Często słyszy się, jak ktoś z Żydów mówi: „To jest micwa!”, zazwyczaj odnosząc się do dobroczynnego, korzystnego czynu dokonanego przez inną osobę. Hebrajskie słowo micwa nie oznacza jednak „dobrego uczynku” w tym sensie.
Micwa dosłownie oznacza „przykazanie”. W rzeczywistości, tradycja żydowska rozumie dokładnie 613 micwot (liczba mnoga od micwa), które pochodzą z Biblii hebrajskiej. Te 613 jest wymienionych w Sefer Hamitzvot (Księdze Przykazań) Majmonidesa, podzielonych na przykazania „pozytywne” (rzeczy, które należy robić) i „negatywne” (rzeczy, których nie wolno robić). Aby przeczytać je w języku hebrajskim, kliknij tutaj. Aby przeczytać je po angielsku, kliknij tutaj.
Nie jest po prostu „dobrym uczynkiem”, na przykład, powstrzymanie się od morderstwa lub kradzieży. I podobnie, micwot, które dotyczą karmienia ubogich, uprzejmego zachowania wobec obcych czy przestrzegania szabatu, mają w tradycji żydowskiej o wiele większe znaczenie niż tylko boskie sugestie, jak być dobrym. Mitzvot to przykazania, tradycyjnie rozumiane jako pochodzące od Boga i przeznaczone do przestrzegania przez naród żydowski.
Ci z nas, którzy żyją w świecie zachodnim, często czują się nieswojo na myśl o byciu „nakazanym”, aby coś zrobić, ponieważ wydaje się to pozbawiać nas prawa wyboru, jak się zachowywać. W rzeczywistości sama Tora mówi, że kiedy Bóg dawał przykazania, oświadczył:
Oto postawiłem przed tobą błogosławieństwo i przekleństwo – wybierz więc życie!
Wydaje się, że nawet Bóg uznał, że Żydzi mają wybór w tej sprawie – i wyraźnie podpowiadał im, że jest to wybór właściwy.
Ale dlaczego biblijni Izraelici mieliby się trudzić przyjmowaniem i przestrzeganiem micwot? Po tym, jak Bóg uratował naród żydowski z niewoli egipskiej, Bóg oczekiwał, że Izraelici będą przestrzegać micwot w wiecznej, pełnej miłości wdzięczności za to odkupienie. Jednak wdzięczność sięga daleko, zwłaszcza gdy chodzi o przestrzeganie takich przykazań, jak koszerność (przepisy dietetyczne) czy szabat (odpoczynek i niepracowanie w dzień szabatu). Przez ostatnie około 3000 lat każde pokolenie Żydów, rabinów i uczonych analizowało i spierało się o to, dlaczego naród żydowski powinien nadal przestrzegać micwot.
I nie mówimy tu tylko o 613 micwot! Nawet po zakończeniu historycznej ery Biblii Hebrajskiej, pokolenia rabinów kontynuowały aktualizację, adaptację i tworzenie nowych, bardziej nowoczesnych przykazań – wszystkie rozumiane jako wywodzące się z oryginalnych 613 w Torze. Dziś Żydzi nie składają już ofiar ze zwierząt ani nie przekazują darów rolnych dziedzicznej klasie kapłanów, ale istnieją nowoczesne micwy (często będące przedmiotem ideologicznych kontrowersji), które dotyczą kwestii związanych z dawstwem organów, kaszrutem (zdatnością do spożycia) organicznych owoców i warzyw oraz relacjami międzywyznaniowymi. Mitzvot dotyczą każdego aspektu tego, jak należy prowadzić żydowskie życie.
Dlaczego należy przestrzegać Mitzvot?
Tora generalnie wyjaśnia, że naród żydowski powinien przestrzegać Mitzvot po prostu dlatego, że Bóg nam to nakazał, lub ze względu na potencjalne negatywne konsekwencje wynikające z nieprzestrzegania ich. Inni myśliciele starali się udowodnić, że wszystkie micwy są całkowicie racjonalne, logiczne i że każdy moralny i etyczny człowiek z zadowoleniem przyjąłby je. Jeszcze inni twierdzą, że przykazania w rzeczywistości ulepszają nas jako istoty ludzkie, doskonaląc nas jako prawych i sprawiedliwych ludzi, lub że wypełnianie Bożych przykazań ma kosmiczny wpływ na duchową tkankę całego stworzenia. Niektórzy myśliciele odrzucają nawet zasadność zadawania tego pytania, twierdząc, że jedynym uzasadnionym powodem wykonywania micwot jest posłuszeństwo Bożym przykazaniom i wypełnianie naszej części w przymierzu między Bogiem a narodem żydowskim.
Niektórzy przestrzegają micwot, ponieważ pomaga im to identyfikować się i czuć częścią większej społeczności żydowskiej, inni, ponieważ uważają, że mają taki nakaz, a jeszcze inni po prostu dlatego, że obchodzenie żydowskich świąt i rytuałów domowych jest przyjemne, sprawia im radość. Jednak jakikolwiek powód motywuje kogoś do przestrzegania przykazań jest w tradycji żydowskiej mniej ważny niż samo wykonywanie micwot: Można powiedzieć, że „czyn” jest ważniejszy od „credo”. Oznacza to, że to, jak zachowujemy się na tym świecie, wobec naszych bliźnich i świata, w którym żyjemy, ma ostatecznie większe znaczenie niż to, w co wierzymy. W ostatecznym rozrachunku, micwy są unikalnie żydowskim podejściem do świętego życia na tym świecie.