, Piotr zainstalował nową elitę, rozdając wielkie połacie ziemi i upewnił się, że tytuły stały się dziedziczne. Przez większą część 200-letniej historii Imperium Rosyjskiego równowaga sił wyglądała następująco: szlachta była zależna od swoich poddanych, którzy produkowali żywność i towary, a państwo było zależne od szlachty, która walczyła w wojsku, organizowała biznes i rozwijała technologię. Ta niestabilna równowaga załamała się, gdy w Rosji zniesiono pańszczyznę.

Rosyjscy chłopi zapłacili wysoką cenę za swoją wolność – musieli wykupić od państwa ziemię, którą użytkowali. To jeszcze bardziej zubożyło większość ludności. Tymczasem szlachta została pozbawiona swojego głównego źródła dochodów i szybko podupadła.

Czasy radzieckie

Rewolucja bolszewicka położyła kres staremu porządkowi, ale system sowiecki w dużej mierze skopiował carski. Państwo radzieckie zorganizowało własną „szlachtę” – partię komunistyczną. Była ona połączona z aparatem państwowym na wszystkich szczeblach. Urzędnicy partyjni byli formalnie wybierani przez ludność. W Rosji carskiej szlachectwo było dziedziczne, natomiast w Związku Radzieckim szlachtę można było zniszczyć w mgnieniu oka, po prostu wyrzucając ją z partii. Jako mianowani przywódcy lokalni, urzędnicy sowieccy nie reprezentowali życzeń ludności, a czasem wręcz przeciwnie – w imię własnych potrzeb – jako że sowiecka „szlachta” nie była dziedziczna, niektórzy skorumpowani urzędnicy uciekali się do kradzieży i łapówkarstwa, aby zgromadzić więcej osobistego bogactwa. Taki system był skazany na porażkę.

Federacja Rosyjska

Po 1991 roku Federacja Rosyjska stała się republiką prezydencką z systemem półprezydenckim. Oznacza to, że obywatele wyrażają swoją wolę, wybierając zarówno władzę ustawodawczą (parlament, w Rosji – Zgromadzenie Federalne), jak i wykonawczą (prezydent, który zatwierdza rząd utworzony przez premiera). Aby uchwalić ustawę, musi ją zatwierdzić zarówno Zgromadzenie Federalne, jak i prezydent.

Gałęzie władzy kontrolują się wzajemnie. Władza ustawodawcza, która zatwierdza wszystkie ustawy, może wystąpić z wnioskiem o wotum nieufności wobec rządu i zażądać jego reformy. Z drugiej strony, prezydent może w każdej chwili rozwiązać Dumę Państwową, niższą izbę Zgromadzenia Federalnego, a Rada Federacji (izba wyższa) może postawić prezydenta w stan oskarżenia

.