Historia
Najwcześniejszym znanym dowodem na używanie protez oczu jest proteza kobiety znaleziona w Shahr-I Sokhta w Iranie datowana na 2900-2800 p.n.e. . Ma ona półkulisty kształt i średnicę nieco ponad 2,5 cm (1 cal). Składa się z bardzo lekkiego materiału, prawdopodobnie pasty bitumicznej. Powierzchnia sztucznego oka pokryta jest cienką warstwą złota, z wygrawerowanym centralnym kołem (reprezentującym tęczówkę) i złotymi liniami w kształcie promieni słonecznych. Rzymscy i egipscy kapłani są znani z produkcji sztucznych oczu już w V wieku p.n.e. zbudowanych z malowanej gliny przymocowanej do tkaniny i noszonej poza gniazdem .
Sztuczne oczy były zbudowane z tak różnych materiałów jak złoto, kryształ górski, muszla i kolorowe kamienie. Ambrose Pare (1510-1590), słynny francuski chirurg, opisał użycie sztucznych oczu, aby dopasować się do gałki ocznej. Były one wykonane ze złota i srebra, a wyróżnić można dwa rodzaje: ekblefarę i hipoblefarę, przeznaczone do noszenia odpowiednio przed lub pod powiekami. Oko hypoblephara (rysunek 1) było przeznaczone do noszenia nad zanikającym okiem, ponieważ enukleacja nie była powszechną praktyką aż do połowy XIX wieku. Pare później wyprodukował sztuczne oczy wykonane ze szkła, jak również z porcelany.
Rycina 1:Oko hypoblephara zaprojektowane do stosowania nad okiem zanikowym
Pierwsze sztuczne oczy typu in-socket były wykonane ze złota z kolorową emalią, później ewoluowały do użycia szkła (stąd nazwa „szklane oko”). Szklane oko pierwotnie pochodziło od Greków z Dalmacji po wojnie łacińskiej. Z Grecji, wiedza podróżował do Wenecji w późniejszej części 16 wieku. Były one prymitywne, niewygodne i kruche, a metodologia produkcji pozostała znana tylko Wenecjanom aż do końca XVIII wieku, kiedy to Paryżanie przejęli rolę centrum produkcji sztucznych oczu. Jednakże, centrum ponownie się przesunęło, tym razem do Niemiec, z powodu ich lepszych technik dmuchania szkła. Niemiecki dmuchacz szkła, Ludwig Muller-Uri, jest przypisywany do rozwoju grzywny sztucznych oczu szklanych .
Podczas II wojny światowej, dostawa szklanych oczu z Niemiec do USA została zatrzymana. To właśnie wtedy Naval Dental School (USA) w 1943 roku przetestowała użycie żywicy akrylowej w produkcji protez oczu .
Aplikowana anatomia oka
Gałka oczna zajmuje tylko przednią część oczodołu. Kula gałki ocznej jest lekko asymetryczną kulą, nieco spłaszczoną od góry w dół. Dorosła gałka oczna mierzy około 2,5 cm (jeden cal) średnicy. Kula ziemska jest najszersza przy średnicy przednio-tylnej (24 mm) i jest spłaszczona od góry ku dołowi. Otoczka rogówki jest włóknista, a jej przednia szósta część jest idealnie przezroczysta, podczas gdy jej tylne pięć szóstych części, twardówka, jest biała i nieprzezroczysta. Rogówka jest przezroczystą powłoką, która pokrywa kolorową tęczówkę.
Uwagi chirurgiczne
Procedury chirurgiczne w usuwaniu oka dzielą się na:
1) Wytrzewienie
Wytrzewienie polega na usunięciu zawartości globusa, pozostawiając na miejscu twardówkę i czasami rogówkę. W wyniku jej usunięcia dochodzi do utraty objętości. Ruchomość wypreparowanego implantu kuli ziemskiej jest doskonała, ponieważ mięśnie pozagałkowe są nienaruszone. Najlepszą protezą jest proteza kosmetyczna lub proteza twardówkowa. Wymagana jest minimalna grubość 1 mm. Większość pacjentów usuwa powłoki twardówki w nocy, ponieważ pozostały glob jest zazwyczaj bardzo wrażliwy .
