Leonard Bernstein, (ur. 25 sierpnia 1918, Lawrence, Massachusetts, USA.-zmarł 14 października 1990, Nowy Jork, Nowy Jork), amerykański dyrygent, kompozytor i pianista, znany ze swoich osiągnięć zarówno w muzyce klasycznej, jak i popularnej, z krzykliwego stylu dyrygenckiego oraz z talentu pedagogicznego, zwłaszcza w koncertach dla młodzieży.

Bernstein grał na fortepianie od 10 roku życia. Uczęszczał do Boston Latin School; na Harvard University (A.B., 1939), gdzie brał udział w kursach teorii muzyki u Arthura Tillmana Merritta i kontrapunktu u Waltera Pistona; do Curtis Institute of Music w Filadelfii (1939-41), gdzie studiował dyrygenturę u Fritza Reinera i orkiestrację u Randalla Thompsona; oraz do Berkshire Music Center w Tanglewood w Massachusetts, gdzie studiował dyrygenturę u Serge’a Koussevitzky’ego. W 1943 roku Bernstein został mianowany asystentem dyrygenta Filharmonii Nowojorskiej; pierwszy sygnał nadchodzącego sukcesu dał 14 listopada 1943 roku, kiedy został niespodziewanie wezwany, by zastąpić dyrygenta Bruno Waltera. Jego techniczna pewność siebie w trudnych okolicznościach i doskonałość interpretacyjna wywarły natychmiastowe wrażenie i zapoczątkowały błyskotliwą karierę. Następnie dyrygował orkiestrą New York City Center (1945-47) i występował gościnnie w Stanach Zjednoczonych, Europie i Izraelu. W 1953 roku został pierwszym Amerykaninem, który dyrygował w mediolańskiej La Scali. W latach 1958-1969 Bernstein był dyrygentem i dyrektorem muzycznym Filharmonii Nowojorskiej, stając się pierwszym Amerykaninem urodzonym na tych stanowiskach. Z tą orkiestrą odbył kilka międzynarodowych tournée po Ameryce Łacińskiej, Europie, Związku Radzieckim i Japonii. Jego popularność wzrosła dzięki występom nie tylko jako dyrygenta i pianisty, ale także jako komentatora i konferansjera. W programach telewizyjnych, takich jak Omnibus i Young People’s Concerts, Bernstein tłumaczył młodym słuchaczom muzykę klasyczną. Po 1969 roku nadal pisał muzykę i występował jako dyrygent gościnny z kilkoma symfoniami na całym świecie.

Jako kompozytor Bernstein umiejętnie wykorzystywał różnorodne elementy, od tematów biblijnych, jak w Symphony No. 1 (1942; zwana też Jeremiaszem) i Psalmach Chichester (1965); do rytmów jazzowych, jak w II Symfonii (1949; The Age of Anxiety), po wierszu W.H. Audena; do żydowskich tematów liturgicznych, jak w III Symfonii (1963; Kadisz). Najbardziej znane jego dzieła to musicale On the Town (1944; sfilmowany 1949), Wonderful Town (1953; sfilmowany 1958), Candide (1956) i bardzo popularny West Side Story (1957; sfilmowany 1961), napisany we współpracy ze Stephenem Sondheimem i Jerome Robbinsem. Jest także autorem partytur do baletów Fancy Free (1944), Facsimile (1946) i Dybuk (1974) oraz muzyki do filmu On the Waterfront (1954), za którą otrzymał nominację do Oscara. Jego Msza, napisana specjalnie na tę okazję, została wykonana podczas otwarcia Centrum Sztuk Scenicznych im. Johna F. Kennedy’ego w Waszyngtonie we wrześniu 1971 roku. W 1989 roku dyrygował dwoma historycznymi wykonaniami IX Symfonii d-moll Ludwiga van Beethovena (1824; chóralna), które odbyły się w Berlinie Wschodnim i Zachodnim dla uczczenia upadku muru berlińskiego. W 1990 roku Bernstein otrzymał od Japan Art Association nagrodę Praemium Imperiale za muzykę.

Bernstein opublikował zbiory wykładów The Joy of Music (1959); Young People’s Concerts, for Reading and Listening (1962, wydanie poprawione 1970); The Infinite Variety of Music (1966); oraz The Unanswered Question (1976), zaczerpnięte z jego wykładów Charles Eliot Norton na Uniwersytecie Harvarda (1973).