Narciarstwo ma starożytną historię. Narodziny nowoczesnego narciarstwa zjazdowego są często datowane na lata 50-te XIX wieku, kiedy to norweska legenda Sondre Norheim spopularyzował narty z zakrzywionymi bokami, wiązaniami ze sztywnymi opaskami na piętach wykonanymi z wierzby, jak również skręty Telemark i Christiania (slalom).

Starożytne początki

Narciarstwo można prześledzić do czasów prehistorycznych poprzez odkrycie różnych rozmiarów i kształtów drewnianych desek zachowanych w torfowiskach w Rosji, Finlandii, Szwecji i Norwegii. Fragmenty nart odkryte w Rosji datowane są na ok. 8000-7000 r. p.n.e. Jest praktycznie pewne, że jakaś forma narciarstwa była integralną częścią życia w zimniejszych krajach przez tysiące lat.

Pierwsze zawody

Narciarstwo zmieniło się z metody transportu w aktywność sportową pod koniec XIX wieku. Pierwsze niemilitarne zawody narciarskie odbyły się w latach 40. XIX wieku w północnej i środkowej Norwegii. Pierwsze krajowe zawody narciarskie w Norwegii, które odbyły się w stolicy Christiania (obecnie Oslo) i które wygrał Sondre Norheim w 1868 r., uważa się za początek nowej ery entuzjazmu dla narciarstwa. Kilkadziesiąt lat później sport ten rozprzestrzenił się na resztę Europy i USA, gdzie górnicy organizowali zawody narciarskie, aby zapewnić sobie rozrywkę w zimie. Pierwsze zawody slalomowe zostały zorganizowane przez Sir Arnolda Lunna w 1922 r. w Mürren w Szwajcarii.

Rozwój olimpijski

Męskie i żeńskie narciarstwo alpejskie zadebiutowało w programie olimpijskim w 1936 r. w Garmisch-Partenkirchen. Jedynymi zawodami w tym roku były łączone zawody w zjeździe i slalomie. W 1948 r. odbyły się one wraz z oddzielnymi zawodami w zjeździe i slalomie. Cztery lata później dodano slalom gigant, a w 1988 r. slalom supergigant stał się czwartą oddzielną imprezą.