2) Enukleacja
Enukleacja jest chirurgicznym usunięciem gałki ocznej po odcięciu mięśni oka i nerwu wzrokowego. Odpowiednia przestrzeń jest tworzona do produkcji protezy ocznej. To jest ruch fornix w enukleowanym gniazda, które zapewnia mobilność do sztucznego oka .
Idealne gniazdo do montażu protezy oka powinien mieć:
a. Dobrze umiejscowiony implant z przyczepionym mięśniem zewnątrzgałkowym.
b. Odpowiednie gałki oczne górne i dolne dla pozytywnej retencji protezy.
c. Szczelina podoczodołowa równa pod względem wielkości i kształtu tkankom oka naturalnego.
d. Odpowiednia głębokość przednio-tylna panewki.
e. Odpowiednie podparcie górnych i dolnych płytek stępu.
f. Minimalne zrosty tkanki bliznowatej w panewce.
g. Odpowiednia ruchomość powiek.
h. Pewien rodzaj nieregularności tkanek w głębi panewki w celu pozytywnej adaptacji protezy.
Przykurczona panewka z nieodpowiednimi górnymi i dolnymi rozwidleniami, ze szczelinami podniebiennymi o wyjątkowej wielkości i kształcie oraz z nieodpowiednią głębokością panewki przednio-tylną wiąże się z licznymi powikłaniami retencyjnymi i kosmetycznymi. Leczenie protetyczne obkurczonej panewki polega na wykonaniu kolejno większych konformerów uciskowych w celu jej poszerzenia i ukształtowania.
3) Eksentracja
Eksentracja to usunięcie całej zawartości oczodołu, łącznie z mięśniami pozagałkowymi. Powieki mogą lub nie mogą być zaangażowane. Defekty eksenteracji w niektórych przypadkach mogą być dopuszczone do gojenia się przez wtórne intencje, ale odpowiednia przestrzeń musi pozostać w powstałym ubytku, aby umożliwić protezę, która ma być umieszczona z góry i z tyłu wystarczająco dobrze dla dobrego wyglądu kosmetycznego.
Uwagi kliniczne
Powinien być przeprowadzony wywiad z pacjentem zawierający szczegóły dotyczące charakteru choroby, sposobu jej wystąpienia w odniesieniu do stanu wizualnego i nawrotów. Ważny jest wywiad rodzinny, wrodzone lub dziedziczne anomalie, takie jak zaćma, albinizm i deformacje tęczówki, itp.
W okresie pooperacyjnym ważne jest, aby pacjent nosił konformer. Obecność konformera pomoże w zachowaniu kulistości otworów bródkowych oraz w stabilizacji implantu podczas gojenia. Wykonanie konformera na zamówienie może być wskazane, gdy wykonanie ostatecznej protezy oka będzie opóźnione z powodu powolnego powrotu pacjenta do zdrowia, komplikacji medycznych lub preferencji pacjenta. Gniazdo jest badane w celu określenia obecności implantu i stopnia jego mobilności. Mobilność może być zauważona przez obserwację ruchu łożyska tkankowego, gdy naturalne oko porusza się. Jeśli pacjent wcześniej nosił jakąkolwiek protezę, odnotowuje się również jej rodzaj, tolerancję i trudności, jeśli takie wystąpiły .
Rosnące dziecko będzie wymagało okresowego powiększania protezy stopniowo w ciągu kilku lat, aby wspomóc rozwój powiek i innych tkanek miękkich wyściełających brzegi kości oczodołu, które muszą być rozciągnięte, aby wzmocnić rozwój gałek ocznych, co jest konieczne dla uzyskania dobrego efektu kosmetycznego. Ilość tkanki tłuszczowej w oczodole oraz stopień zaniku mięśni i innych tkanek w wyniku usunięcia oka, jak również kontur i tonus powiek, powinny być szczególnie oceniane w czasie badania.
