Opony rdzenia kręgowego – wprowadzenie

Płyn mózgowo-rdzeniowy i opony kręgowe chronią rdzeń kręgowy w obrębie kręgosłupa. Błony te są ciągłe z oponami mózgowymi w rozwidleniu magnum oraz przestrzeniami podtwardówkowymi i podpajęczynówkowymi, a tym samym są ciągłe z odpowiednimi przestrzeniami czaszkowymi. Jest to ważne, ponieważ krwawienie, zakażenie lub zapalenie w przestrzeni podpajęczynówkowej mózgu można wykryć przez pobranie próbki płynu mózgowo-rdzeniowego z przestrzeni podpajęczynówkowej lędźwiowej (tj, nakłucie lędźwiowe).

Dwunastnica kręgowa rozciąga się na całej długości kręgosłupa aż do poziomu drugiego kręgu krzyżowego (S2). Przestrzeń zewnątrzoponowa zawiera żyły i tłuszcz i oddziela oponę twardą od okostnej kręgów. Należy pamiętać, że przez tę przestrzeń przebiegają korzenie nerwowe, co umożliwia skuteczne wprowadzenie do niej środków znieczulenia miejscowego, szczególnie w celach położniczych (jak w blokadzie zewnątrzoponowej).

Korzenie nerwowe przednie i tylne przechodzą przez oponę twardą w otworze międzykręgowym, a rękaw opony twardej, który otacza te korzenie, staje się ciągły z nasadą nerwów obwodowych.

Pajęczynówka rozciąga się wraz z oponą twardą do poziomu drugiego kręgu krzyżowego (S2). Od opony twardej oddziela ją przestrzeń podoponowa, która jest bardziej potencjalna niż rzeczywista. Przestrzeń podpajęczynówkowa jest szersza i zawiera płyn mózgowo-rdzeniowy. Ponieważ pajęczynówka rozciąga się do drugiego kręgu krzyżowego, ale rdzeń kręgowy kończy się na poziomie górnego kręgu lędźwiowego, poniżej drugiego kręgu lędźwiowego powstaje duża cysterna – cysterna lędźwiowa. Można bezpiecznie pobrać próbkę płynu mózgowo-rdzeniowego bez nakłuwania rdzenia kręgowego, wprowadzając igłę do tej cysterny lędźwiowej.

Płyn mózgowo-rdzeniowy ściśle przylega do rdzenia kręgowego. Naczynia krwionośne rdzenia kręgowego leżą na powierzchni tętnicy kręgowej. Więzadła zębate są podwójnymi fałdami błony maziowej, które rozciągają się od bocznego aspektu rdzenia do wewnętrznej powierzchni opony twardej, gdzie są przymocowane z każdej strony jako seria około 21 rozszerzeń przypominających zęby. Te 21 więzadeł zębatych to przedłużenia błony maziowej, które umożliwiają rdzeniowi „pływanie” w kanale kręgowym. Punkty przyczepu więzadeł zębatych znajdują się naprzemiennie z punktami wyjścia korzeni nerwowych. W conus medullaris, filum terminale, które również pochodzi z pia, rozciąga się doogonowo, aby wniknąć do opony twardej i kontynuować jako więzadło ogonowe.