Ewangelia Mateusza (2,1-12) mówi o Magach, czyli mędrcach, którzy podążali za gwiazdą ze Wschodu do Betlejem w poszukiwaniu nowo narodzonego króla. Tam znaleźli Maryję i dzieciątko Jezus i ofiarowali mu dary ze złota, kadzidła i mirry. Jako poganie, którzy uznali boskość Chrystusa, Magowie odgrywają istotną rolę w Epifanii, objawieniu się Boga światu. Jednak krótki opis epizodu u Mateusza dostarcza tak niewielu szczegółów na ich temat, że bibliści musieli spekulować na temat ich liczby, wyglądu i pochodzenia.

Do średniowiecza większość wierzyła, że trzech Magów odwiedziło dziecko Chrystusa i że byli to królowie, którzy symbolizowali trzy wieki człowieka. Zgodnie z relacją Mateusza, że Magowie przybyli ze Wschodu, pisarze najpierw zasugerowali, że byli to królowie perscy. Później komentatorzy zaproponowali, że reprezentowali oni trzy znane kontynenty: Europę, Azję i Afrykę. Z szerokiego wachlarza imion sugerowanych dla Magów, te, które ostatecznie przeważyły to Gaspar (lub Caspar), Melchior i Baltazar. Jednak imiona te, podobnie jak ziemie, z których pochodzą, nigdy nie były konsekwentnie przypisywane konkretnemu królowi.

Teologiczne znaczenie opowieści o Magach, w połączeniu z wyobrażeniami o egzotycznych strojach królów, ich luksusowych darach i licznym orszaku, zapewniło im poczesne miejsce w sztuce całej Europy. Najpopularniejszą sceną z Ewangelii Mateusza było ich przybycie, by oddać pokłon nowo narodzonemu Chrystusowi, jednak artyści często mylili tę historię z relacją o narodzinach Jezusa w Ewangelii Łukasza – która nie zawiera Magów, ale wprowadza malowniczy szczegół żłóbka.

Zobacz przedstawienia Adoracji Magów w National Gallery of Art.