Różne rodzaje sztucznych oczu
1) W zależności od materiału użytego do produkcji:
Oczy szklane:
Jest to połączenie topliwego szkła nieprzezroczystego dla części twardówkowej i szkła przezroczystego dla części rogówkowej. Nieprzezroczyste jest otrzymywane z połączenia 30% silikonu i 20% potasu oraz 30% tlenku ołowiu i 10% tlenków cyny. Przezroczyste szkło rogówki uzyskuje się przez pominięcie tlenku metalu. Oczy szklane są rzadko stosowane ze względu na trudności w obsłudze i dopasowaniu materiału. Są one przydatne w przypadku alergii na żywicę.
Oczy z żywicy akrylowej:
Opracowana w 1939 roku przez Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, wykorzystuje polimetakrylan metylu (PMMA). Jest kompatybilny z tkankami, jest łatwy w obróbce, kosztuje mniej niż szkło, ma łatwe możliwości modyfikacji koloru i bardziej estetyczny wygląd niż szkło.
2) Na podstawie dopasowania
Oczy na zamówienie:
Są to indywidualnie skonstruowane, ręcznie malowane sztuczne oczy z żywicy akrylowej. To jednak wymaga usługi wykwalifikowanego artysty dla tęczówki i twardówki, i jest zaangażowany i czasochłonny proces. Optymalne wyniki kosmetyczne i funkcjonalne poprawiają rehabilitację pacjentów do normalnego stylu życia.
Sztuczne oczy:
Opracowane przez komercyjne firmy optyczne. Procedura może być wykonana w bardzo krótkim czasie, ale wyniki estetyczne i funkcjonalne nie są zadowalające. Może być stosowany jako tymczasowa proteza, jako konformer lub stent natychmiast, pooperacyjnie, aby pomóc w odrastaniu i orientacji tkanek w obszarze chirurgicznym. Najczęściej stosowano konwencjonalną reformę oczu Snellena (ryc. 2).
Rycina2:Snellen conventional reform eye
3) Warianty oka reformowanego
Typ muszli konwencjonalnej:
Wskazane, gdy tkanki oczodołu są wypukłe i pozostawiają zbyt mało miejsca na oko reformowalne. Grubość części twardówkowej wynosi około 1-1,5 mm
Typ hakowy lub półkowy:
Wskazany w oczach z płytką dolną fornix i wiotką dolną powieką, co prowadzi do tendencji do wysuwania się protezy od dołu. Haczyk pod kątem 90° podtrzymuje protezę, opierając się na kikucie i odciążając powiekę dolną.
Powłoka zwinięta do tyłu:
Górna część protezy rozciąga się do tyłu pod kątem prostym do pionowego zagięcia oka. Wskazana w przypadkach płytkiego lub niedomkniętego fornixu dolnego.
Zgięte oko pod kątem 45°:
Gdy zwykłe zreformowane oko odchyliłoby się do tyłu pod kątem 45° od poziomu, opaska zapobiega opadaniu skroniowej części powieki górnej.
Oczy orzechowe:
Oczy te, skrócone w kierunku pionowym i wydłużone w kierunku poziomym z zakrzywieniem skroniowym są stosowane, gdy konwencjonalne oko reformowane ma tendencję do chwilowego zapadania się do tyłu i odciągania od kantu wewnętrznego.
Odwrócony kształt:
Wymiar pionowy jest większy nosowo i skroniowo. Stosuje się go, gdy proteza ma tendencję do obracania się w gnieździe.
