Podejmowano różne próby sklasyfikowania klimatów na Ziemi w regiony klimatyczne. Jednym z godnych uwagi, ale starożytnym i błędnym przykładem jest Arystotelesowska strefa umiarkowana, torrid i frigid. Jednak XX-wieczna klasyfikacja opracowana przez niemieckiego klimatologa i botanika-amatora Wladimira Köppena (1846-1940) nadal pozostaje miarodajną mapą klimatów świata używaną do dziś.

Powstały w 1928 r. jako mapa ścienna, której współautorem był student Rudolph Geiger, system klasyfikacji (mapa) Köppena był aktualizowany i modyfikowany przez Köppena aż do jego śmierci. Od tego czasu był on modyfikowany przez wielu geografów.

Zmodyfikowany System Klasyfikacji Klimatu Köppena jest najczęściej stosowanym systemem klasyfikacji klimatów świata. Jego kategorie oparte są na średnich rocznych i miesięcznych wartościach temperatury i opadów. System Köppena rozpoznaje sześć głównych typów klimatycznych; każdy typ jest oznaczony dużą literą.

Oprócz głównych typów klimatycznych, każda kategoria jest dalej podzielona na podkategorie w oparciu o temperaturę i opady. Możliwe są tylko 24 podkategorie, co sprawia, że ogólne schematy są dość łatwe do zrozumienia.

Na przykład, stany USA położone wzdłuż Zatoki Meksykańskiej są oznaczone jako „Cfa”. Litera „C” reprezentuje kategorię „łagodnych stanów średnich”, druga litera „f” oznacza niemieckie słowo feucht lub „wilgotny”, a trzecia litera „a” wskazuje, że średnia temperatura najcieplejszego miesiąca jest wyższa niż 22°C. Tak więc, „Cfa” daje nam dobre wskazanie klimatu tego regionu, łagodny klimat średnich szerokości geograficznych z brakiem pory suchej i gorącym latem.

Kod klasyfikacji Köppen (i niektóre statystyki) zostały zaadaptowane (za zgodą Petera Schilda) z kodu programu pogodowego COMIS.

Klasyfikacja klimatyczna Köppen – Główne grupy

Köppen Typ klimatu	Opis
A	Klimat zwrotnikowy wilgotny: wszystkie miesiące mają średnie temperatury powyżej 18 stopni Celsjusza
B	Klimaty suche: z niedoborem opadów przez większą część roku
C	Wilgotne klimaty średniowysokie z łagodnymi zimami
D	Wilgotne klimaty średniowysokie z mroźnymi zimami
E	Klimaty polarne: z ekstremalnie zimnymi zimami i latami
H	Obszary wyżynne: Ze względu na obszary górskie, ta klasyfikacja może obejmować każdą z poprzednich pięciu.

: Klasyfikacja klimatyczna Köppena – główne grupy

Więcej szczegółów na temat każdej z głównych kategorii i podkategorii poniżej:

Tropikalne klimaty wilgotne (A)

Tropikalne klimaty wilgotne rozciągają się na północ i południe od równika do około 15 do 25 stopnia szerokości geograficznej. W tych klimatach wszystkie miesiące mają średnie temperatury wyższe niż 18 stopni Celsjusza. Roczne opady przekraczają 1500 mm. W grupie A występują trzy pomniejsze typy klimatów Köppen, a ich oznaczenie opiera się na sezonowym rozkładzie opadów. Af lub zwrotnikowy wilgotny to klimat zwrotnikowy, w którym opady występują przez cały rok. Miesięczne wahania temperatury w tym klimacie są mniejsze niż 3 stopnie Celsjusza. Ze względu na intensywne ogrzewanie powierzchniowe i wysoką wilgotność powietrza chmury cumulus i cumulonimbus tworzą się wczesnym popołudniem prawie każdego dnia. Wysokie temperatury dzienne wynoszą około 32 stopni Celsjusza, podczas gdy temperatury nocne wynoszą średnio 22 stopnie Celsjusza. W Am panuje tropikalny klimat monsunowy. Roczna suma opadów jest równa lub większa od Af, ale spada w ciągu 7 do 9 najgorętszych miesięcy. W porze suchej występuje bardzo mało opadów. Klimat tropikalny mokry i suchy lub sawanna (Aw) ma przedłużoną porę suchą w zimie. Opady w porze mokrej są zwykle mniejsze niż 1000 milimetrów i występują tylko w porze letniej.

