Nowy Brutalizm – jeden z aspektów Międzynarodowego Stylu Architektury, który został stworzony przez Le Corbusiera i jego czołowych kolegów architektów Ludwiga Mies van der Rohe i Franka Lloyda Wrighta i który wymagał funkcjonalnego podejścia do projektowania architektonicznego. Nazwa ta została po raz pierwszy zastosowana w 1954 roku przez angielskich architektów Petera i Alison Smithsonów do stylu Le Corbusiera po roku 1930.

Ekspresjonistyczna interpretacja stylu międzynarodowego Le Corbusiera obejmowała użycie monumentalnych rzeźbiarskich kształtów i surowego, niewykończonego betonu formowanego, podejście, które w przeciwieństwie do użycia szkła i stali przez Miesa van der Rohe, reprezentowało Nowy Brutalizm dla angielskich architektów. Brutalizm, jako ruch reformatorski, opowiadał się za powrotem do zasad funkcjonalizmu – w usługach, materiałach i strukturze. Smithsonowie, Sir Denys Lasdun i inni nowobrutalistyczni architekci świadomie unikali poleru i elegancji w swoich budynkach, w których takie elementy konstrukcyjne jak stalowe belki i prefabrykowane płyty betonowe są wystawione na widok i oddają surową prostoliniowość.