Techniki wycisków dla protez ocznych wykonywanych na zamówienie
Taśma wyciskowa zewnętrzna:
Jak sama nazwa wskazuje w tej technice, wycisk panewki anoftalmicznej w połączeniu z otaczającymi ją podporowymi strukturami anatomicznymi jest wykonywany za pomocą zewnętrznej tacy wyciskowej. Kilku autorów stosowało technikę, w której alginat o niskiej lepkości lub odwracalny hydrokoloid wstrzykiwany jest bezpośrednio do wycisku. Pacjent jest poinstruowany, aby patrzył prosto przed siebie ze wzrokiem utkwionym w punkcie oddalonym o sześć stóp w linii wzroku, gdy materiał zastyga. Dodatkowy materiał jest nakładany na tkankę zewnętrzną, a następnie wykonuje się wycisk za pomocą perforowanej podkładki z żywicy akrylowej wypełnionej alginatem, umieszczonej nad ubytkiem. Wycisk zostaje zapakowany do pudełka i zalany kamieniem dentystycznym do wysokości konturu wycisku. Nakłada się środek rozdzielający i po wykonaniu co najmniej dwóch wpustów wycisk zalewa się gipsem typu IV. W ten sposób uzyskuje się dwuczęściowy odlew dzielony.
Technologia wycisku z formowanej skorupy/tacki:
Jest to chyba najczęściej stosowana technika wyciskowa, która po raz pierwszy została opisana przez Allena i Webstera. W tej technice jest wykonany tylko z anophthalmic gniazda przy użyciu tac wyciskowych w kształcie protezy oka stock. Pacjent zawsze siedzi w pozycji pionowej z zagłówkiem. Te tace są wykonane z żywicy akrylowej mają perforacje, które pomagają w przepływie i zatrzymaniu materiału wyciskowego i mają wydrążony uchwyt, który mieści plastikową jednorazową strzykawkę wyciskową. Nieodwracalny hydrokoloid klasy oftalmicznej jest wstrzykiwany do panewki za pomocą strzykawki wyciskowej przez wydrążoną rurkę tacy wyciskowej. Po zastygnięciu wycisk jest wyjmowany i płukany w wodzie, a następnie ponownie umieszczany w ubytku w celu sprawdzenia prawidłowego konturu powieki i ruchomości wycisku. Następnie wycisk jest usuwany i inwestowany w gips typu IV (Ryc. 3).
Rycina 3:Wycisk z formowanej skorupy/tacki magazynowej
Odmiany techniki wycisku z tacki magazynowej:
Odmiany techniki wycisku tacki stockowej koncentrują się na projekcie i materiałach użytych do wytworzenia tacki stockowej. Maloney umieścił trzy kanały w górnej krawędzi własnego zestawu dostosowanych tacek, aby zapobiec uwięzieniu powietrza. Zgodnie z jego metodą, uniesiony pierścień wokół trzonu zapobiega blokowaniu kanałów przez powiekę. Engelmeier zasugerował odlanie zestawu zapasowych tacek w Ticonium, aby umożliwić sterylizację i ponowne użycie. Sykes, et al. opowiedział się za użyciem modelującej plastikowej masy wyciskowej jako materiału na tacę oczną, formując ją wokół jednej połowy małej gumowej kulki i umieszczając przez nią wydrążoną rurkę.
Technika wyciskowa z użyciem zapasowej protezy ocznej:
Użycie zapasowej protezy ocznej o odpowiednim rozmiarze i kolorze, dostosowanej przez selektywne szlifowanie lub dodanie żywicy akrylowej zostało zalecone przez Laneya i Gardenera. Wybierane jest oko z prawidłowym rozmiarem tęczówki, kolorem i kształtem twardówki. Obwodowa i tylna powierzchnia jest zmniejszana o 2-3 mm i wycinane są w niej retencyjne rowki. Klej alginianowy jest malowany na tych powierzchniach i alginian jest wstrzykiwany do ubytku, a zmodyfikowane oko jest umieszczane w nim. Impresja jest następnie inwestowana, pakowana i utwardzana pod ciśnieniem 3500 psi przez co najmniej jedną godzinę. Ograniczenia tej techniki obejmują konieczność utrzymywania dość dużego zapasu sztucznych oczu i niemożność dopasowania wszystkich rozmiarów i kolorów tęczówki i źrenicy.
