Kora wyspowa jest złożoną cytoarchitektonicznie i bogato połączoną strukturą, która funkcjonuje jako węzeł korowy zaangażowany w interocepcję, multimodalne przetwarzanie sensoryczne, kontrolę autonomiczną, samoświadomość percepcyjną i emocjonalne kierowanie zachowaniami społecznymi. Ludzka insula jest podzielona na płat tylny i przedni i obejmuje tylny, środkowy i przedni podział oparty na różnych cytoarchitekturach (ziarnisty, dysgranularny i agranularny), połączeniach i funkcjach. Tylna (ziarnista) część wyspy otrzymuje sygnały z dróg czuciowych: bólu, temperatury, trzewi, przedsionków i innych; ta multimodalna reprezentacja sensoryczna jest dalej opracowywana w korze śródwęchowej (dysgranularnej), a następnie przekazywana do przedniej (agranularnej) części wyspy, która dalej przetwarza te informacje i współdziała z obszarami zaangażowanymi w kontrolę poznawczą i emocjonalną. W ten sposób wyspa stanowi interfejs między odczuciami cielesnymi a emocjami i może odgrywać kluczową rolę w świadomości percepcyjnej, zachowaniach społecznych i podejmowaniu decyzji. Badania fMRI i mikrostymulacji korowej u pacjentów poddawanych ocenie pod kątem operacji padaczki dostarczyły dalszych informacji na temat złożoności funkcjonalnej wyspy u ludzi. Ostre uszkodzenia, napady lub zaburzenia zwyrodnieniowe dotyczące półkuli powodują szeroki zakres objawów czuciowych, autonomicznych, motorycznych, poznawczych i behawioralnych. Istnieje kilka prac dotyczących anatomicznej i funkcjonalnej organizacji wyspy1-6 oraz klinicznej manifestacji zmian ogniskowych, napadów lub procesów zwyrodnieniowych dotyczących tego złożonego obszaru7-10