Abstrakt

Odruch przedsionkowo-oczny (VOR) zapewnia najlepsze widzenie podczas ruchu głowy poprzez poruszanie oczami przeciwnie do głowy, aby ustabilizować linię wzroku w przestrzeni. VOR ma trzy główne komponenty: peryferyjny aparat sensoryczny (zestaw czujników ruchu: kanały półkoliste, SCC i narządy otolitowe), centralny mechanizm przetwarzania i wyjście motoryczne (mięśnie oczu). SCC wyczuwają przyspieszenie kątowe, aby wykryć obrót głowy; otolitorgany wyczuwają przyspieszenie liniowe, aby wykryć zarówno przesunięcie głowy, jak i jej położenie względem grawitacji. SCC są ułożone w konfiguracji push-pull z dwoma koplanarkanałami po każdej stronie (jak lewy i prawy kanał poziomy) pracującymi razem. Podczas ruchów kątowych głowy, jeśli jedna część jest pobudzona, druga jest hamowana i odwrotnie. Gdy głowa jest w spoczynku, pierwotne aferenty przedsionkowe mają toniczne wyładowania, które są dokładnie zrównoważone pomiędzy odpowiednimi kanałami. Podczas obrotu głowy, prędkość głowy odpowiada różnicy w szybkości odpalania pomiędzy parami SCC. Znajomość geometrycznego rozmieszczenia SCC w głowie oraz właściwości funkcjonalnych narządów otolitowych pozwala na lokalizację i interpretację pewnych wzorców oczopląsu i zaburzeń ustawienia gałek ocznych. Opiera się to na doświadczalnej obserwacji, że stymulacja pojedynczego SCC prowadzi przez VOR do powolnych, fazowych ruchów gałek ocznych, które obracają kulę ziemską w płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny stymulowanego kanału.Ponadto, znajomość mechanizmów leżących u podstaw kompensacji zaburzeń przedsionkowych jest niezbędna do prawidłowego diagnozowania i skutecznego postępowania z pacjentami z zaburzeniami przedsionkowymi.

Szczegóły artykułu/publikacji