Odmiany techniki wyciskowej protez ocznych:
Modyfikacja protez ocznych może być również wykonana przy użyciu kondycjonera tkankowego opisanego przez Ow i Amrith. Jest to wygodne i daje zdrową kliniczną odpowiedź tkanki miękkiej. Jego biokompatybilność pozwala na dalsze kliniczne wykorzystanie i ocenę protezy oka przez dłuższy okres 24 do 48 godzin. Metoda ta jest szczególnie przydatna u rosnących dzieci, u których proteza musi być regularnie modyfikowana, aby odpowiednio dopasować się do rosnących oczodołów. Po 48 godzinach elastyczny kondycjoner tkankowy musi zostać zamieniony na termoutwardzalną żywicę akrylową w celu uzupełnienia protezy. Smith opisał procedurę reline dla istniejącej protezy przy użyciu dentystycznego wosku wyciskowego, takiego jak Korecta-Wax nr 4 (D-R Miner Dental, Orinda, CA) . W celu ostatecznego udoskonalenia, wyłożona proteza jest pozostawiana na miejscu przez 30 minut, podczas gdy pacjent z przerwami porusza oczami we wszystkich kierunkach.
Implanty oczne
Gdy oko jest usuwane, implant oczodołowy jest używany do zastąpienia objętości w oczodole, która była zajmowana przez oko. Sam implant, który jest mały & kulisty nie jest widoczny i umieszczony w łożysku tkankowym ułatwia budowę protezy ocznej, zapobiegając tym samym zapadnięciu się oczodołu. Implant, który jest przymocowany do mięśni ocznych porusza się w ich normalnym przebiegu; w konsekwencji proteza oka będzie wykazywać pewien stopień ruchu. Ponadto, u rosnących dzieci, przywrócona funkcja mięśni tworzy napięcie w ścianach oczodołu i zapewnia normalny wzorzec wzrostu oczodołu.
Istnieje wiele różnych rodzajów implantów, klasyfikacja obejmuje kształt (kulisty vs. jajowaty (owalny) kształt), magazyn vs. niestandardowy, porowaty vs. nieporowaty, specyficzny skład chemiczny i obecność kołka lub słupka ruchowego. Najbardziej podstawowym uproszczeniem może być podział typów implantów na dwie główne grupy: niezintegrowane (nieporowate) i zintegrowane (porowate) .
Implanty niezintegrowane (nieporowate):
Niezintegrowane sferyczne implanty wewnątrzkanałowe pojawiły się około 1976 roku (nie tylko szklane oczy). Nie zawierają one unikalnego aparatu do mocowania do mięśni zewnątrzgałkowych i nie pozwalają na wrastanie tkanki organicznej do ich nieorganicznej substancji. Takie implanty nie mają bezpośredniego połączenia z protezą oka. Zazwyczaj implanty te są pokryte materiałem, który pozwala na umocowanie mięśni prostych zewnątrzgałkowych, takim jak twardówka dawcy lub gaza poliestrowa, co poprawia ruchliwość implantu, ale nie pozwala na bezpośrednie mechaniczne połączenie implantu ze sztucznym okiem. Implanty niezintegrowane obejmują polimetakrylan metylu (PMMA), szkło i kule silikonowe.
Metakrylan metylu (PMMA):
PMMA ma dobry stopień kompatybilności z tkanką ludzką, znacznie większy niż szkło. Chociaż w przeszłości stosowano różne materiały do produkcji implantów niezintegrowanych, PMMA jest jednym z implantów z wyboru .
