JerozolimaEdit

Trzy ewangelie biblijne, które wspominają o koronie cierniowej, nie mówią, co się z nią stało po ukrzyżowaniu. Najstarsza znana wzmianka o tym, że korona była już adorowana jako relikwia pochodzi od św. Paulinusa z Noli, piszącego po 409 r., który mówi o koronie jako o relikwii adorowanej przez wiernych (Epistoła Macarius w Migne, Patrologia Latina, LXI, 407). Kasjodor (ok. 570) wymienia koronę cierniową wśród innych relikwii, które były „chwałą” miasta Jerozolimy. „Tam”, mówi, „możemy zobaczyć cierniową koronę, która została włożona na głowę naszego Odkupiciela tylko po to, aby wszystkie ciernie świata zostały zebrane razem i połamane” (Migne, LXX, 621). Kiedy Grzegorz z Tours w De gloria martyri pisze, że ciernie w koronie były nadal zielone, a ich świeżość w cudowny sposób odnawiała się każdego dnia, nie wzmacnia to zbytnio historycznej autentyczności relikwii, której nie widział, ale Brewiarz lub Krótki opis Jerozolimy:16) (krótki tekst datowany na ok. 530 r. n.e.:iv), oraz itinerarium Antoninusa z Piacenzy (VI w.):18 wyraźnie podają, że korona cierniowa była wówczas pokazana w „Bazylice na Górze Syjon”, choć nie ma pewności co do faktycznego miejsca, do którego odnoszą się autorzy:42 i nn. Z tych fragmentów dowodów oraz innych, późniejszych („Pielgrzymka” mnicha Bernarda wskazuje, że relikwia wciąż znajdowała się na Górze Syjon w 870 r.) wynika, że rzekoma korona cierniowa była czczona w Jerozolimie w pierwszych wiekach ery powszechnej.

KonstantynopolEdycja

Jakiś czas później korona została rzekomo przeniesiona do Konstantynopola, ówczesnej stolicy cesarstwa. Historyk Francois de Mély przypuszczał, że cała korona została przeniesiona z Jerozolimy do Konstantynopola niewiele przed rokiem 1063. Germainowi, biskupowi Paryża, który był długo przechowywany w Saint-Germain-des-Prés, a cesarzowa Irena w 798 lub 802 roku wysłała Karolowi Wielkiemu kilka cierni, które zostały przez niego zdeponowane w Akwizgranie. Mówi się, że osiem z nich było tam podczas konsekracji bazyliki w Akwizgranie; późniejszą historię kilku z nich można prześledzić bez trudu: cztery zostały podarowane Saint-Corneille z Compiègne w 877 roku przez Karola Łysego; Hugh Wielki, książę Franków, wysłał jeden do anglosaskiego króla Athelstana w 927 roku, z okazji pewnych negocjacji małżeńskich, i ostatecznie znalazł się on w opactwie Malmesbury; inny został podarowany hiszpańskiej księżniczce około 1160 roku; i znowu inny został zabrany do opactwa Andechs w Niemczech w roku 1200.

FrancjaEdit

W 1238 r. Baldwin II, łaciński cesarz Konstantynopola, pragnąc uzyskać wsparcie dla swego chwiejącego się imperium, ofiarował koronę cierniową Ludwikowi IX, królowi Francji. Była ona wówczas w rękach Wenecjan jako zabezpieczenie wielkiej pożyczki w wysokości 13 134 sztuk złota, ale została odkupiona i przewieziona do Paryża, gdzie Ludwik IX zbudował dla niej kaplicę Sainte-Chapelle, ukończoną w 1248 roku. Relikwia pozostała tam aż do Rewolucji Francuskiej, kiedy to, po znalezieniu przez pewien czas domu w Bibliotece Narodowej, Konkordat z 1801 roku przywrócił ją Kościołowi i została złożona w Katedrze Notre-Dame de Paris.

Relikwia, którą otrzymał Kościół, to poskręcany krąg z sitowia Juncus balticus, rośliny pochodzącej z morskich obszarów północnej Brytanii, regionu bałtyckiego i Skandynawii; ciernie zachowane w różnych innych relikwiarzach pochodzą z Ziziphus spina-christi, rośliny pochodzącej z Afryki oraz południowej i zachodniej Azji, i rzekomo zostały wyjęte z Korony i przechowywane w oddzielnych relikwiarzach od czasu przybycia do Francji. Relikwie otrzymały nowe relikwiarze, jeden zamówiony przez Napoleona Bonaparte, drugi, z klejnotów kryształu górskiego i bardziej gotycki, został wykonany według projektu Eugeniusza Viollet-le-Duca. W 2001 roku, kiedy ocalałe skarby z Kaplicy Świętej zostały wystawione w Luwrze, kaplica była uroczyście prezentowana w każdy piątek w Notre-Dame. Papież Jan Paweł II przełożył ją osobiście do Sainte-Chapelle podczas Światowych Dni Młodzieży. Relikwię można zobaczyć tylko w pierwszy piątek każdego miesiąca, kiedy jest wystawiona na specjalną mszę adoracyjną, a także w każdy piątek Wielkiego Postu. Zobacz także Święto Korony Cierniowej.

Członkowie Paryskiej Straży Pożarnej uratowali relikwię podczas pożaru Notre-Dame de Paris 15 kwietnia 2019 roku.

Ekcyklopedia Katolicka podaje:

Autorzy są zgodni co do tego, że rodzaj hełmu cierniowego musiał być zaplatany przez rzymskich żołnierzy, a to pasmo szuwarów było wykorzystywane do utrzymywania cierni razem. Według M. De Mély, wydaje się prawdopodobne, że już w czasie, gdy krąg został przywieziony do Paryża, sześćdziesiąt lub siedemdziesiąt cierni, które jak się wydaje, zostały następnie rozdane przez św. Ludwika i jego następców, zostały oddzielone od pasma cierni i były przechowywane w innym relikwiarzu. Żaden z nich nie znajduje się obecnie w Paryżu. Niewielkie fragmenty sitowia zachowały się również … w Arras i w Lyonie. Jeśli chodzi o pochodzenie i charakter cierni, zarówno tradycja, jak i istniejące szczątki sugerują, że musiały one pochodzić z krzewu botanicznie znanego jako Ziziphus spina-christi, popularniej zwanego drzewem jujube. Drzewo to osiąga wysokość piętnastu lub dwudziestu stóp i można je znaleźć rosnące w obfitości przy drogach wokół Jerozolimy. Krzywe gałęzie tego krzewu są uzbrojone w ciernie rosnące parami, z których prosty i zakrzywiony często występują razem w każdym punkcie. Relikwia zachowana w Capella della Spina w Pizie, jak również ta w Trewirze, które choć ich wczesna historia jest wątpliwa i niejasna, są jednymi z największych w rozmiarze, stanowią dobrą ilustrację tej osobliwości.