Celem tego badania było określenie klinicznej przydatności testu pełnej puszki i testu pustej puszki w określaniu obecności zerwanego ścięgna nadgrzebieniowego. Oba testy zostały wykonane na 143 ramionach 136 kolejnych pacjentów. W każdym teście określano siłę mięśniową za pomocą manualnej próby mięśniowej oraz rejestrowano obecność bólu podczas wykonywania manewru. Testy interpretowaliśmy jako pozytywne, gdy występował 1) ból, 2) osłabienie mięśni, lub 3) ból lub osłabienie mięśni, lub oba. Ramiona były badane za pomocą rezonansu magnetycznego o wysokiej rozdzielczości z 95% dokładnością w celu wykrycia pełnowartościowych rozerwań mankietu rotatorów. Stwierdzono 35 przypadków pełnościennego rozerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Dokładność testów była największa, gdy osłabienie mięśni interpretowano jako wskazujące na rozerwanie ścięgna nadgrzebieniowego zarówno w teście pełnej puszki (75% dokładności), jak i w teście pustej puszki (70% dokładności). Nie było jednak istotnej różnicy pomiędzy dokładnością testów przy zastosowaniu tego kryterium. Ból zaobserwowano w 62 barkach (43%) podczas testu z pełną puszką i w 71 barkach (50%) podczas testu z pustą puszką, ale różnica nie była istotna statystycznie. Osłabienie mięśni powinno być interpretowane jako wskazanie na rozerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Używając tego wskaźnika, oba testy są równoważne pod względem dokładności, ale biorąc pod uwagę prowokację bólu, test z pełną puszką może być bardziej korzystny w warunkach klinicznych.