Implanty zintegrowane (porowate):
Porowata natura implantów zintegrowanych umożliwia wzrost włóknisto-naczyniowy w całym implancie, a tym samym wprowadzenie kołków lub słupków. Ponieważ uważa się, że bezpośrednie połączenie mechaniczne poprawia ruchliwość sztucznego oka, podjęto próby opracowania tak zwanych „implantów zintegrowanych”, które są bezpośrednio połączone ze sztucznym okiem. W 1985 r. wprowadzono implanty sferyczne wykonane z porowatego hydroksyapatytu wapnia (HA). Porowate implanty enukleacyjne są obecnie wytwarzane z różnych materiałów, w tym z naturalnego i syntetycznego hydroksyapatytu, tlenku glinu i polietylenu.
Hydroksyapatyt (HA):
Od czasu ich wprowadzenia w 1989 roku, kiedy to implant wykonany z HA uzyskał aprobatę Food and Drug Administration, sferyczne implanty HA zyskały szeroką popularność jako implant enukleacyjny i w pewnym momencie były najczęściej stosowanym implantem oczodołowym w Stanach Zjednoczonych. Porowata natura tego materiału (Rycina 4) pozwala na wzrost włóknisto-naczyniowy w całym implancie i umożliwia wprowadzenie urządzenia łączącego (PEG) przy zmniejszonym ryzyku zapalenia lub infekcji związanej z wcześniejszymi typami odsłoniętych zintegrowanych implantów.
Jedną z głównych wad HA jest jednak konieczność pokrycia go materiałem egzogennym, takim jak twardówka, politereftalan etylenu lub siatka vicrylowa (co ma tę wadę, że tworzy szorstki interfejs tkankowy implantu, który może prowadzić do trudności technicznych w implantacji i późniejszej erozji tkanek nadległych, której końcowym etapem jest ekstruzja), ponieważ bezpośrednie szycie nie jest możliwe w celu umocowania mięśni. Pokrycie twardówkowe niesie ze sobą ryzyko przeniesienia infekcji, zapalenia i odrzucenia.
Rycina4:Porowaty implant hydroksyapatytowy (HA).
Porowaty polietylen (PP):
Rozwój w dziedzinie chemii polimerów umożliwił wprowadzenie do chirurgii implantacyjnej oczodołu nowszych materiałów biokompatybilnych, takich jak porowaty polietylen (PP). Implanty enukleacyjne z porowatego polietylenu są stosowane co najmniej od 1989 roku. Jest on dostępny w dziesiątkach prefabrykowanych kulistych i niesferycznych kształtów oraz w różnych rozmiarach lub w postaci prostych bloków do indywidualnego dopasowania śródoperacyjnego. Materiał jest cienki, ale plastyczny i umożliwia bezpośrednie przyszycie mięśni do implantu bez konieczności owijania i dodatkowych czynności. Dodatkowo, gładka powierzchnia jest mniej ścierna i drażniąca niż w przypadku innych materiałów używanych do podobnych celów. Polietylen staje się również unaczyniony, umożliwiając umieszczenie tytanowego słupka ruchowego, który łączy implant z protezą w taki sam sposób, w jaki kołek jest używany w przypadku implantów hydroksyapatytowych .
Bioceramika:
Protetyka bioceramiczna jest wykonana z tlenku glinu (Al203). Tlenek glinu jest biomateriałem ceramicznym, który jest używany od ponad 35 lat w dziedzinie ortopedii i stomatologii do różnych zastosowań protetycznych ze względu na niskie tarcie, trwałość, stabilność i obojętność. Implanty oczne z tlenku glinu mogą być otrzymywane w kształcie kulistym i niesferycznym (jajowatym) oraz w różnych rozmiarach do zastosowania w gnieździe anoftalmicznym. Wcześniej wykazano, że tlenek glinu jest bardziej biokompatybilny niż HA. Wskaźnik ekspozycji związany wcześniej z implantem bioceramicznym (2%) był mniejszy niż w większości doniesień na temat implantu HA lub porowatego polietylenu (0% do 50%) .