Klimaty suche (B)

Najbardziej oczywistą cechą tych klimatów jest to, że potencjalne parowanie i transpiracja przewyższają opady. Klimaty te rozciągają się od 20 do 35 stopni na północ i południe od równika i w dużych regionach kontynentalnych na średnich szerokościach geograficznych, często otoczonych górami. Do pomniejszych typów tego klimatu należą: Bw – suchy jałowy (pustynny) jest to klimat prawdziwie pustynny. Obejmuje 12 % powierzchni lądów i jest zdominowany przez roślinność kserofityczną. Bs – suchy półsuchy (stepowy) to klimat trawiasty, który zajmuje 14% powierzchni lądowej Ziemi. Otrzymuje on więcej opadów niż Bw albo ze strefy konwergencji międzyzwrotnikowej, albo z cyklonów na średnich szerokościach geograficznych.

Moistyczne klimaty podzwrotnikowe na średnich szerokościach geograficznych (C)

Klimat ten charakteryzuje się ciepłym i wilgotnym latem oraz łagodną zimą. Jego zasięg wynosi od 30 do 50 stopni szerokości geograficznej, głównie na wschodnich i zachodnich granicach większości kontynentów. W zimie główną cechą pogody jest cyklon na średniej szerokości geograficznej. W miesiącach letnich dominują burze konwekcyjne. Istnieją trzy typy niżów: Cfa – wilgotny podzwrotnikowy; Cs – śródziemnomorski; i Cfb – morski. Klimat podzwrotnikowy wilgotny (Cfa) charakteryzuje się gorącym, parnym latem i głównie burzami. Zimy są łagodne, a opady w tym okresie pochodzą od cyklonów na średniej szerokości geograficznej. Dobrym przykładem klimatu Cfa jest południowo-wschodnia część USA. Klimaty morskie Cfb występują na zachodnich wybrzeżach kontynentów. Charakteryzuje je klimat wilgotny z krótkim suchym latem. Obfite opady występują w czasie łagodnych zim z powodu ciągłej obecności cyklonów średnich szerokości geograficznych. Klimat śródziemnomorski (Cs) otrzymuje opady głównie w okresie zimowym od cyklonów na średnich szerokościach geograficznych. Ekstremalna letnia jałowość spowodowana jest opadającym powietrzem wyżów podzwrotnikowych i może występować nawet przez 5 miesięcy. Lokalizacje w Ameryce Północnej są od Portland, Oregon do całej Kalifornii.

Moistyczne kontynentalne klimaty średnich szerokości geograficznych (D)

Moistyczne kontynentalne klimaty średnich szerokości geograficznych mają ciepłe do chłodnych lata i mroźne zimy. Położenie tych klimatów jest biegunowe w stosunku do klimatów C. Najcieplejszy miesiąc ma więcej niż 10º C, a najzimniejszy mniej niż -30º C. Zimy są ostre, z burzami śnieżnymi, silnymi wiatrami, gorzkimi mrozami od kontynentalnych polarnych lub arktycznych mas powietrza. Podobnie jak w przypadku klimatów C wyróżnia się trzy typy podrzędne: Dw – suche zimy; Ds – suche lata; oraz Df – wilgotne wszystkie pory roku.

Klimaty polarne (E)

Klimaty polarne charakteryzują się całorocznymi niskimi temperaturami z najcieplejszym miesiącem poniżej 10º C. Klimaty polarne występują na północnych obszarach przybrzeżnych Ameryki Północnej i Europy, Azji oraz na lądolodach Grenlandii i Antarktydy. Istnieją dwa pomniejsze typy klimatów. ET lub tundra polarna to klimat, w którym gleba jest trwale zamarznięta do głębokości setek metrów, co jest stanem znanym jako wieczna zmarzlina. Roślinność zdominowana jest przez mchy, porosty, karłowate drzewa i rozproszone krzewy drzewiaste. EF lub polarne czapy lodowe mają powierzchnię, która jest stale pokryta śniegiem i lodem.

Obszary wyżynne (H)

Obszary wyżynne mogą obejmować każdą z wcześniej wymienionych głównych kategorii – czynnikiem decydującym jest wysokość nad poziomem morza (temperatura spada o około 2º C na każdy wzrost o 305 m). Jest to złożona strefa klimatyczna. Regiony wyżynne odpowiadają z grubsza głównym kategoriom zmian temperatury w zależności od szerokości geograficznej – z jednym ważnym wyjątkiem. Pory roku występują na wyżynach tylko wtedy, gdy występują również w pobliskich regionach nizinnych. Na przykład, chociaż klimaty A mają chłodniejsze temperatury na wyższych wysokościach, zmiany sezonowe klimatów C, D i E nie występują.

Poniżej przedstawiono przegląd świata i jego klasyfikacji Köppen.

I bardziej podstawowy widok z miesięczną temperaturą termometru suchego i temperaturą punktu rosy dla tych stref (półkula północna).