Wszczepienie skórno-tłuszczowego implantu oczodołowego:
Użycie przeszczepu tłuszczu skórnego do rekonstrukcji panewki anoftalmicznej zostało po raz pierwszy opisane przez Smitha i Petrellego w 1978 roku. Opisano również zastosowanie przeszczepu tłuszczu skórnego jako pierwotnego implantu oczodołowego po enukleacji oraz jako implantu wtórnego po odsłonięciu lub ekstruzji implantów alloplastycznych. Przeszczepy tłuszczu skórnego mają zalety względnej obfitości i niewielkiego ciężaru. Przy tej samej objętości, przeszczep tłuszczu skórnego jest lżejszy niż implanty silikonowe lub hydroksyapatytowe. Wcześniejsze doniesienia dokumentowały pobranie tłuszczu skórnego z okolicy pośladkowej, biodrowej, wewnętrznej strony uda i ramienia. Przeszczep tłuszczu skórnego jest pobierany w kształcie cylindrycznym z częścią tłuszczową wywiniętą na zewnątrz tak, że średnica tłuszczu jest nieco większa niż średnica czapeczki skóry właściwej. Wydłużony cylindryczny kształt tłuszczu pozwala na uzyskanie nadmiaru objętości w obrębie wytrzewionej otoczki twardówki, ponieważ przewidywany jest zanik tłuszczu. Pacjenci, którzy są narażeni na ryzyko ekspozycji implantu alloplastycznego z powodu słabego gojenia się rany, mogą odnieść korzyści z tej procedury. Ze względu na wysoki stopień bezpieczeństwa, przy doskonałych wynikach funkcjonalnych i kosmetycznych, przeszczep skóry właściwej z tłuszczem jest szczególnie korzystny dla młodych pacjentów.
Wszczepione implanty (motility post):
W przypadku implantów hydroksyapatytowych i polietylenowych, w procedurze wtórnej można wprowadzić do implantu uzewnętrzniony kołek lub śrubę z okrągłym łbem, który pasuje do odpowiedniego wgłębienia na tylnej powierzchni sztucznego oka (ryc. 5). W ten sposób kołek ten bezpośrednio przenosi ruchliwość implantu do sztucznego oka. Jednak kołek ruchowy jest montowany tylko u mniejszości pacjentów. Może to częściowo wynikać z problemów związanych z umieszczeniem kołka, podczas gdy zakłada się, że implanty hydroksyapatytowe zapewniają lepszą ruchliwość sztucznego oka nawet bez kołka.
Rycina 5:Zestaw implantów Titanium Pegged (motility post)
Postępowanie chirurgiczne
Zabieg chirurgiczny wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym z dodatkiem dodatkowych środków znieczulających podspojówkowych i/lub retrobulbarnych wstrzykiwanych miejscowo w niektórych przypadkach. Poniżej znajduje się opis procedury chirurgicznej wykonanej przez Custer, et al. :
Peritomia spojówkowa wykonywana jest na granicy rogówki, z zachowaniem jak największej ilości zdrowej tkanki. Przednia powięź Tenona jest oddzielana od twardówki. Tępa dysekcja w czterech kwadrantach pomiędzy mięśniami prostymi oddziela głęboką powięź Tenona. Szwy mogą być przełożone przez mięśnie proste przed ich odsunięciem od globusa. Niektórzy chirurdzy zakładają również szwy na jeden lub oba mięśnie skośne. Szwy trakcyjne lub zaciski są zakładane na poziome wstawki mięśnia prostego, aby pomóc w obracaniu i unoszeniu globusa podczas następującej po tym dysekcji. Torebka Tenona jest otwierana w kierunku tylnym, aby umożliwić uwidocznienie nerwu wzrokowego. Żyły wirowe i tylne naczynia rzęskowe są kauteryzowane przed podzieleniem nerwu i usunięciem oka. Implant oczodołowy jest wprowadzany w czasie enukleacji.
Właściwie dobrany rozmiar implantu powinien zastąpić objętość globusa i pozostawić wystarczającą ilość miejsca na protezę oka. Implanty enukleacyjne są dostępne w różnych rozmiarach, które mogą być określone przy użyciu implantów rozmiarowych lub obliczone przez pomiar objętości globusa lub długości osiowej oka przeciwległego. Powięź Tenona jest przeciągana nad implantem i zamykana. Następnie zaszywa się spojówkę. Na zakończenie zabiegu zakładany jest tymczasowy konformer oczny, który jest noszony do czasu otrzymania protezy przez pacjenta po 4-8 tygodniach od zabiegu. U tych pacjentów, u których pożądana jest poprawa ruchomości protezy, konieczne jest wykonanie dodatkowej procedury w celu umieszczenia kołka łączącego lub słupka. Procedura ta jest zwykle opóźniona o co najmniej sześć miesięcy po enukleacji, aby dać czas na unaczynienie implantu. Obecnie nie stosuje się powszechnie skanowania kości z użyciem technetu lub rezonansu magnetycznego ze wzmocnieniem gadolinu w celu potwierdzenia unaczynienia przed wprowadzeniem kołka. W znieczuleniu miejscowym, w miejscu wprowadzenia kołka wykonuje się nacięcie spojówki. W porowatym implancie tworzony jest otwór umożliwiający wprowadzenie kołka lub słupka. Proteza jest następnie modyfikowana, aby otrzymać kołek lub słupek.
Dyskusja
W całej historii ludzkie oko było wymieniane przez autorów jako najcenniejszy z darów. Odsłania ono przed naszą świadomością cały świat zewnętrzny, nadaje życie, wyraz i godność twarzy. Dlatego utrata oka zawsze była uważana za największe nieszczęście i wymaga wczesnej wymiany, aby pacjent mógł wrócić do normalnego życia. Sztuka i nauka protezowania oka była doskonalona przez wiele dziesięcioleci, aby zapewnić kosmetyczne zastąpienie enukleowanego lub wypatroszonego oka. Wykonanie ostatecznej protezy ocznej powinno rozpocząć się zaraz po zagojeniu się gałki ocznej. Prawidłowo umieszczona proteza powinna przywrócić normalne otwarcie oka, wspierać powieki, przywrócić pewien stopień ruchu, być odpowiednio utrzymana i estetyczna. Laney i Gardner zalecają stosowanie protez ocznych o odpowiednim rozmiarze i kolorze, dostosowanych przez selektywne szlifowanie lub dodanie żywicy akrylowej. Inna podobna technika polega na zastosowaniu wiskoelastycznego materiału do kondycjonowania tkanek jako materiału wyciskowego w celu zmodyfikowania protezy ocznej w odniesieniu do anoftalmicznego gniazda. Jednakże, z powodu ekstremalnej indywidualnej zmienności i zróżnicowanego charakteru urazów ocznych, niektórzy pacjenci odnieśliby większe korzyści z protez ocznych wykonywanych na zamówienie, które są modyfikowane do ich indywidualnych potrzeb. Procedura ta może być bardziej czasochłonna i wymagać podejścia „prób i błędów”, ale estetyczne i funkcjonalne wyniki usprawiedliwiają dodatkowy wysiłek.
Do tej pory, różne materiały, takie jak złoto, srebro, szkło, akryl, a nawet porcelana zostały wykorzystane do tworzenia sztucznych oczu, ale preferowanym materiałem jest akryl. Materiał ten jest lekki, łatwy do dopasowania i regulacji, nietłukący, półprzezroczysty, łatwy w produkcji, posiada wewnętrzne i zewnętrzne możliwości barwienia i jest obojętny na wydzieliny z oczodołu. Rehabilitacja protetyczna jest usprawniona, jeśli implant może być umieszczony w oczodole, aby zapewnić umocowanie dla mięśni prostowników, które mogą nadać ruch skoordynowany z naturalnym okiem. Celem jest powrót pacjenta do społeczeństwa z normalnym wyglądem i rozsądną ruchliwością protezy oka.